Η Άννα Βίσση είναι στα πάνω της, είναι στα ωραία της για άλλη μια χρονιά στο Καλλιμάρμαρο

Το Καλλιμάρμαρο εκείνο το Σάββατο έμοιαζε με τελετή μύησης που ξέφυγε από τα σχέδια του μυαλού, αλλά και με λαϊκή γιορτή που αποφάσισε να μην υπακούει σε κανόνες. Ο κόσμος κυλούσε από τη Βασιλίσσης Σοφίας, το Σύνταγμα και το Κολωνάκι, στριφογύριζε στα στενά του Παγκρατίου, ξεχείλιζε από μετρό, λεωφορεία, ταξί. Ο ουρανός έγερνε σε μια σκιά ανάμεσα στο γαλάζιο και το μαύρο, που προοιωνίζει θερμά βράδια, κι η σκηνή, μεταλλική, φωτεινή, σαν εξάρτημα από διαστημόπλοιο, έτοιμη να καταπιεί την άναρχη ενέργεια της λαοθάλασσας.

Μικρές πορείες που όλοι νόμιζαν ότι οδηγούσαν στον ίδιο στόχο, κι όμως η συνάντησή τους δημιουργούσε ένα συλλογικό déjà vu: κάτι σαν ηχώ της περσινής εμπειρίας, ίδια εποχή, ίδιο σημείο, αλλά με εντελώς διαφορετικό συναίσθημα. Πέρσι ήταν η πρώτη φορά, μοναδική και ανεπανάληπτη, μια στιγμή που δεν πίστευες ότι θα ξαναγίνει ποτέ. Φέτος, όμως, η εμπειρία υπήρχε ήδη, γνώριμη, και θα επαναλαμβανόταν την επόμενη μέρα. Δεν είχε την παρθενικότητα της πρώτης φοράς, αλλά είχε κάτι πιο σταθερό, πιο θεσμικό: μια αίσθηση ότι τώρα αυτό θα μπορούσε να γίνει θεσμός, να επαναλαμβάνεται, να ζει πέρα από εμάς.

Η Βίσση εμφανίστηκε με μια καθαρά μπαρόκ διάθεση: Dolce & Gabbana σε μαύρο και χρυσό, σχήματα που τόνιζαν το κορμί της σαν αρχαίο άγαλμα και την ίδια στιγμή σαν σύγχρονη pop warrior. Το πρώτο πράγμα που παραδέχτηκε; Ότι είχε άγχος. Ένα «ένοχο μυστικό», που όμως δεν ειπώθηκε με ελαφρότητα. Το έβγαλε σχεδόν σαν εξομολόγηση. Έπειτα από μισό αιώνα στη σκηνή, μισό αιώνα να σπάει ταβάνια και προκαταλήψεις, πάλι άγχος. Κι ήταν σχεδόν παρήγορο να το παραδεχτεί, σαν να μας έλεγε πως η αγωνία είναι ο καλύτερος οιωνός για κάτι ζωντανό. Και ξαφνικά, οι 60.000 θεατές έγιναν θεράποντες ιερείς ενός μυστηρίου: εκείνη εξομολογήθηκε, κι εμείς συμφιλιωθήκαμε με το γεγονός πως ακόμα και η «Απόλυτη» δεν έχει ανοσία στο τρακ.

Μέσα σε λίγα λεπτά, το άγχος της έλιωσε μέσα στη βοή των χειροκροτημάτων, στη ρυθμική παλμικότητα της μπάντας και στη θέα της Φιλαρμόνιας Ορχήστρας που υψωνόταν πίσω της σαν ετερόκλητος ναός.

