Eίναι γεγονός πως μονάδες της ρωσικής αεροπορίας επιχειρούν στους ουρανούς της Συρίας, πλήττοντας θέσεις των ισλαμιστών μαχητών του Χαλιφάτου σε μια προσπάθεια να σκοτώσουν το τέρας μιας από τις ισχυρότερες και καλύτερα διαρθρωμένες οργανώσεις της Ισλαμικής Τρομοκρατίας.
Βεβαίως, κατά των τζιχαντιστών τουISISβάλλουν και οι εναέριες δυνάμεις ενός διακρατικού συνασπισμού με ηγέτιδα δύναμη τις Η.Π.Α. Ωστόσο, οι στοχοθετήσεις των τελευταίων υπόκεινται σε διερεύνηση, ενώ η αποτελεσματικότητα των πολεμικών επιχειρήσεων, στις οποίες επιδίδονται ,τίθεται εν αμφιβόλω. Η αντιφατική αμερικανική πολιτική αναφορικά με την αντιμετώπιση του πολιτικού αδιεξόδου που ανέκυψε στη Συρία εξαιτίας της εμφύλιας σύρραξης είναι πρόδηλη σε όλους και όχι μόνο στο έμπειρο μάτι διπλωματών και διεθνών αναλυτών και έχει να κάνει πρωτίστως με την εμμονή της υπερδύναμης στην ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, επιλογή που υπαγορεύεται από τις φιλοδοξίες της Ουάσιγκτον να αποδυναμώσει το σιιτικό άξονα Χεσμπολάχ-Ιράν και να απομακρύνει μια τόσο κρίσιμη περιοχή από την επιρροή της Ρωσίας. Παράλληλα, με τις περιπλοκές που δημιουργεί ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ρωσικής Ομοσπονδίας ,υφίστανται και οι φιλοδοξίες περιφερειακών ισλαμικών κρατών, παραδοσιακών συμμάχων του Λευκού Οίκου, όπως είναι η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Καθεμία από τις χώρες αυτές για τους δικούς της λόγους επιθυμεί την πτώση του Αλεβίτη Άσαντ. Ο Ερντογάν έχει βλέψεις αυτοκρατορικές καθώς επιθυμεί διακαώς να δει την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την ανάδειξη της χώρας του σε περιφερειακή δύναμη και παλεύει να επιβάλλει την πρωτοκαθεδρία της χώρας του στον Ισλαμικό κόσμο. Την ίδια στιγμή η Σαουδική Αραβία δεν επιθυμεί την ενίσχυση της σιιτικής επιρροής ως η κατεξοχήν σουνιτική δύναμη, ενώ το Κατάρ επιδιώκει τη μεταφορά φυσικού αεριού με αγωγό που θα περνά μέσα από τη Συρία σε μια προσπάθεια να υποσκελίσει το Ιράν στο παιχνίδι προμήθειας φυσικού αερίου. Πέρα ,όμως, από την ενδοϊσλαμική θρησκευτική διαμάχη μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών αλλά και τον ενεργειακό ανταγωνισμό μεταξύ των πετρελαιοπαραγωγικών πηγών του Κόλπου και της χώρας του Χομεϊνί δεν πρέπει κανείς να παραγνωρίζει τα ρήγματα που προκαλεί στους κόλπους των υποστηρικτών της συριακής αντιπολίτευσης, δηλαδή στο κοινό μέτωπο των τριών παραπάνω σουνιτικών κρατών, ο διαφορετικός τρόπος σύλληψης του πολιτικού Ισλάμ. Μέσα σ’αυτό το μωσαϊκό συμφερόντων πρέπει να προστεθεί ο φόβος του Πούτιν για την ενίσχυση των ακραίων ισλαμιστών του βορείου Καυκάσου αλλά και η ανησυχία της Κίνας για τη συμμετοχή στα δρώμενα της συριακής σύρραξης μαχητών που προέρχονται από την ισλαμική μειονότητα των Ουιγούρων.Οι τελευταίοι συνιστούν τουρκικό φύλο, που αξιώνει την αυτονομία του, και έχουν κατηγορηθεί για τρομοκρατικές επιθέσεις από την κεντρική κυβέρνηση του Πεκίνου.
