Με αφορμή την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων – Μήπως έχουμε εθιστεί στην ανηδονία;

-Τι σε θλίβει στον ψηφιακό κόσμο των σόσιαλ μίντια;
-Ο καταγγελτικός λόγος των ζιζανίων του. Όπως όλα τα αχριόχορτα ξεφυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν, σε ανθισμένους και καλοποτισμένους κήπους.
-Γιατί σε θλίβει αυτό;
-Γιατί στερείται χιούμορ και σπιρτάδας. Οι λεκτικές μηνύσεις επί δικαίων και αδίκων είναι συγγενείς εξ αίματος του απελπισμού. Δεν ταιριάζουν με τον Ιούλιο.

Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας διάλογος μεταξύ δύο ανένταχτων και αδέσμευτων παρατηρητών, οι οποίοι υπερασπίζονται πρώτα από όλα την κομφουκιανική ρήση περί διαφωνίας και υπεράσπισης της ελεύθερης έκφρασης.

Μετά τον ψηφιακό εμφύλιο για το τραγούδι της Μαρίνας Σάττι στη Eurovision, όπου οι εκατέρωθεν απόψεις έπεσαν και κύλησαν σαν ζάρι, το λαϊκό δικαστήριο, σε παραδοσιακά και νουβό μίντια, για την όψιμη ανακάλυψη της πατριαρχικής ή όχι γραφής του Καραγάτση, ήρθε και η Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι να χαρίσει μια νέα, γενναία αντιπαλότητα.

The interpretation of the Greek God Dionysus makes us aware of the absurdity of violence between human beings. #Paris2024 #OpeningCeremony pic.twitter.com/FBlQNNUmvV

— The Olympic Games (@Olympics) July 26, 2024

Ο Τομά Ζολί μελέτησε το παρελθόν για να φέρει το νέο. Χωρίς νοσταλγία, χωρίς επιβεβλημένες τυμπανοκρουσίες, χωρίς ακαδημαϊσμό και περιορισμό από τον περίκλειστο χώρο ενός σταδίου. Αγκάλιασε το κουήρ, την ποπ κουλτούρα, τη μόδα, την ανάγκη για την ανατριχίλα που χαρίζει η πηγαία χαρά της ζωής στον δρόμο -εκεί όπου κινούμαστε και ζούμε όλοι μας, εκεί όπου δίνουμε τις μικρές ή μεγάλες μάχες μας καθημερινά. Στον δρόμο.

Τα αίματα άναψαν όταν ο Ζολί έκανε ένα ομάζ στο ménage à trois και φούντωσαν με τον καλλιτέχνη Φιλίπ Κατερίν ως γαλάζιο Διόνυσο να ερμηνεύει το «Tout Nu», ένα τραγούδι κατά της βίας. «Όταν είσαι γυμνός δεν έχεις που να κρύψεις ένα περίστροφο, δεν υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι όταν είσαι γυμνός».

Η αναφορά του σκετς δεν αφορούσε, φυσικά, στον Μυστικό Δείπνο του Leonardo da Vinci, όπως σχολίασαν αυθαίρετα οι πολέμιοι, η αναφορά είναι από τον πίνακα «Le Festin des Dieux» (η «Γιορτή των Θεών») μια ελαιογραφία του Ιταλού μάστερ της Αναγέννησης, Τζιοβάνι Μπελίνι.

«Σαφώς δεν υπήρξε καμία πρόθεση να δείξουμε ασέβεια απέναντι σε οποιαδήποτε θρησκευτική ομάδα» ήρθε η δήλωση των διοργανωτών μετά τις αντιδράσεις της Καθολικής Εκκλησίας με τον ίδιο τον Τομά Ζολί να απολογείται δημόσια.

