Στις 22 Μαΐου του 1997, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, υποστηρίζοντας ότι «δεν χρειάζεται να ωραιοποιείς τον εθισμό για να πουλήσεις ρούχα» κατηγόρησε τη βιομηχανία της μόδας ότι κάνει τις καταχρήσεις να φαίνονται «γοητευτικές, σέξι και κουλ» αποκαλώντας τις διαφημίσεις του «heroin chic» αξιοθρήνητες.
«Η αμερικανική μόδα υπήρξε μια τεράστια πηγή δημιουργικότητας και ομορφιάς και τέχνης και, ειλικρινά, οικονομικής ευημερίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες. H εξύμνηση του heroin chic δεν είναι δημιουργική, είναι καταστροφική» τόνισε.
Αφορμή για τα σχόλια του Κλίντον, τα οποία παρακολουθούμε στο ντοκιμαντέρ του 2019 με τίτλο See Know Evil, ήταν ο τυχαίος θάνατος του διάσημου φωτογράφου Davide Sorrenti τρεις μήνες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 1997, και η εμπνευσμένη από το grunge, ρεαλιστική αισθητική που ο Sorrenti και άλλοι δημιουργοί είχαν εισαγάγει στα περιοδικά μόδας της εποχής.
Κάποια χρόνια μετά, το 2009, όταν η Κέιτ Μος, η σημαιοφόρος του heroin chic, ρωτήθηκε αν έχει κάποια μάντρα απάντησε «Υπάρχουν πολλά motto. Υπάρχει το "τίποτα δεν έχει τόσο καλή γεύση όσο η αίσθηση του skinny”». Και πρόσθεσε: «Προσπαθείς να το θυμάσαι, αλλά δεν πιάνει πάντα».
Το κίνημα του body positivity αγκάλιασε τα μοντέλα εκείνα που δεν κατανάλωναν τρία μαρούλια για μεσημεριανό, ενώ ο όρος plus size ήρθε ως πληρωμένη απάντηση στο σχεδόν ανύπαρκτο size zero.
Η φράση της επικρίθηκε ευθύς αμέσως, ιδίως αφού υιοθετήθηκε από διάφορους ιστότοπους υπέρ της ανορεξίας. Στη συνέχεια η Κέιτ το γύρισε λέγοντας ότι πιστεύει πως η βιομηχανία του μόντελινγκ έχει αλλάξει προς το καλύτερο. «Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλομορφία τώρα, νομίζω ότι είναι πιο σωστό. Υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά μεγέθη, χρώματα και ύψη» θα πει το 2020.
Όντως, το κίνημα του body positivity αγκάλιασε τα μοντέλα εκείνα που δεν κατανάλωναν τρία μαρούλια για μεσημεριανό, ενώ ο όρος plus size ήρθε ως πληρωμένη απάντηση στο σχεδόν ανύπαρκτο size zero. H Βραζιλιάνα -με έδρα το Λονδίνο- σχεδιάστρια μόδας Karoline Vitto δεν καταδέχτηκε να σχεδιάσει ούτε ένα πατρόν για κάποιον κοκαλιάρικο σωματότυπο -όλες οι γυναίκες της πασαρέλας της ήταν Νο42 κι ευτυχείς.
Εν τούτοις, αυτό το φωτεινό πάρτι ποικιλομορφίας και «καμπυλότητας» κράτησε λίγο. Μια πρόσφατη έκθεση της Vogue Business διαπίστωσε ότι από τις 9.038 εμφανίσεις που παρουσιάστηκαν σε 198 επιδείξεις, νωρίτερα, στις Fashion Week για τις συλλογές Άνοιξη/Καλοκαίρι 2026, το 97,1% ήταν μοντέλα με ίδιο μέγεθος μεταξύ του ευρωπαϊκού 32-36. Μόνο το 0,9% των μοντέλων ήταν plus-size, ενώ το 2% ήταν μεσαίου μεγέθους (ευρωπαϊκό 38).
Είναι γεγονός ότι η ευρεία χρήση των φαρμάκων σεμαγλουτίδης και οι θεραπείες με αγωνιστές GLP-1 για την απώλεια βάρους συμβάλλουν σε αυτές τις μονομερείς ποσοστώσεις και καθώς η φήμη τους πολλαπλασιάζεται μεταξύ των διασημοτήτων το skinny πλέον επανέρχεται δριμύτερο και πέρα από τις πασαρέλες.
