Αποτέλεσε πάντοτε μία από τις πιο αγαπημένες διαδρομές -από τις οικογενειακές τσάρκες για «μπάνιο, πιροσκί και κέικ τρικολόρε» μέχρι τις σόλο, καταδικές μου νυχτερινές περιπλανήσεις με το πρώτο αυτοκίνητο για να ξορκιστεί η αμηχανία του ατζαμή.
Ανέβαζα, κατέβαζα ταχύτητα, μάθαινα να μπαίνω στις κλειστές στροφές στα λιμανάκια, να βγαίνω από τα «πέταλα» χωρίς να περνάω στο απέναντι ρεύμα, να αφουγκράζομαι την ανάσα των αλόγων της μηχανής, να αποκωδικοποιώ την γλώσσα του τιμονιέρη. «Εσύ έχεις τον έλεγχο. Αυτό είναι ένα μηχάνημα» άκουγα σε έκο τη φωνή του πατέρα μου. Αν μάθω εδώ μετά δε με πιάνει κανείς, σκεφτόμουν και δώσ’ του να κουμπώνω την τρίτη αντί για την πέμπτη.
Αυτή, λοιπόν, η αγαπημένη διαδρομή, την οποία χάρασσα σχεδόν μέρα παρά μέρα μέσα στην εβδομάδα -τι στο καλό, δουλειές δεν είχαμε στα 90s;- ήταν να ξεκινάω από τον Άλιμο και να πηγαίνω προς την Βάρκιζα. Άλλοτε την προσπερνούσα και έφτανα μέχρι Πούντα Ζέζα σε έναν δρόμο που έμοιαζε με τις φιδίσιες, κεντητές ακτές στο Αμάλφι, άλλοτε έκανα τη γνωστή αναστροφή λίγο πιο πέρα από τον φούρνο του Γεωργιάδη.
Ο φούρνος αποτέλεσε ένα τοτέμ τοπόσημο άθελά του, κάτι σαν το τελευταίο σύνορο πριν τη μεγάλη φυγή από την πυκνοκατοικημένη πόλη με τις πολυκατοικίες, κάτι σαν διόδια με λιχουδιές.
Τις προάλλες που διάβασα για το οριστικό αντίο στον φούρνο του Γεωργιάδη, τις θυμήθηκα αυτές τις διαδρομές σαν να ξεφυλλίζω αλμανάκ του 1999 ακούγοντας Balearic sounds και Aphex Twin σε εναλλαγή. Ο φούρνος αποτέλεσε ένα τοτέμ τοπόσημο άθελά του, κάτι σαν το τελευταίο σύνορο πριν τη μεγάλη φυγή από την πυκνοκατοικημένη πόλη με τις πολυκατοικίες, κάτι σαν διόδια με λιχουδιές.
Για τους Νότιους, τους Γλυφαδιώτες, τους Καλαμακιώτες, τους Φαληριώτες ο φούρνος του Γεωργιάδη δεν ήταν ούτε κοντά, ούτε μακριά – ήταν οκέι και ήταν πάντα εκεί. Πριν την καββαδιακή μετάληψη με νερό θαλασσινό στην κάποτε κρυφή (σήμερα, κοινό μυστικό) παραλία του ΚΑΠΕ, μετά το ηλιοβασίλεμα στον Ναό του Ποσειδώνα αφού ποιητικά «είδαμε πρώτα τον ίσκιο στο μάρμαρο», απαγγέλοντας θεατρικά Αναίς Νιν -«Πρέπει να είμαι γοργόνα, Ράνγκο. Δεν φοβάμαι τα βάθη και φοβάμαι πολύ τη ρηχή ζωή».
Οι απογευματινές προπονήσεις στον Άγιο Κοσμά γίνονται yoga session στο Ellinikon Park, τα convertible γίνονται SUV, ενώ τα παραλιακά κλαμπ, οι ήχοι από τις καντίνες κατά μήκος του δρόμου και η κίνηση στα περίπτερα μειώνονται -σαν να μπαίνουν όλα μαζί σε ένα παράλληλο app λειτουργιών.
Η θάλασσα δίπλα. Να κουβαλάει την κραυγή των ναυτικών όπως τραγουδούσε ο Βαν Μόρισον. Να θυμίζει την αιώνια ανανέωση, την απώλεια, την ταυτότητα. Σύμβολο της ζωής όσο και του θανάτου, της τάξης, του χάους, του ορίου μεταξύ του γνωστού και του άγνωστου.
Αυτή, λοιπόν, η αγαπημένη διαδρομή, την οποία χάρασσα κάποτε σχεδόν μέρα παρά μέρα μέσα στην εβδομάδα, αλλάζει πρόσωπο, η λέξη «Ριβιέρα» προστίθεται στις ταμπέλες της Συγγρού, δίπλα στην «Οδ. Πειραιώς» και «Αθήνα», αγαπημένα σημεία χάνονται από τον χάρτη και νέα εμφανίζονται. Οι απογευματινές προπονήσεις στον Άγιο Κοσμά γίνονται yoga session στο Ellinikon Park, τα convertible γίνονται SUV, ενώ τα παραλιακά κλαμπ, οι ήχοι από τις καντίνες κατά μήκος του δρόμου και η κίνηση στα περίπτερα μειώνονται -σαν να μπαίνουν όλα μαζί σε ένα παράλληλο app λειτουργιών.
Η αλήθεια είναι ότι τόσα χιλιόμετρα πάνω-κάτω, ποτέ δε μέτρησα τους φοίνικες, με τους οποίους διασταυρώθηκα αν και η πομπική λιτανεία τους με βλέμμα ψηλά στον ουρανό είναι από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα της περιοχής και από τα λίγα που παραμένουν αναλλοίωτα μέσα στον χωροχρόνο.