«Νομίζω ότι ήταν ξεκάθαρο» λέει ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του στο BFMTV συνεχίζοντας: «Υπάρχει ο Διόνυσος ο οποίος φτάνει σε αυτό το τραπέζι. Γιατί είναι εκεί ο Διόνυσος; Επειδή είναι ο θεός της γιορτής της ελληνικής μυθολογίας, της βακχείας, και η σκηνή έχει το όνομα Εορτασμοί. Είναι θεός του κρασιού, το οποίο είναι ένα από τα σύμβολα της Γαλλίας και είναι ζευγάρι με τη Σηκουάνα, τη θεά που είναι συνδεδεμένη με τον ποταμό του Παρισιού.

»Η ιδέα ήταν κυρίως να παρουσιάσουμε μια μεγάλη παγανιστική γιορτή συνδεδεμένη με τους θεούς του Ολύμπου. Όλυμπος – Ολυμπισμός.

»Δεν θα βρείτε ποτέ σε εμένα ούτε στη δουλειά μου καμία κοροϊδευτική διάθεση να υποτιμήσω τον οποιοδήποτε».

Και το πανηγύρι άρχισε. Διάβασα πολλά, τόσα που πολλά που χαώθηκα μέσα στην ωκεανοσύνη των επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων, σαθρών και αξιοπρόσεκτων, μικρομετρικών και υπεράνω, έντιμων, εξαίσιων αλλά και ό,τι να ΄ναι, κοντών και μακριών.

«Ήταν φτηνό», «ήταν σύγχρονο», «ήταν χυδαίο», «ήταν μια μύγα στο ρουθούνι της Λεπέν».

Μήπως, τελικά, έχουμε εθιστεί στην ανηδονία; Μήπως δεν μας αρέσει τίποτα; Τίποτα, δηλαδή, που να μας ξεβολεύει;

Μία μόνο σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Φανταστείτε τι θα είχε γίνει εάν υπήρχαν τα σόσιαλ μίντια το 2004, όταν ο σπουδαίος Δημήτρης Παπαϊωάννου πρόσθεσε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, τα Ντάτσουν, τα καρπούζια και τις τσιφτετελούδες.

Ήδη, είχαν ακουστεί κάποιες (λίγες) φωνές διαμαρτυρίας, όπως για παράδειγμα του ζωγράφου Αχιλλέα Δρούγκα, ο οποίος σε σχετικό άρθρο της εποχής στα ΝΕΑ με τίτλο «Φολκλορικό
Εθνοπάρτι« αυτός σχολιάζει το εξής: «Εύκολη λύση. Βρήκα το όλο θέαμα απογοητευτικό. Δεν είχε τίποτα από την έμπνευση της Τελετής Έναρξης. Ήταν μια πολύ εύκολη λύση που δίνεται σε λαϊκά πανηγύρια συνήθως με χιλιοϊδωμένους τραγουδιστές και χιλιοειπωμένα τραγούδια. Απευθυνόταν μόνο στους Έλληνες – και γιατί όχι; – αλλά βρήκα ότι γινόταν με εύκολο τρόπο και μου θύμισε σε πολλά σημεία μιούζικαλ του Δαλιανίδη».

Σας θυμίζει κάτι; Ευτυχώς, τότε, το ωστικό κύμα των απανωτών ποστ ήταν άγνωστο και το φως έπεφτε απερίσπαστο στον εγκωμιασμό και την εξύμνηση.

Επιμύθιο: Ας μην αναρωτιόμαστε γιατί οι μισοί και πλέον χρήστες των ελληνικών σόσιαλ μπήκαν στη διαδικασία σύγκρισης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού με του δικούς μας του 2004. Ένα γράφημα της εταιρίας Statista που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, δίνει την απάντηση: Οι Έλληνες είμαστε στην κορυφή των πιο σοβινιστών Ευρωπαίων με το νικηφόρο 89%.

«Όταν αυτοί ’τρώγαν βελανίδια, εμείς χτίζαμε Ακροπόλεις και η δική μας Τελετή ήταν η καλύτερη όλων των εποχών». Κάπως έτσι. Κρίμα, ε;