«Σκότωνα τα παιδιά μου γιατί έβγαινα εκτός εαυτού και θόλωνα». Αυτά ήταν τα λόγια της «φόνισσας» όπως την αποδοκίμαζε το πλήθος έξω από τα δικαστήρια της Πάτρας. Η Ειρήνη, ο Ρήνος, η Μουρτζούκου, όπως θέλετε πείτε την, μέχρι μια δυο μέρες πριν από τη σύλληψή της έλεγε μπροστά στις κάμερες, μέσα σε τηλεοπτικά στούντιο, σε εκπομπές που την καλούσαν ως επίσημη προσκεκλημένη ότι «εγώ δεν πείραξα κανένα μωρό. Δεν ξέρω πώς έγινε». Να σας πω την αλήθεια, όπως και στην περίπτωση της Πισπιρίγκου, ήθελα να την πιστέψω. Και όσο έβγαινε στα κανάλια, και αυτή η ιστορία γινόταν όλο και περισσότερο lifestyle, όσο έπαιρνε όλο και περισσότερο τη μορφή true crime σειράς με υπότιτλο «βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα», τόσο λειτουργούσε μέσα μου η ανάγκη να την πιστέψω.
Τέσσερα μωρά σε 10 χρόνια –περίπου- ομολόγησε ότι σκότωσε. Τα παιδιά της- το ένα το πλάκωσε στον ύπνο της κατά λάθος- την αδελφή της και ένα μωρό μιας φίλης της. Μέχρι στιγμής αυτά ομολόγησε.
Χαιρόταν να εκτίθεται, να εκθέτει τον εαυτό της, τους άλλους, να κλαίει, να γελάει, να φωνάζει, να βρίζει on camera μαζί με τους λοιπούς «παίκτες» του reality που δημιούργησε εκείνη και οι εκπομπές που επένδυαν ολόκληρο τον τηλεοπτικό τους χρόνο αρκετά οικονομικά σε εκείνη.
Μου έρχεται στο μυαλό το πλήθος που τη φωνάζει «φόνισσα». Μου έρχεται στο μυαλό ο Παπαδιαμάντης και η δική του Φόνισσα. Η Φραγκογιαννού, η γραία Χαδούλα- αναντίστοιχα απ’ όλο το παπαδιαμαντικό έργο που διατρέχεται από το καθημερινό κακό- δεν διαπράττει το συνηθισμένο, αλλά το μέγα κακό, το ασυγχώρητο. Η γριά Χαδούλα, χήρα Ιωάννη Φράγκου, παραλογίζεται κι αρχίζει να δολοφονεί μικρά κορίτσια, για να τα γλιτώσει από μια δύσκολη ζωή, όπως η δική της. Άλλες εποχές και μάλιστα σε ένα λογοτεχνικό έργο που σκοπό είχε να αποτυπώσει-μεταξύ άλλων- το δράμα των γυναικών στον 20ο αιώνα. Δεν υπάρχει μάλλον σύγκριση. Η Μουρτζούκου, σκότωσε βρέφη κορίτσια γιατί θόλωνε. Η Φραγκογιαννού είχε μάθει να αποκρούει την καθημερινότητα με τυπικές κουβέντες και ανώδυνες αγγαρείες για να κρύβει την επιθετικότητα της, που την καταλάμβανε σαν απάλευτος δαίμονας. Η φόνισσα (με μικρό φ) της Πάτρας (και ίσως και της Αμαλιάδας) έλεγε πολλές κουβέντες στον τηλεοπτικό αέρα, χαιρόταν να εκτίθεται, να εκθέτει τον εαυτό της, τους άλλους, να κλαίει, να γελάει, να φωνάζει, να βρίζει on camera μαζί με τους λοιπούς «παίκτες» του reality που δημιούργησε εκείνη και οι εκπομπές που επένδυαν ολόκληρο τον τηλεοπτικό τους χρόνο αρκετά οικονομικά σε εκείνη. Το μόνο που μου έλειπε ήταν το τρέιλερ για το πώς ψηφίζω για να παραμείνει η Ειρήνη Μουρτζούκου στο σπίτι του Big Brother.
Υπήρχαν φυσικά και εκείνες οι εκπομπές που εντόπιζαν το θέμα αποκλειστικά και μόνον στο αστυνομικό ρεπορτάζ, στις έγκυρες πηγές τους, στην έρευνα. Εκεί όπου γινόταν σοβαρή δουλειά που βοήθησε στο τέλος και τις Αρχές. Στο Mega για παράδειγμα είχα ακούσει ότι ενώ είχε δοθεί εντολή από τα αστυνομικά τμήματα να ψάχνουν την Ειρήνη, εκείνη βρισκόταν ήδη στον τηλεοπτικό αέρα μια εκπομπής ενός άλλου καναλιού.
