Άμβλωση: Πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα γίνει μητέρα στα 20 μου χρόνια

Οι βουβές, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, τα ταμπού γύρω από αυτές, τα υπόγεια ψιθυρίσματα πρέπει πια να αποκτήσουν φωνή!

29 Ιαν 2025

Σαν θεατής παράστασης αλλά και ως γυναίκα που έχω βιώσει μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη (εγώ την έχω βαφτίσει μάθημα ζωής), παρακολουθώ εδώ και μέρες, τα ευφυολογήματα διάφορων καλλιτεχνών και μη, σχετικά με τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και τον όρο της άμβλωσης.

Και αναρωτιέμαι: αρχικά πόσο τριτοκοσμικοί παραμένουμε όταν ξέρουμε ότι τέτοιες «προσωπικότητες» τους επιτρέπεται να κάνουν εν έτει 2025 τέτοια σχόλια, για να γεμίζουν μετά τη σκαλέτα τους, πάνελ πρωινών εκπομπών; Στρώσαμε και (στραβο) κοιμηθήκαμε πάλι στο Ελλαδιστάν.

Αλλά μετά, αυτοχαστουκίζομαι και μου υπενθυμίζω ότι ζω «τον μύθο μου στην Ελλάδα». Εμείς οι ίδιοι δίνουμε την πάσα σε όλους αυτούς να ακουστούν δημόσια, είτε στα Ευρωκοινοβούλια (ναι, έχουν τη ψήφο κάποιων) είτε στους δεκτές της μικρής οθόνης. Αυτή είναι η επικαιρότητά μας αγαπητοί συνάδελφοι; Αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα;

Η άμβλωση δεν είναι κάτι ευχάριστο. Η άμβλωση έχει πόνο ψυχικό κυρίως και σωματικό. Η διαδικασία είναι ψυχρή, σε μουδιάζει, σε τρομοκρατεί, σε σημαδεύει για πάντα. Όταν όμως γίνεται συνειδητά, είναι ίσως ό,τι σοφότερο μπορεί να κάνει μία γυναίκα και ένα ζευγάρι.

Άρη, Νίκο, Θεοφανία, Αγγελική και λοιποί, έχετε το δικαίωμα (δυστυχώς) της άποψής σας. Όλοι οι υπόλοιποι που διαφωνούμε ακούγοντάς σας, έχουμε το δικαίωμα της αντίκρουσης. Αλλά γιατί με/ μας ταξιδεύετε στο παρελθόν; Η άμβλωση δεν είναι κάτι ευχάριστο. Η άμβλωση έχει πόνο ψυχικό κυρίως και σωματικό. Η διαδικασία είναι ψυχρή, σε μουδιάζει, σε τρομοκρατεί, σε σημαδεύει για πάντα. Όταν όμως γίνεται συνειδητά, είναι ίσως ό,τι σοφότερο μπορεί να κάνει μία γυναίκα και ένα ζευγάρι. Ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο, είναι θείο δώρο. Μία γυναίκα όμως, δεν μπορεί, δεν πρέπει, δεν οφείλει να κυοφορήσει και να μεγαλώσει το δικό της παιδί αν δεν το επιθυμεί.

Εγώ ως γυναίκα, που στα 20 μου χρόνια, έμεινα έγκυος, είχα και έχω το δικαίωμα της επιλογής. Η άμβλωση ήταν μονόδρομος τότε. Και γιατί; Γιατί ως άνθρωπος με αντίληψη και ευθύνη για το σώμα μου, την ψυχή μου, τη κοινωνία την ίδια, πώς θα έφερνα στον κόσμο μία ψυχή που δεν θα μπορούσα να της προσφέρω όσα της αξίζουν; Πάγωσα στην εικόνα του θετικού τεστ. Η ταχυκαρδία με λύγισε, το σοκ με παρέλυσε.

