«Μα θα μου ουρήσει το ταξί»

Γιατί όπως θα έπρεπε να γνωρίζει ο εξωφρενικός αυτός τύπος,  ο σκύλος οδηγός, δεν είναι το τσιουαουά ο Αζόρ που το παίρνουμε μαζί μας γιατί ταιριάζει με το styling. Ο σκύλος οδηγός είναι τα μάτια του ανθρώπου με οπτική αναπηρία. Είναι ένας πολύ καλά εκπαιδευμένος σκύλος που παρέχει βοήθεια και ασφάλεια σε άτομα με οπτική αναπηρία, καθοδηγώντας τους και βοηθώντας τους να πλοηγούνται με ανεξαρτησία στην καθημερινότητά τους. Εκπαιδεύεται για να εντοπίζει εμπόδια, να βρίσκει σημεία ενδιαφέροντος (όπως πόρτες ή σκάλες), να αγνοεί περισπασμούς και να εφαρμόζει την «έξυπνη ανυπακοή», αρνούμενος να ακολουθήσει μια επικίνδυνη οδηγία του χειριστή του. 

Παρά την ενημέρωση της αθλήτριας για τις προβλέψεις του νόμου,  δεν τον πτόησε τίποτα. Δεν ζήτησε καν να μάθει κάτι παραπάνω, ούτε γιατί πιθανόν θα πάει αυτόφωρο. Αντίθετα επέμεινε, λέγοντας: «Το ταξί είναι δικό μου και εγώ κάνω κουμάντο».

Φυσικά! Όμως υπάρχει και ο νόμος που κάνει παραπάνω κουμάντο από σένα, συμπολίτη Ελληναρά μου.  

Σύμφωνα με τον νόμο 3765/2009 οι σκύλοι-οδηγοί τυφλών ή βοηθητικοί σκύλοι ΑμεΑ έχουν απόλυτο δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, περιλαμβανομένων των ταξί, των λεωφορείων, του μετρό, των πλοίων και των αεροπλάνων. Οι σκύλοι αυτοί πρέπει να φέρουν σαμάρι ή άλλη ειδική εξάρτυση που τους διακρίνει ως σκύλους-οδηγούς. Δεν επιτρέπεται η άρνηση επιβίβασης από τον οδηγό ταξί, ούτε και η επιβολή επιπλέον χρέωσης. Ο σκύλος μπορεί να κάθεται δίπλα στο άτομο που συνοδεύει και όχι σε χώρο αποσκευών.

Συνομιλώντας με την κυρία Πελενδρίτου μού απάντησε: «δεν περίμενα να γίνει viral το βίντεό μου. Κάνω τέτοια βίντεο κατά περιόδους. Χαίρομαι όμως γιατί ο κόσμος αντέδρασε υποστηρικτικά».

Ανάμεσα στα εκατοντάδες καταδικαστικά για τη συμπεριφορά του οδηγού σχόλια που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία υπάρχουν και κάποια άλλα που δεν τα πιστεύεις: «μα, θα του ουρούσε την περιουσία του το σκυλί».

Εκεί αντιλαμβάνεται κανείς, πόσο απαίδευτη είναι ακόμα η κοινωνία μας. Πόσο εμείς οι πολίτες δεν έχουμε στοιχειώδη γνώση του νόμου που δίνει ίσα δικαιώματα στον συμπολίτη με αναπηρία. Γιατί νόμοι υπάρχουν. Εκπαίδευση δεν υπάρχει. Αν δεν έχει να κάνει με τη ζωή μας και την περιουσία μας, δεν μας νοιάζει.

Ποιος έχει διαβάσει την Εθνική Στρατηγική για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία 2024-2030; Την Ευρωπαική οδηγία για τα δικαιώματα των ΑμεΑ; Τα άρθρα 12 και 13 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, που αναγνωρίζουν την ισότητα ενώπιον του νόμου; Τον νόμο που σας παράθεσα πιο πάνω; Ακόμα και αν δεν τα διαβάσεις αυτολεξεί, δεν μπορεί να μη σε νοιάζει να ξέρεις την κεντρική ιδέα. Γιατί τα δικαιώματα των ΑμεΑ δεν πρέπει να τα ξέρουν μόνον οι ανάπηροι, πρέπει να τα γνωρίζουμε και εμείς ως συμπολίτες τους, ως συνάνθρωποί τους, ως επαγγελματίες που θα χρειαστεί να τα εφαρμόσουμε όχι για να τους διευκολύνουμε- γιατί αυτό φαίνεται σαν να τους κάνουμε χάρη- αλλά για να αντιληφθούμε ότι δεν ζούμε μόνον εμείς σ’ αυτήν την κοινωνία. Υπάρχει, πάντα και ο Άλλος. Ο οποιοσδήποτε διαφορετικός άλλος με τον οποίο συμβιώνουμε στην πόλη, στα ΜΜΜ, στους δημόσιους χώρους.

Έτσι χτίζονται οι γέφυρες ανάμεσα στους έτσι κι αλλιώς διαφορετικούς ανθρώπους για έναν κόσμο πιο συμπεριληπτικό για όλους, έναν κόσμο  που δυσκολεύεται να αφομοιώσει το γεγονός πώς δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι για να “του χωράμε”. Χρειάζεται όμως να είμαστε ίσοι. Οπωσδήποτε.