«Πίσω από κάθε γυμνή εμφάνιση σε κόκκινο χαλί κρύβονται τα ενεσάκια αδυνατίσματος» λέει μια φίλη χαζεύοντας την τόπλες εικόνα κάτω από το δερμάτινο perfecto της Σαρλίζ Θερόν στο σόου του Dior, το γυμνό φόρεμα της Μάργκοτ Ρόμπι στην πρεμιέρα της ταινίας της «A Big Bold Beautiful Journey» και φυσικά όλα τα πρόσφατα, επίσημα outfit της Ντακότα Τζόνσον. «Καμία τους δεν το έχει παραδεχτεί» συνεχίζει, «μόνο η Όπρα Γουίνφρεϊ το αποκάλυψε κι αυτή μετά από καιρό».
Σήμερα τα πρόσωπα που δεν ενδίδουν στο τσίτωμα ξεχωρίζουν από μακριά, η νεότητα κατακτιέται με μερικές επισκέψεις στον αισθητικό κι όσοι «ξεκουράστηκαν, μωρέ» ή «κοιμήθηκαν πολύ» αποτελούν τον μέσο όρο.
Αυτόματα στο μυαλό μου αναβοσβήνει μια αλλόκοτη εικόνα της Μεγκ Ράιν πριν και μετά τα πρώτα τσιμπηματάκια, ή της Ντονατέλα Βερσάτσε, εκεί γύρω στο 2000, όταν ακόμα τα σιδερωμένα κούτελα φιγουράριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα ακολουθούμενα από κιτρινιάρικα ψουψουψού αριστερά και δεξιά αλλά και από τη μόνιμα ενοχική δικαιολογία «ξεκουράστηκα, μωρέ» ή «κοιμήθηκα πολύ».
Σήμερα τα πρόσωπα που δεν ενδίδουν στο τσίτωμα ξεχωρίζουν από μακριά, η νεότητα κατακτιέται με μερικές επισκέψεις στον αισθητικό κι όσοι «ξεκουράστηκαν, μωρέ» ή «κοιμήθηκαν πολύ» αποτελούν τον μέσο όρο. Όπως δείχνει η πορεία των πραγμάτων η λεπτότητα θα ακολουθήσει την ίδια τεθλασμένη διαδρομή των μπότοξ: ξάφνιασμα-συνωμοτικότητα-αποκάλυψη-καθιέρωση.
Αν και η σεμαγλουτίδη αναπτύχθηκε αρχικά για τη θεραπεία του διαβήτη, γρήγορα χρησιμοποιήθηκε για την απώλεια βάρους κερδίζοντας χιλιάδες οπαδούς που μπορούν να εκταμιεύσουν χιλιάδες ευρώ (περίπου 110 ευρώ η ένεση) υποστηρίζοντας ότι η παχυσαρκία δεν είναι μόνο αισθητικό πρόβλημα, αφού αυξάνει τον κίνδυνο διαβήτη, καρδιοπάθειας και καρκίνου.
Προκαταρκτικές μελέτες, από την άλλη, ισχυρίζονται ότι, εκτός από την παχυσαρκία, οι αγωνιστές GLP-1 μπορεί επίσης να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της υπνικής άπνοιας, της νεφροπάθειας και του Αλτσχάιμερ.
Μέχρι, ωστόσο, να αποδειχθούν όλα αυτά τα οφέλη των νέων ενέσεων τα μισελινάτα εστιατόρια ανά την υφήλιο προσαρμόζουν περίτρανα τα μενού τους για τους σεμαγλουτιδανθρώπους και την κορεσμένη όρεξή τους συρρικνώνοντας τις μερίδες αλλά κρατώντας τις υψηλές τιμές επιβεβαιώνοντας τη Βρετανίδα ψυχοθεραπεύτρια Susie Orbach, η οποία περιγράφει στον Guardian την τάση ως «την τελευταία εμπορευματοποίηση του σώματος».
Αντί για επιμύθιο ένας στίχος του Πάμπλο Νερούδα: «Σαν να καίγεσαι από μέσα σου / Το φεγγάρι ζει στην επένδυση του δέρματός σου».
