Γράμμα σε έναν εκλεκτικό συγγενή

Σ’ ευχαριστώ που τα τραγούδια σου σωματοποιήθηκαν τόσο εύκολα μέσα μου, σαν να ζούσαν πάντα εκεί.  Κανείς δεν έγραψε τραγούδια σαν και τα δικά σου, τα Σαββοπουλικά. Ήσουν ο τρίτος πυλώνας όπως παρατήρησε σωστά η Μαρία Φαραντούρη. Ο Μίκης, ο Μάνος και έπειτα εσύ, ο Νιόνιος μας. Αυτό το «μας» δεν το λες για τους άλλους δύο τεράστιους γιατί όσο και αν έγραψαν στη συλλογική μας συνείδηση, δεν έγραψαν με τον ίδιο τρόπο στην ατομική. 

Σ’ ευχαριστώ για τους στίχους που ήταν ποίηση. Γι’ αυτήν την ποίηση άλλωστε αναγορεύτηκες  σε Επίτιμο Διδάκτορα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του Τμήματος Φιλολογίας. Ποίηση, γραμμένη με απαράμιλλη ευφυία που βγάζει ακτινογραφία τη νεοελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα,-«εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε»- που γίνεται άτσαλα τρυφερή, σχεδόν ψυχαναλυτική, γοητευτικά ειλικρινής όταν μιλάει για μια γυναίκα – τυχαίο παράδειγμα το Έλσα σε φοβάμαι, Έλσα σ’ αγαπώ.  

Σ’ ευχαριστώ γιατί η οικογένειά μου γινόταν ενθουσιώδης, πιο γλυκιά, πιο σμιλεμένη όταν θα βλέπαμε μαζί το «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» στην ΕΡΤ. «Ελάτε παιδιά, έχει Νιόνιο»! Και ας είχαμε γίνει μπίλιες λίγο πιο πριν. Ήταν η στιγμή της εκεχειρίας μετά μουσικής. Μέσα από σένα γνώρισα τραγουδοποιούς όπως τον Καζούλη ή τον Παπάζογλου και αγάπησα την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Δήμητρα Γαλάνη, την Τάνια Τσανακλίδου και πολλά ελληνικά τραγούδια που μέχρι τότε αγνοούσα με υπεροψία.

Σ’ ευχαριστώ γιατί δε θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια του γιου μου και όλων των παιδιών όταν, στην γιορτή για την ανοικοδόμησης της Παιδικής χαράς κάτω από την Ακρόπολη που πήρε το όνομά σου, διηγιόσουν σαν παραμυθάς με τον απαράμιλλο τρόπο σου ιστορίες και τραγούδια. Δεν πήρε ούτε μια στιγμή τα μάτια του από πάνω σου και όλο το βράδυ με ρωτούσε για σένα και αν μπορούμε να σε πάρουμε σπίτι.

Σ’ ευχαριστώ για εκείνα τα 5 συγκλονιστικά podcast για το ελληνικό τραγούδι που έκαναν το γιο μου όχι μόνον να τα ακούσει, αλλά να είσαι από τους ελάχιστους μαζί με το Μίκη και το Μάνο που παραδέχεται στην Ελλάδα ως έφηβος μουσικός. Εχτές το βράδυ που είπα δυνατά τα νέα στο σπίτι, ο γιος μου δάκρυσε.

Σ’ ευχαριστώ που όρισες την αισθητική μου, στο επάγγελμα που λατρεύω να κάνω.

Κυρίως όμως σ’ ευχαριστώ που έλεγες πάντα δυνατά και καθαρά τη γνώμη σου, όσο δύσκολα αποδεκτή και αν ήταν αυτή δίνοντας στον εαυτό σου το δικαίωμα να εξελίσσεται, να αλλάζει, χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Είναι μάθημα αυτό. Γιατί πολλούς στεναχώρησες αλλά εσύ ήσουν σταθερός στην αλλαγή σου. Ήσουν πάντα τροφή για σκέψη.

Όπως είπε ένας παλιός σου φίλος, ήσουνν «δικαιωματικά δύστροπος και απρόβλεπτα τρυφερός». Και αυτά τα απέδειξες  με το συγκινητικά ειλικρινές, αυτοβιογραφικό σου βιβλίο, «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» όπου έκλεινες γλυκά όλους τους λογαριασμούς με τον εαυτό σου και τους άλλους. 

Σ’ ευχαριστώ θείε Νιόνιο που με άφησες να σε νιώθω συγγενή μου- αχ πόσο θα ήθελα να σε είχα!  

Όμως ένα κομμάτι από το βλέμμα μας, θα έχει πάντα κάτι δικό σου και τα κύτταρα μας θα πάλλονται στο ρυθμό σου.

Ας κρατήσουν οι χοροί ακόμα και αν "Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα. Κανείς, θα πλανηθούμε μοναχοί. Θάλασσες, πόλεις, έρημοι σταθμοί. Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή. Τί να καταλάβουμε οι φτωχοί...." (από το τραγουδι Είδα Την Άννα Κάποτε)