Οκτώ και δέκα το πρωί. Στο κατεβατό του ίνσταγκραμ συνυπάρχουν διφορούμενα μαζί θάλασσες, ορίζοντες και βαρκούλες που αρμενίζουν, emoji καρπουζιών ως ένδειξη συμπαράστασης στον Παλαιστινιακό λαό, σκονισμένα βίντεο από το γενναίο καραβάνι March to Gaza, ασπρόμαυρες φωτό μεγάλων εικονοκλαστών όπως αυτή του Bruce Weber με την καμηλοπάρδαλη που κοιτάζεται κατάματα με ένα Λαμπραντόρ ανεβασμένο σε μια καρέκλα κήπου, αυτοακυρωμένες πλην φίλαυτες σέλφις και ένα meme που σχολιάζει: «ο κόσμος διαλύεται και οι ινφλουένσερ συνεχίζουν να διαφημίζουν προϊόντα» συνοδευόμενο από μια χαρακτηριστική σκηνή της προφητικής ταινίας Truman Show.
Οκτώ και δέκα το βράδυ της ίδιας μέρας. Το ίνσταγκραμ κατακλύζεται από ένα και μόνο βίντεο, το οποίο παίζει στο ριπίτ, τραβηγμένο από διαφορετικές οπτικές γωνίες και συνοδευόμενο από ετερόκλητα σχόλια -«σουρεάλ», «παράνοια», «LMAO» και λοιπά αντιφατικά μονολεκτικά, αβαθή ραπόρτα.
Το βίντεο δείχνει ένα κατάμεστο rooftop bar της Βηρυτού όπου Λιβανέζοι κορυβαντιστές συνεχίζουν να διασκεδάζουν ενώ τον νυχτερινό ουρανό της Μέσης Ανατολής σκίζουν πύραυλοι μεταξύ Ισραήλ και Ιράν σαν σε οθόνη από video game, χωρίς τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Κανείς δεν φαίνεται να ταράζεται, κανείς δεν καρδιοχτυπά, το πάρτι συνεχίζεται κανονικά, τα κινητά παίρνουν φωτιά, τα σόσιαλ μίντια βομβαρδίζονται με ποστ την ίδια ώρα που η Τεχεράνη και το Τελ Αβίβ δέχονται πραγματικά πυρά, το hashtag #war βρίσκεται δίπλα στο emoji με το dry martini συν την ελιά και ο σαξοφωνίστας με το καφτάνι και το fedora καπέλο του φυσάει απρόσκοπτα το πνευστό του, ανεβασμένος στη μπάρα.
«Η ενοχή του επιζώντος εμφανίζεται συνήθως σε άτομα που έχουν εκτεθεί ή έχουν γίνει μάρτυρες θανάτου και έχουν μείνει ζωντανοί, οδηγώντας σε συναισθηματική δυσφορία και αρνητική αυτοαξιολόγηση» γράφει ο Ρόμπερτ Τζέι Λίφτον, ο Αμερικανός ψυχίατρος και συγγραφέας, κυρίως γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τα ψυχολογικά αίτια και τις συνέπειες των πολέμων και της πολιτικής βίας. Η σύγχρονη πραγματικότητα τον διαψεύδει παταγωδώς.
Το βίντεο δείχνει ένα κατάμεστο rooftop bar της Βηρυτού όπου Λιβανέζοι κορυβαντιστές συνεχίζουν να διασκεδάζουν ενώ τον νυχτερινό ουρανό της Μέσης Ανατολής σκίζουν πύραυλοι μεταξύ Ισραήλ και Ιράν σαν σε οθόνη από video game, χωρίς τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης.
Μπορεί να μην έχουμε γίνει μάρτυρες αλλά είμαστε όλοι μας παρατηρητές της Ιστορίας έστω και μέσα από ένα τυχαίο, καθημερινό scroll down στο ίνσταγκραμ, ακόμη κι αν «ο αλγόριθμος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν ενδιαφέρεται για την ακρίβεια -ενδιαφέρεται για την εμπλοκή» όπως εμπρηστικά παρατηρεί o συγγραφέας Matt Navara, ένας από τους πιο γνωστούς αναλυτές του κλάδου των social media.
Τα κινητά παίρνουν φωτιά, τα σόσιαλ μίντια βομβαρδίζονται με ποστ την ίδια ώρα που η Τεχεράνη δέχεται πραγματικά πυρά, το hashtag #war βρίσκεται δίπλα στο emoji με το dry martini συν την ελιά.
Ακόμη κι έτσι, οι περισσότεροι από τους προβληματισμούς μας επανέρχονται κάθε σούρουπο -η άνοδος του ατομικισμού, ο κατακερματισμός των ιδεολογιών, τα πολιτικά κενά, ο θανάσιμος ρόγχος των πρώην αξιόπιστων οντοτήτων, στις οποίες ο δυτικός πολιτισμός παραδοσιακά στηριζόταν και του επέτρεπε να κοιμάται ήσυχος τα βράδια, η υφέρπουσα αποσταθεροποίηση όλων των συμπεριφορών, η ατιμωρησία, ο ναρκισσισμός ως δημόσιος λόγος, το εγώ έναντι του εμείς, η πόζα έναντι της στάσης.
«Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν, Κιμ» λέει η Κόρτνεϊ Καρντάσιαν σε κάποιο επεισόδιο του οικογενειακού ριάλιτι καθώς η αδερφή της επιδίδεται ακατάπαυστα στο να σουφρώνει τα χείλη, βγάζοντας σέλφι. «Σίγουρα. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Σωστά;» απαντάει η Κιμ συνεχίζοντας να πυροβολεί το είδωλό της στην οθόνη του κινητού της.
Επιμύθιο: Τα πράγματα έχουν, όντως, βαρύνει τελευταία -τα πράγματα είναι στην πιο αλαφροΐσκιωτη φάση τους.
