«Η λέξη post έχει πολλές σημασίες, όπως ανάρτηση σε κοινωνικά δίκτυα ή σε ιστολόγια, ταχυδρομείο ή ταχυδρομική θυρίδα». Αυτό με ενημερώνει ο κύριος Έι Άι όταν γκουγκλάρω περί του θέματος.
Και κάπως έτσι, χωρίς πολλά πολλά, περάσαμε από το ταχυδρομείο στο ποστάρισμα την ίδια ώρα που τα πάντα αλλάζουν διαστάσεις μπροστά στα μάτια μας, με εκπληκτική ταχύτητα, όπως ο Optimus Prime στους Transformers ή όπως επιθυμεί να διατυμπανίζει ένας σοφός γέροντας καταδυόμενος σε μια τραγελαφική παρήχηση της λέξης: «τα πόστα έγιναν ποστάκια και τα ποσταρίσματα ποστάρες».
Πέρα από σημείο αναφοράς και δημόσιο αγαθό, τα ΕΛΤΑ ενώνουν τις τελείες του κοινωνικού ιστού με έναν παραδοσιακό τρόπο ανθρώπινης επαφής, σχεδόν ρετρό. «Σας έφερα μερικές σοκολάτες γιατί είστε εξαιρετικά κορίτσια» λέει η γυναίκα με το τσόχινο, καρτουνίστικο καπέλο μπροστά από μένα στην ουρά βγάζοντας από τις τσέπες της μερικές χρωματιστές μίνι συσκευασίες, τις οποίες ακουμπάει στον γκισέ, κάτω από το πλέξιγκλας. «Μα, κάθε φορά κάτι θα μας φέρετε να μας γλυκάνετε» λέει μία από τις δύο υπαλλήλους ενώ ή άλλη φωνάζει: «ευχαριστούμε πολύ».
Η αλήθεια είναι ότι πλέον επισκέπτομαι τα ΕΛΤΑ της γειτονιάς μου μόνο για να πληρώσω κλήσεις αποφεύγοντας να το κάνω ηλεκτρονικά, θέλοντας κυρίως να ανταλλάζω μερικές παρηγορητικές κουβέντες με κάποιο από τα «εξαιρετικά κορίτσια» για τα αυξημένα πρόστιμα του νέου Κ.Ο.Κ.
Πριν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο υπήρχε η par avion αλληλογραφία και οι χειρόγραφες επιστολές, οι οποίες εκτός από προτάσεις, παραγράφους και πλήρως αναπτυγμένες σκέψεις κουβαλούσαν και τον γραφικό μας χαρακτήρα σαν ένα πρόχειρο ψυχογράφημα, σαν δοκιμιακή γραφή με έξτρα συναίσθημα.
