Εκείνο τον Ιούλιο του 2012, ήμουν ακόμα εργένισσα και απολάμβανα τις διακοπές μου στην Πάρο. Χτυπά το κινητό μου και ακούω τη μητέρα μου με τρεμάμενη φωνή να με ρωτά αν είμαι καλά και αν έχω σκρολάρει στο διαδίκτυο για να διαβάσω τι είχε συμβεί στο νησί. Όταν λακωνικά μου περιέγραψε το περιστατικό πάγωσα, και οι λέξεις ορφάνεψαν για να περιγράψουν το σοκ μου.
Από τότε, δεν έχω σταματήσει ποτέ να επιδιώκω να διαβάζω τι κάνει η Μυρτώ, τι κάνει η μαμά της, Μαρία Κοτρώτσου που βέβαια αν δεν ζήσεις μία τέτοια τραγωδία, δεν μπορείς πότε να αντιληφθείς τον πόνο που προκαλεί.
Ένα έγκλημα τέτοιου μεγέθους είναι έγκλημα και δεν συγχωρείται.
Λίγα χρόνια μετά έγινα μητέρα, αν και το γεγονός αυτό δεν με ταυτίζει περισσότερο ή λιγότερο με ό, τι συνέβη στη Μυρτώ και με ό, τι βιώνει κοντά της από τότε η μητέρα της.
Ένα έγκλημα τέτοιου μεγέθους είναι έγκλημα και δεν συγχωρείται. Και σίγουρα δεν σχετίζεται με το αν το μεγαλείο μίας μάνας πρέπει ή μπορεί να κάνει ένα απλό delete από τη ζωή της, τον απόλυτα άδικο επίλογο μίας ζωής δίχως εξέλιξη, για ένα νέο παιδί, το οποίο βιάστηκε, κακοποιήθηκε ριζικά και είναι από τότε τετραπληγικό και εγκλωβισμένο σε μία ζωή δίχως φως.
