Eurovision: Είναι κάπως αστείο που ο μεγαλύτερος queer διαγωνισμός, απαγορεύει τη σημαία του Pride

Και εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της διαμάχης: δεν μιλάμε μόνο για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίο η Eurovision, με την ένοχη σιωπή της, επιτρέπει τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές καταπιέσεις, προκειμένου να διατηρήσει τη «συνέπεια» της διοργάνωσης. Αυτό είναι το σημείο όπου η κανονικότητα, που καταπιέζει τους άλλους για την «ευπρέπεια» του θεάματος, πρέπει να αντιμετωπίσει την αλήθεια της υποκρισίας. Η «ουδετερότητα» που επικαλούνται, είναι απλώς μια μάσκα για να κρύψει τις πραγματικές πολιτικές επιλογές που κάνουν. Και δεν είναι μόνο η σημαία του ουράνιου τόξου που απορρίπτεται—είναι κάθε έκφραση της ταυτότητας που παραβιάζει την «κανονικότητα» των πολιτικών θεσμών.

Το πραγματικό σκάνδαλο δεν είναι απλώς η απαγόρευση μιας σημαίας, είναι η επιλεκτική εφαρμογή αυτής της «ουδετερότητας». Η Eurovision δεν αποκλείει μόνο τη σημαία του ουράνιου τόξου, αλλά και τη φωνή των ανθρώπων που βρίσκονται στην άκρη της κοινωνίας, βλ. για παράδειγμα, τη σημαία της Παλαιστίνης (κίνηση βαθύτατα προβλέψιμη). Αντίθετα, η διοργάνωση συνεχίζει να επιτρέπει την απρόσκοπτη συμμετοχή του Ισραήλ, που εξακολουθεί να διαπράττει γενοκτονία εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.

Η υποκρισία της απόφασης γίνεται ακόμα πιο έντονη αν αναλογιστούμε ότι η Ρωσία, που προχώρησε σε παράνομη στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία το 2022, αποκλείστηκε από τον διαγωνισμό. Το Ισραήλ, πάλι, δεν αντιμετωπίζει καμία συνέπεια για τα δικά του εγκλήματα. Αυτή η στάση δημιουργεί ερωτήματα για το ποια είναι η πραγματική πολιτική θέση του διαγωνισμού και πώς ορίζει την «ουδετερότητα» του όταν επιλέγει ποιος μπορεί να φέρει τη σημαία του και ποιος όχι. Αν η Eurovision θέλει πραγματικά να προάγει τη μουσική και την ενότητα, τότε γιατί περιορίζει τη δυνατότητα έκφρασης των ομάδων που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας, αν όχι για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα -απολύτως πολιτικά- συμφέροντα;

Τελικά, ποιος είναι ο πραγματικός λόγος πίσω από την απαγόρευση; Η απόφαση να απαγορευτούν συγκεκριμένες «τζιζ» σημαίες σε έναν χώρο που υποτίθεται πως φιλοξενεί τη διαφορετικότητα δεν είναι απλώς ένα λάθος. Είναι μια συνειδητή επιλογή που ευθυγραμμίζεται με την εξίσωση του πολιτισμού με τον πολιτικό συντηρητισμό και την απροθυμία να αντιμετωπιστούν οι πραγματικές ανισότητες.

#Eurovision 2025 artists banned from bringing Pride flags on to stagehttps://t.co/hjIuT2muKU

— PinkNews (@PinkNews) April 28, 2025

Αν η μουσική (ναι, ακόμη και η trash - κυρίως η trash, αν με ρωτάτε) είναι το τελευταίο καταφύγιο για την εκδήλωση της αλήθειας, αν η τέχνη δεν μπορεί να είναι πολιτική, τότε πόσο «ουδέτερη» είναι πραγματικά μια διοργάνωση που επιλέγει να υποκύψει στην ανάγκη για αποσιώπηση των φωνών που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των αδύναμων; Γιατί, στην τελική, όταν η τέχνη αποσιωπά το πολιτικό της βάρος, η ίδια η έννοια του θεάματος αχρηστεύεται.

Αντί να διατηρείται αυτή η φαινομενική «ουδετερότητα», η Eurovision γίνεται εργαλείο για να καλύψει την άνοδο του συντηρητισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην πιο συντηρητική εποχή που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, με την ομοφοβία και την τρανσφοβία να αυξάνεται καθημερινά σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, η απαγόρευση της σημαίας του Pride είναι όχι μόνο σύμπτωμα αυτής της τάσης, αλλά και σύμβολο της προσπάθειας να εκτοπιστεί η διαφορετικότητα. Σηματοδοτεί την επαναφορά μιας αυταρχικής λογικής που προσπαθεί να εξαφανίσει τις φωνές των ανθρώπων που στήριξαν τον θεσμό, που έχτισαν τον θεσμό, που *είναι* η Eurovision.

Η Eurovision θα συνεχίσει να φέρει το πρόσωπο της πολιτικής ανισότητας και των συμφερόντων του παγκόσμιου κατεστημένου, όσο παραμένει δέσμια της ψευδαίσθησης της «ουδετερότητας». Όσο κι αν θεωρεί τον εαυτό της «ουδέτερο», θα εξακολουθήσει να συμμετέχει πλήρως στο παιχνίδι του συμβιβασμού με τους δυνατούς, γιατί το «απολιτίκ» έχει αυτήν την μαγική ιδιότητα να κοστίζει ακριβά αλλά να πληρώνει και καλά.