Οι παρακάτω γραμμές δεν σχετίζονται επ' ουδενί με το αν εγώ αντιμετωπίζω και αναλύω καταστάσεις ως μάνα. Έχει να κάνει με το ότι τα σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα, δεν παύουν να μας εκπλήσσουν ευχάριστα ή δυσάρεστα. Σε μία χώρα που ακόμα και σήμερα, παραμένει οπισθοδρομικά σιωπηλή σε καίριας σημασίας, θέματα οικογένειας και μητρότητας, σε μία χώρα που εκεί που νομίζεις ότι κάνει ένα βήμα μπροστά, σε μία στιγμή κάνει δεκάδες πίσω.
Πριν από λίγες ημέρες δύο βρέφη, ΜΑΛΙΣΤΑ ΒΡΕΦΗ, βρέθηκαν -σε μία ευρωπαϊκή χώρα, την Ελλάδα μας, τη πόλη του πνεύματος, της δημοκρατίας, του πολιτισμού, της μοναδικής της ιστορίας και παράδοσης- παρατημένο το ένα σε κάδο σκουπιδιών και το άλλο νεκρό πίσω από μία καντίνα στη Θεσσαλονίκη. Να μου πεις, αυτά γίνονταν, γινόντουσαν και ίσως ξαναγίνουν.
Η καρδιά της Έμμας χτυπά πλέον στη Σάντυ Λέντη. Η καρδιά του νεκρού μωρού που χτυπά;
Η άλλη όψη του νομίσματος, δείχνει μία μάνα που με κάθε ψήγμα ψυχής, γενναιοδωρίας, αγάπης, σθένους και μοναδικότητας, δώρισε τη καρδιά της αδικοχαμένης κόρης της, σε μία άλλη γυναίκα.
Η καρδιά της Έμμας λοιπόν χτυπά πλέον στη Σάντυ Λέντη. Η καρδιά του νεκρού μωρού που χτυπά; Η καρδιά του εγκαταλελειμμένου μωρού – το οποίο ίσως απήγαγε ένας άνδρας από τα χέρια της γιαγιάς του- που για να ηρεμήσει από το σοκ, την πείνα, το φόβο, ποιος θα την ηρεμήσει, όταν και αν θα αποδοθούν ευθύνες;
