ΤΟ ΒΗΜΑ logo

Είσαι ΑμεΑ; Τιμωρία στο γκαράζ του πλοίου

Είσαι ΑμεΑ; Τιμωρία στο γκαράζ του πλοίου 1

Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα του 2025. Εδώ που για ένα ακόμα καλοκαίρι άτομα με αναπηρία μένουν στο γκαράζ των πλοίων επειδή δεν διαθέτουν ράμπα για ΑμεΑ ή δεν υπάρχει πρόσβαση στο ασανσέρ ή ακόμα και αν υπάρχει δεν υπάρχει η δίοδος στην... πρόσβαση. Κυριολεκτικά και μεταφορικά...

ΑΠΟ ΜΙΚΑΕΛΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Καλοκαίρι 2024: Η εικόνα ενός παιδιού με αμαξίδιο που ταξιδεύει στο γκαράζ του πλοίου για Θάσο, επειδή το πλοίο δε διέθετε ράμπα για ΑμεΑ, προκαλεί αντιδράσεις. Μερικά 24ωρα αργότερα, πέρσι τέτοιο καιρό, το υπουργείο Ναυτιλίας αντέδρασε προχωρώντας στη σύνταξη προεδρικού διατάγματος με το οποίο θα υποχρεώνονται όλες οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, ανεξαρτήτως κατηγορίας, να δημιουργήσουν στα πλοία τους κατάλληλους μηχανισμούς για την εύκολη πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία.

Καλοκαίρι 2025: Στο δρομολόγιο ferry boat από Θάσο για Κεραμωτή Καβάλας, ένα παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο μαζί με τη συνοδό του, αναγκάστηκαν να μείνουν στο γκαράζ των αυτοκινήτων, εν μέσω αφόρητης ζέστης, καθώς δεν υπήρχε ράμπα αναπήρων. Η μητέρα του έκανε καταγγελία για τις ακατάλληλες συνθήκες μεταφοράς του με αποτέλεσμα, με εντολή του υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Βασίλη Κικίλια, να κινηθεί από τη Λιμενική Αρχή Καβάλας η διαδικασία επιβολής κυρώσεων για παράβαση των διατάξεων του Γενικού Κανονισμού Λιμένα. αριθμ 14, σε βάρος του πλοιάρχου και των υπευθύνων φόρτωσης του πλοίου.

Στο πλαίσιο αυτό έγιναν αυστηρές συστάσεις στον πλοίαρχο ιδίως ως προς το ότι δεν έλαβε κατάλληλη μέριμνα για την τοποθέτηση του ΑμεΑ και του συνοδού του σε χώρο κατάλληλα διαμορφωμένο και ασφαλή.

Βρείτε τις διαφορές στα δύο περιστατικά. Στο ίδιο δρομολόγιο, με το ίδιο πλοίο, με τις ίδιες συνθήκες, το ίδιο συμβάν σ’ ένα ακόμα άτομο (παιδί πάλι) με αναπηρία.

Και όλα αυτά ενώ υπάρχει σχετικό Προεδρικό διάταγμα που απ’ ό,τι λένε οι ενδιαφερόμενοι, φαίνεται ότι είναι και προς την σωστή κατεύθυνση. Όμως εντελώς θεωρητικά. Πρακτικά κάτι δε γίνεται…

Nόμοι για την προσβασιμότητα υπάρχουν, απλά δεν εφαρμόζονται γιατί δεν υπάρχει η ευαισθησία να εφαρμοστούν.