Ήμουν μία ανέμελη, ενθουσιώδης, ανώριμη (ακόμα για τα δύσκολα της ζωής) φοιτήτρια τότε, που έμεινα έγκυος με τον σύντροφό μου. Δύο νέα παιδιά, γεμάτα όρεξη για τη ζωή, γεμάτα όνειρα για το μέλλον, γεμάτα διάσπαρτες σκέψεις για ό,τι έπεται… και σε αυτά τα πλάνα, όχι, δεν ήταν η δημιουργία μίας οικογένειας.

Όπως, ακόμα και σήμερα, μου τονίζει η μητέρα μου, «Είσαι το σώμα σου». Κανείς άλλος δεν αποφασίζει για αυτό.

Η άμβλωση λοιπόν δεν ήταν μία σκέψη διαπραγματεύσιμη, για μένα, για εμάς, τότε. Αντίθετα ο τρόμος κυριάρχησε μέσα μας. Αλλά είχα τη τύχη να έχω δύο γονείς, που δεν με μάλωσαν για το απρόοπτο, για την επιπολαιότητά μας. Αντίθετα μας στάθηκαν, μας μίλησαν, μας στήριξαν και βρέθηκαν κοντά μας, σε μία στιγμή πολύ δύσκολη, πρωτίστως για εμένα. Διότι όπως, ακόμα και σήμερα, μου τονίζει η μητέρα μου, «Είσαι το σώμα σου». Κανείς άλλος δεν αποφασίζει για αυτό.

Κάναμε το σωστό, έχοντας να ζυγίσουμε μόνο τις δυνατότητες και τα “θέλω” μας. Ευτυχώς, ζούσαμε στην πολύπαθη Ελλάδα των ’90s και όχι στη “σύγχρονη” Αμερική….

Οι βουβές, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, τα ταμπού γύρω από αυτές, τα υπόγεια ψιθυρίσματα πρέπει πια να αποκτήσουν φωνή!

Φίλτατοι λοιπόν, φίλοι και φίλες, που εγκληματικά σας δίνουμε το βήμα να εκφράζετε το παραλήρημά σας, σας ευχαριστώ θερμά, που με ταξιδέψατε σε μία τόσο δύσκολη, προσωπική μου στιγμή, την οποία κρατώ μέσα μου, σα φυλακτό, διότι πάντα μου υπενθυμίζει ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα άποψης για το δικό μου σώμα και ψυχισμό. Ως μαμά λοιπόν, σήμερα, δύο μικρών παιδιών, τα ίδια θα μεταλαμπαδεύσω, αν βρεθούν σε ίδια μονοπάτια, γιατί η σωματική αυτονομία είναι ολότελα δική μας. Οι βουβές, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, τα ταμπού γύρω από αυτές, τα υπόγεια ψιθυρίσματα πρέπει πια να αποκτήσουν φωνή!

Αν τότε είχα γίνει μαμά, δεν θα είχα καταφέρει να ζήσω τη ζωή μου, όπως την έζησα, να κερδίσω εμπειρίες και γνώση, να βιώσω πρωτίστως τα νιάτα μου. Όχι, δεν είμαι εγωίστρια. Είμαι ειλικρινής, ανθρώπινη, γεμάτη με φοβίες τότε, διψασμένη να γνωρίσω τον κόσμο όλο, να δυναμώσω, να μεγαλώσω, να κερδίσω τα θέλω μου, ώστε σήμερα η Φαίδρα και ο Δημήτρης να έχουν δύο γονείς που είναι καλά! Και που θέτουν την αξία και τον θεσμό της οικογένειας, ως απόλυτη προτεραιότητα.

Φαίδρα, Δημήτρη; Αν ποτέ τύχει να διαβάσετε τα κείμενα της μαμάς, να ξέρετε ότι αν βρεθείτε ποτέ σε αυτό το δίλημμα, θα είμαι εκεί να κάνω ό, τι έκανε και η γιαγιά Ρούλα. Σας αγαπώ!