Η Φιλαρμόνια που μεταμόρφωσε τη βραδιά

Η παρουσία της Φιλαρμόνιας Ορχήστρας Αθηνών, αποτελούμενη από 50 μουσικούς υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Αλέξιου Πρήφτη, ήταν αδιαμφισβήτητα το highlight της βραδιάς και το οξυγόνο της συναυλίας. Το πρώτο κομμάτι που έπαιξε η ορχήστρα ήταν το «Τρελαίνομαι» και ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα το ακούσω έτσι. Μου είχαν κάνει εκ των έσω σπόιλ ότι θα έχει ορχήστρα, αλλά όταν άκουσα τις πρώτες νότες του Τρελαίνομαι λέω: «Φύγε από δω! Τι κάνει η γυναίκα». Βέβαια, η δρακουλιάρικη καρδιά μου, περίμενε να ακούσει τους Δαίμονες, σε αυτή τη μουσική σύμπραξη. Το'δωσε; Φυσικά και το'δωσε! «Οι Δαίμονες, αυτή η rock opera. Την λέμε όπερα...γιατί είναι!», σχολίασε η Απόλυτη.

Υπήρξαν στιγμές που το κοινό, συνηθισμένο σε κρουστά beats και ηλεκτρονικά samples, βρέθηκε να ανατριχιάζει από το δέσιμο των εγχόρδων με την ερμηνεία της Βίσση. Όταν είπε το Αυτή τη φορά, τραγούδι που χρόνια το κρατάει σε απόσταση, γιατί, όπως εξήγησε, είναι επικίνδυνα απαιτητικό ερμηνευτικά, το Καλλιμάρμαρο έμεινε σιωπηλό. Ήταν σαν να μας πέρασε όλους από μια αόρατη κλωστή, που την τέντωνε η φωνή της πάνω στο βάθρο της συμφωνικής ενορχήστρωσης.

Δεν ήταν η κλασική εικόνα μιας ποπ συναυλίας, αλλά κάτι πιο απαιτητικό, πιο ακριβό συναισθηματικά. Η συμφωνική ορχήστρα έδωσε βάθος κι όγκο, ένα βάρος σχεδόν κινηματογραφικό, που έκανε τη φωνή της Βίσση να ακούγεται σαν να ανήκει ταυτόχρονα σε όλες τις δεκαετίες που έχει διασχίσει.

Σε μερικές στιγμές, δεν υπήρχε χειροκρότημα όσο τραγουδούσε. Μονάχα μια συλλογική παύση, σαν ο κόσμος να ήθελε να αφήσει τον ήχο να περάσει μέσα του χωρίς καμία διακοπή. Και στο τέλος, όταν έσβησε η τελευταία νότα, η Άννα χαμογέλασε με εκείνη την αμήχανη φυσικότητα που έχουν οι καλλιτέχνες όταν τα κομμάτια τους δεν ανήκουν πια σ’ εκείνους αλλά σ’ όλους.

Το γράμμα και ο Καρβέλας

Λίγο μετά τα μισά της βραδιάς, η Άννα Βίσση κράτησε στα χέρια της ένα χαρτί. Είπε ότι το είχε γράψει το προηγούμενο βράδυ, ξάγρυπνη, ανήσυχη, όπως την αφήνουν τα περισσότερα βράδια πριν από μία μεγάλη μουσική στιγμή. Ήταν ένα γράμμα αφιερωμένο στον Νίκο Καρβέλα, τον άνθρωπο που, από τη στιγμή που τον γνώρισε, συμπορεύτηκαν στη ζωή και στη μουσική, με απόλυτο σεβασμό, αγάπη και συνέργεια.

Διάβασε το γράμμα δημόσια. Κι ύστερα, σε μια impromptu στιγμή, κάλεσε τον Νίκο Καρβέλα στη σκηνή. Περιμένοντας μερικά λεπτά να έρθει, μας λέει: «Στο πρώτο μας ραντεβού, άργησα 10 λεπτά κι εκείνος μου το χτυπούσε για χρόνια. Εγώ τι πρέπει να πω τώρα που με έχει στήσει στο Καλλιμάρμαρο, μπροστά σε τόσο κόσμο;». Ο Νίκος Καρβέλας ανέβηκε στη σκηνή και η παρουσία του έμοιαζε ήδη ενσωματωμένη στο DNA της συναυλίας. Πήρε το μικρόφωνο κι ερμήνευσε το Μη μου πάθεις τίποτα, τραγούδι που, όπως αποκάλυψε, το είχε γράψει για εκείνη.