Ένας γνωστός μου ΑμεΑ μού διηγήθηκε πριν μερικές μέρες μία ιστορία. Ο ίδιος και οι φίλοι του ταξίδευαν πέρσι με ένα πλοίο που ήταν πλήρως προσβάσιμο για αναπηρικά αμαξίδια. Είχε ασανσέρ, υπήρχε και διάδρομος. Ωστόσο αυτός ο διάδρομος δεν ήταν ανοιχτός για να φτάσουν μέχρι το ασανσέρ. Υπήρχαν αυτοκίνητα. Όταν διαμαρτυρήθηκαν, άκουσαν κάποια στιγμή αυτήν την εκνευριστική φωνή από τα μεγάφωνα να καλεί τους οδηγούς που έκλεισαν τη δίοδο να έρθουν να πάρουν τα αυτοκίνητά τους, τα οποία όμως το προσωπικό του πλοίου τους είπε να τα παρκάρουν εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν να περιμένουν 45 λεπτά μέχρι να ανοίξει ο διάδρομος για να περάσουν με το αμαξίδιο. Γιατί; Γιατί ακόμα και αν υπάρχουν οι νόμοι, δεν υπάρχει η συμπεριληπτική κουλτούρα στην κοινωνία. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε ούτε η γνώση ούτε και η εκπαίδευση για να αφήσουν το διάδρομο προσβάσιμο, μέχρι το… προσβάσιμο ασανσέρ. Σκέφτομαι βέβαια και κάτι ακόμα χειρότερο, ότι ίσως ακόμα και αν υπήρχε η γνώση, στο μυαλό του πάντα νευριασμένου παρκαδόρου στα πλοία υπάρχει και η σκέψη «έλα μωρέ, και πόσοι ανάπηροι θα ταξιδέψουν σήμερα;». Ο πάντα πανταχού παρών ωχαδελφισμός.

Μέχρι πέρσι- δεν ξέρω για φέτος-τα πλοία που κάνουν τα δρομολόγια Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα ή Ζάκυνθος – Κεφαλονιά δεν υποχρεούνται να έχουν φροντίσει για την πρόσβαση των επιβατών με αναπηρία. Αυτό σημαίνει ότι το πλήρωμα πρέπει να συμμετέχει για να ανεβεί ο επιβάτης στο πλοίο. Δεν περιγράφω άλλο.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Ότι νόμοι για την προσβασιμότητα υπάρχουν, απλά δεν εφαρμόζονται γιατί δεν υπάρχει η ευαισθησία να εφαρμοστούν. Δεν υπάρχει μέσα μας η ανάγκη να κατανοήσουμε ότι δεν ζούμε μόνοι μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν είμαστε μόνον εμείς. Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές ανάγκες που χρίζουν διαφορετική αλλά ίση πρόσβαση στα πλοία της γραμμής. Άνθρωποι που δεν θα πρέπει να τιμωρούνται επειδή είναι διαφορετικοί.

H αναπηρία από μόνη της δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, ούτε μικρή ούτε μεγάλη, ούτε ορατή ούτε αόρατη. Είναι αυτό που είναι. Είναι μια κατάσταση. Γίνεται όμως πρόβλημα όταν η κοινωνία και η Πολιτεία δεν προσπαθούν ή δεν καταφέρνουν να κάνουν τη ζωή αυτών των ανθρώπων προσβάσιμη και κυρίως ισότιμη. 

Θυμάμαι πάντα την οργισμένη απάντηση της Άδας Σταματάτου, της μητέρας του Γιάννη που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και έχει γίνει μία ισχυρή φωνή των ανθρώπων με αναπηρία. Μου είχε πει με αφορμή και το δυστύχημα με τον Αντώνη Καρυώτη στον Πειραιά: «Ξέρω, ότι θέλουν τους ανάπηρους ανθρώπους να τους κρατάνε κλεισμένους στο σπίτι, να μη βγαίνουν έξω, γιατί ενοχλούν. Δεν ξέρουν πώς να τους συμπεριφερθούν».

Αυτή είναι η τραγωδία. Γιατί η αναπηρία από μόνη της δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, ούτε μικρή ούτε μεγάλη, ούτε ορατή ούτε αόρατη. Είναι αυτό που είναι. Είναι μια κατάσταση. Γίνεται όμως πρόβλημα όταν η κοινωνία και η Πολιτεία δεν προσπαθούν ή δεν καταφέρνουν να κάνουν τη ζωή αυτών των ανθρώπων προσβάσιμη και κυρίως ισότιμη. 

Τι άλλαξε; Ότι πλέον εκτός από τα ίδια τα ΑμεΑ, υπάρχει κόσμος που βλέπει, ευαισθητοποιείται και καταγγέλει τέτοιες συμπεριφορές.

Τι φοβάμαι: Μη συνηθίσουμε τέτοιες εικόνες και οι άνθρωποι που καταγγέλουν, γίνουν γράφικοι.


Το επεισόδιο που πρέπει να ακούσεις οπωσδήποτε πριν τις γιορτές

Λίγο πριν τις γιορτές, η Ειρήνη και η Έλενα μιλούν ειλικρινά για την άτυπη (και τελικά αόρατη) πίεση της τέλειας χριστουγεννιάτικης εικόνας.


READ MORE

ΑΠΟΡΡΗΤΟ