«Είμαι η Τζο»- Χαίρω πολύ, εγώ ποια είμαι;

Και τώρα πάμε στην ουσία της σειράς… γιατί μόλις βγήκαν οι τίτλοι τέλους του τελευταίου επεισοδίου ένιωσα μια ικανοποίηση ότι επιτέλους μια γυναίκα στην Ελλάδα κάνει μία σειρά όπου συγκεντρώνει όλες εκείνες τις στερεοτυπικές «υποχρεώσεις» που πηγάζουν από το χρωμόσωμα Χ και προσδιορίζει το θηλυκό από την κοιλιά της μάνας του. 

Η Τζο λοιπόν, η οποία αναζητά διακαώς να βρει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού της, στη διαδρομή της μέχρι να τη συναντήσει, συνειδητοποιεί ότι ο καλύτερος εαυτός της δεν είναι ο τέλειος, είναι ο ελεύθερος. Είναι αυτός ο εαυτός που της δίνει το δικαίωμα στο χάος αναπολογητικά.

Είναι η Ελληνίδα Bridget Jones 2.0 που ενώ ζει σε μία κοινωνία, την ελληνική, που της υποδεικνύει διαρκώς ποια πρέπει να είναι, πώς πρέπει να είναι, τι πρέπει να κάνει, εκείνη επιλέγει να είναι, με όλο το κόστος που συμπεριλαμβάνεται ως ΦΠΑ, να είναι μια άλλη. Δηλαδή ο εαυτός της.

Η Τζο ζει «φυλακισμένη» σ’ έναν μεταιχμιακό κόσμο που από τη μία υπάρχουν ο σύγχρονος φεμινισμούς που διεκδικεί ακτιβιστικά τα δικαιώματα των γυναικών, από την άλλη ένας σωρός από πατριαρχικά κατάλοιπα μιας κοινωνίας που της υπαγορεύουν μοτίβα ύπαρξης και συμπεριφοράς. Και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον που δεν μπορεί να πάρει ανάσα, σπρώχνει όσο μπορεί για να αποκτήσει λίγο χώρο να αντιληφθεί τις ανάγκες της. 

Ο φεμινισμός της λέει «αγάπησε το σώμα σου», τα κοινωνικά στερεότυπα της επιβάλλουν να χάσει κιλά. Ο φεμινισμός την ενθαρρύνει να μην έχει ανάγκη κανέναν άνδρα και η πατριαρχική κοινωνία δια στόματος της Ελληνίδας μάνας τη ρωτάει με άγχος "πότε θα βάλεις νυφικό και να κάνεις και κανένα παιδί". Όμως η Τζο είναι ανάμεσα στο πριν και το μετά. Ανάμεσα στον φεμινιστικό ακτιβισμό και το πατριαρχικό κατέστημενο. Δεν πληροί κανένα στάνταρ. Ούτε σιλουέτας ούτε πατριαρχικής κοινωνικής καταξίωσης. Όμως δεν συμφιλιώνεται ούτε με αυτό που είναι. 

Τι είναι; Είναι 37 χρονών, μια millennial γυναίκα, single, θέλει να ερωτευτεί, χρειάζεται την ανδρική επιβεβαίωση όμως προσπαθεί και να συστηθεί στον εαυτό της και πώς να στέκεται μέσα σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο που την καταπιέζει. Συγκρούεται, ψάχνεται, αποτυγχάνει, αντιστέκεται και ξαναπροσαρμόζεται σ’ αυτά που ξέρει ή μάλλον της έμαθαν. 

Πρέπει να είναι πατροπαράδοτη γυναίκα ή όχι; Αν όχι, πώς θα είναι μία καλή φεμινίστρια; Πώς ορίζεται μια καλή επαγγελματίας όταν είναι γυναίκα; Πώς θα είναι μία καλή κόρη; Δεν φαντάζεστε με πόσα κομμάτια μπορείτε να ταυτιστείτε σ’ αυτήν την εξαιρετική σειρά  που σκιαγραφεί, με ωμό ρεαλισμό και χιούμορ, χωρίς να δώσει απαντήσεις, αυτό το αίσθημα της απορίας που έχουμε οι γυναίκες, εδώ στην Ελλάδα κυρίως, για το πού τελικά ανήκουμε: στον υπερβάλλοντα φεμινισμό ή στον σπαρτιατικό συντηρητισμό;  Όταν δείτε τη σειρά μπορεί να μην πάρετε απάντηση, όμως σίγουρα θα νιώσετε πιο ελεύθερες, πιο απενοχοποιημένες, πιο γοητευμένες από το χάος στη ζωή σας. Αγκαλιάστε το!