Μέσα στα σύνολα, τα υποσύνολα, τα κενά σύνολα που δημιουργούν οι κατ' εξακολούθηση κατηγοριοποιήσεις, διαζεύξεις και διακρίσεις στις οποίες αρεσκόμαστε να καταδυόμαστε, υπάρχουν ακόμα δύο ειδών άνθρωποι: αυτοί που φρίττουν στην ιδέα του να περάσουν τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα και οι άλλοι, οι «τρελοί», οι «κολλημένοι», που λαχταρούν την ερημιά των μεγάλων βουλεβάρτων, την οποία φυσικά δε βρίσκουν μιας και το αθεράπευτο κλισέ «αυτή η πόλη δεν αδειάζει ποτέ» επιβεβαιώνεται περίτρανα -άντε, το πολύ πολύ, να βρουν πάρκινγκ κάτω από το σπίτι τους.
Ο Δεκαπενταύγουστος είναι ένα αδιάστατο σημείο στον χώρο και τον χρόνο. Όλα γίνονται πριν η μετά από αυτόν.
-Ακόμα εδώ; Πότε φεύγεις;
-Μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Αργώ...
Η ζέστη έχει χτυπήσει κόκκινο. Το ίδιο και η λαχτάρα για ζωή. Σκέψεις αδιέξοδες. Πόθοι και όνειρα ανάκατα με απογοητεύσεις κι ακυρώσεις