Η στιγμή ήταν αληθινή, αυθόρμητη και γεμάτη ιστορία: μια συνεργασία δεκαετιών, που μεταφραζόταν σε νότες και βλέμματα. Μια δημόσια επιβεβαίωση της δημιουργικής και προσωπικής τους σχέσης κι ένας διάλογος μέσα στη μουσική, που ξεπερνούσε τις λέξεις και μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά των θεατών.

Η υπερπαραγωγή

Η συναυλία του 2024 είχε ήδη θεωρηθεί ιστορική. Κι όμως, η φετινή την ξεπέρασε, από άποψη παραγωγής. Φιλαρμόνια Ορχήστρα, αναβατόριο που έβγαζε τη Βίσση σαν να αναδυόταν από την κοιλιά του σταδίου, διεθνές μπαλέτο αποτελούμενο από 20 ταλαντούχους χορευτές και χορεύτριες, νέα χορογραφία από την Tia Rivera —τη γυναίκα που έχει χορογραφήσει τις μεγαλύτερες ποπ θεότητες της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, όπως η Beyoncé και η Rihanna. Η Rivera παρακολούθησε όλο το show από την κονσόλα, δίπλα στους ηχολήπτες και τους sound designers. Κι όταν έπεσαν οι τελευταίοι ήχοι, η Άννα την αγκάλιασε επί σκηνής, ευχαριστώντας την δημόσια.

Τα visuals, πιο φρέσκα και τεχνολογικά σύνθετα από ποτέ, αξιοποίησαν την τεχνητή νοημοσύνη για να μας ταξιδέψουν από τα βρεφικά και παιδικά χρόνια της τραγουδίστριας ως το τώρα. Ένα timeline σε εικόνες, όπου η Βίσση ως παιδί, η Βίσση ως 15χρονη που εμφανίζεται για πρώτη φορά στη σκηνή, η Βίσση στο «Δώδεκα», στο «Τραύμα», στις «Τάσεις Αυτκτονίας», στο «Αίμα», στα «Χρυσόψαρα», συνυπήρχαν στην ίδια οθόνη με τη σημερινή Άννα που στεκόταν μπροστά μας, ολοζώντανη. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το “Σε περίπτωση που” και έκλεισε (όπως και πέρσι) με το “Μαγικό Χαλί”, σαν αυτό που κάλυψε τους δρόμους της Αθήνας όταν τελείωσε το live και ξεκινήσαμε για τα σπίτια μας.

O έρωτας τρέφεται από τη διάρκεια

Αν η συναυλία αυτή απέδειξε κάτι, ήταν ότι η Άννα Βίσση έχει πλέον αγγίξει το σπάνιο στάδιο της διάρκειας. Δεν παίζει με πυροτεχνήματα. Δεν την αφορά το trend. Αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η αντοχή. Η ικανότητα να ξαναστήνεται από την αρχή, να ξαναβγαίνει μπροστά με νέα ενέργεια, να δηλώνει πως ακόμα έχει άγχος λίγο πριν βγει στη σκηνή.

Κι ίσως το μυστικό να είναι πως η Άννα δεν περιορίζεται σε μια απλή σχέση με το κοινό της. Είναι μια σύνδεση βαθιά, έντονη, που αντέχει στον χρόνο και στις αντιθέσεις. Κάθε εμφάνισή της είναι μια επιστροφή, μια νέα ανακάλυψη και γι’ αυτό, ακόμα και 60.000 άνθρωποι το Σάββατο και άλλοι τόσοι την Κυριακή, την παρακολουθούν σα να τη βλέπουν για πρώτη φορά.

Το Καλλιμάρμαρο έγινε σκηνή εξομολόγησης, ποπ συναυλία και λυρική λειτουργία, υπερπαραγωγή και ανθρώπινη στιγμή μαζί. Και στο τέλος, η αίσθηση που έμεινε δεν ήταν απλώς ότι «η Απόλυτη» έγραψε ιστορία. Ήταν ότι η διάρκεια είναι τελικά το πιο σπάνιο δώρο στην τέχνη και πως η Άννα Βίσση, μισό αιώνα μετά, εξακολουθεί να ξέρει πώς να το χαρίζει.