Υπάρχει ένα μικρό πράγμα που όλοι κάνουμε και κανείς δεν παραδέχεται: κοιτάμε μέσα από την «κλειδαρότρυπα». Και δεν έχει σημασία ποιον παρακολουθούμε. Μπορεί να είναι η γειτόνισσα που βγαίνει με το νέο της αγόρι, ο πολιτικός που μπορεί να κρύβει τη σεξουαλικότητά του, ή η Κατερίνα Καινούριου που ίσως είναι έγκυος. Δεν έχει σημασία ότι η ίδια δεν το έχει επιβεβαιώσει, αλλά το έχει υπονοήσει σχεδόν σε κάθε εκπομπή από την αρχή της χρονιάς. Προφανώς κι εκείνη γνωρίζει ότι ένα «ναι» ή ένα «όχι» έχουν πολύ λιγότερη μιντιακή δύναμη από ένα «ίσως». Είτε αυτό είτε είναι πολύ πολύ κακή στο να κρατά μυστικά!
Η κλειδαρότρυπα δεν είναι καινούργια. Στο 19ο αιώνα, οι εφημερίδες των μεγαλουπόλεων έγραφαν για τους γάμους, τα διαζύγια και τα μικρά σκάνδαλα των κοινωνικών ελίτ. Πριν την ύπαρξη του Χόλιγουντ, της τηλεόρασης, των ριάλιτι, υπήρχαν οι ηθοποιοί θεάτρου. Έτσι, λοιπόν, κάποια στιγμή οι συντάκτες άρχισαν να φιλοξενούν στις σελίδες των εφημερίδων, όχι μόνο κριτικές και συνεντεύξεις αλλά τα «παρασκήνια» της ζωής των ηθοποιών. Μέχρι τότε, δεν υπήρχε η έννοια του celebrity. Οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι χορευτές, μπορεί να είχαν κοινό λόγω της φύσης του επαγγέλματός τους, κανείς ωστόσο δεν ένιωθε την ανάγκη να γνωρίζει τι έκαναν εκτός σκηνής. Η ανάγκη αυτή, αν θέλετε, «δημιουργήθηκε» από τους δημοσιογράφους. Αυτό που, σίγουρα, προϋπήρχε ήταν το ένστικτο του ανθρώπου να γνωρίζει, να εκμαιεύει «μυστικά», να νιώθει ότι γνωρίζοντας μια πληροφορία, είναι μέρος ενός συνόλου. Μέχρι τότε, οι εφημερίδες μπορεί να κάλυπταν σκάνδαλα πολιτικών, αλλά οι ηθοποιοί είχαν τα εξής ατού: ζούσαν ζωές πολύ πιο «φωτογενείς» και πολύχρωμες κι επίσης, δεν είχαν την ίδια εξουσία να παρέμβουν στη διάδοση της είδησης.
Ο διάσημος δεν ήταν πια απλώς επαγγελματίας· ήταν πρόσωπο που η κοινωνία ήθελε να γνωρίζει, να σχολιάζει, να παρατηρεί, και το ενδιαφέρον για τις λεπτομέρειες της ζωής του άνοιξε τον δρόμο για τις στήλες gossip που γνωρίζουμε σήμερα. Οι αναγνώστες αγόραζαν το χαρτί όχι για να μάθουν κάτι απαραίτητα χρήσιμο, αλλά για να δουν τον κόσμο μέσα από ένα παράθυρο που ποτέ δεν θα μπορούσαν να ανοίξουν. Κάθε στήλη, κάθε μικρή είδηση, ήταν ένα «μικρό μυστικό» που έμοιαζε δικό τους. Οι κοινωνικοί κανόνες γίνονταν αόρατοι και ξεκάθαροι ταυτόχρονα: βλέποντας τους άλλους, μαθαίναμε για τον εαυτό μας.
Με την τηλεόραση, η κλειδαρότρυπα έγινε ζωντανή. Στα reality shows και στα talk shows, κάθε στιγμή παρακολούθησης μετατρεπόταν σε μαζική εμπειρία. Πλέον, η δημοσιότητα «άνοιγε» τα σύνορά της και σε ανθρώπους καθημερινούς, που δεν εργάζονταν στον χώρο του θεάματος. Η ιδιωτικότητα άρχισε να μην είναι δικαίωμα, αλλά θέαμα. Η φήμη, το παραμικρό λάθος, η παραμικρή υπόνοια, γίνονταν δημόσιο γεγονός μέσα από τα μάτια εκατομμυρίων θεατών.