Ας πιάσουμε ,όμως, το νήμα της ανάλυσης από την αρχή καθώς καμιά ανάλυση για το συριακό ζήτημα δεν μπορεί να αφήσει εκτός κάδρου την διαχρονική προσπάθεια της Αμερικής να δημιουργήσει τα αναγκαία προσκόμματα προκειμένου να εμποδίσει μια κυρίαρχη στρατιωτικά ,στην περιοχή της Ευρασίας, χερσαία δύναμη, όπως είναι η Ρωσία να αποκτήσει την πρόσβαση της στις »ζεστές» θάλασσες ,όπως είναι η Μεσόγειος και να θέσει σε κίνδυνο την κυριαρχία των ναυτικών δυνάμεων. Εξάλλου πλειάδα θεωρητικών της γεωπολιτικής συμφωνούν πως η υπερήπειρος της Ευρασίας αποτελεί το κέντρο του κόσμου καθώς εκεί συγκεντρώνονται τα μεγαλύτερα αποθέματα ενεργειακών και γενικότερα πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Το μοντέλο της Γεωπολιτικής που διαχωρίζει την Ευρασία σε δυο μεγάλες ζώνες: την βορειοανατολική ενδοχώρα (Heartland) και την νοτιοδυτική παράκτια περιοχή (Rimland) που θυμίζει δακτύλιο, με το Rimland να κυριαρχείται από τις Αγγλοσαξονικές χώρες (μετά τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως από τις Η.Π.Α) και το Heartland να βρίσκεται διαχρονικά υπό τον έλεγχο της Ρωσίας κυριαρχεί στην γεωπολιτική σκέψη και εξηγεί πολλές από τις παρεμβάσεις των Η.Π.Α. στη Μέση Ανατολή αλλά και τη συγκρουσιακή δυναμική που διέπει τις σχέσεις της Ρωσίας διαχρονικά με μια σειρά από χώρες , τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όπως είναι η Ιαπωνία κι η Τουρκία με την Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο. Όλη η καταγεγραμμένη ιστορία φαίνεται να διαρθρώνεται γύρω από δύο βασικές επιδιώξεις που δεν είναι άλλες από την προσπάθεια αφενός των χωρών τoυRimlandνα αποκτήσουν πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της ευρασιατικής ενδοχώρας και αφετέρου των δυνάμεων τηςHeartlandνα βρουν ασφαλή διασύνδεση με τις μεγάλες εμπορικές οδούς των θαλασσών που περιβρέχουν τοRimland. Πάντως, ο Πελοποννησιακός πόλεμος και ο δεύτερος Καρχηδονιακός πόλεμος μας υπενθυμίζουν πως πάντα οι χερσαίες δυνάμεις υπερτερούν σε μια σύγκρουση διαρκείας καθώς μια τεράστια χερσαία δύναμη έχει πάντοτε εφεδρείες και πόρους στην επικράτειά της ενώ η περικύκλωση της από τις ναυτικές δυνάμεις σε βάθος χρόνου κοστίζει και δεν μπορεί να εφαρμοσθεί, σύμφωνα με την εύστοχη παρατήρηση του Ανδρεόπουλου.Οι αντικρουόμενες αυτές επιδιώξεις έχει ως αποτέλεσμα την διαχρονική αλληλεπίδραση των χωρών που κυριαρχούν στις δύο αυτές περιοχές καθώς αφενός η Ρωσία διά της εδαφικής προσάρτησης (παλαιότερα ) και της επαύξησης των σφαιρών επιρροής προσπαθεί να αποφύγει αυτό που ευρωατλαντικές ναυτικές δυνάμεις ανέκαθεν προσπαθούσαν να της επιβάλλουν με τα ίδια βεβαίως μέσα, δηλαδή την εδαφική της συρρίκνωση και την οικονομικοπολιτική περιχαράκωσή της. Από τον Κριμαϊκό πόλεμο και τις ρωσοϊαπωνικές ναυμαχίες μέχρι τους ναπολεόντειους πολέμους εντοπίζουμε το παραπάνω δίπολο. Πάντα, όσες δυνάμεις προσπάθησαν να περιορίσουν τη ρωσική αρκούδα υπέστησαν δεινή ήττα καθώς τα σχέδια τους ναυάγησαν. Αρκεί να θυμηθούμε την εισβολή των γερμανικών αλλά και παλαιότερα των γαλλικών στρατευμάτων στην ρωσική επικράτεια, είτε ήταν τα όρια της Σοβιετικής Ένωσης είτε ήταν τα όρια της τσαρικής αυτοκρατορίας. Ωστόσο, και ο ρωσικός επεκτατισμός ,ενώ συνέβαλε στην ενίσχυση του ρωσικού γοήτρου και επέβαλε τη Ρωσία στη συνείδηση των Ευρωπαίων ως μεγάλη δύναμη ,συχνά υπήρξε καταστροφικός καθώς εξάντλησε οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους για τη διατήρηση ενός αξιόμαχου και αποτελεσματικού στρατού και έπληξε το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της Ρωσίας. Ας σημειωθεί ,ακόμα, πως το προαναφερθέν πρότυπο εξωτερικής πολιτικής μπορεί κάποιος ,καταχρηστικά ενδεχομένως, να πει πως είναι εγγεγραμμένο στη ρωσική κοσμοθεωρία και συνεπικουρείται από την άποψη πολλών Ρώσων πως η επέκταση της ρωσικής κυριαρχίας δικαιολογείται από τον ιδιότυπο ρωσικό κώδικα ηθικής που προσδίδει στην ενίσχυση της ρωσικής επιρροής το χαρακτήρα ιερής αποστολής. Αναγκαία συμπλήρωση στα προαναφερθέντα αποτελεί η διάθεση για διάδοση του ορθόδοξου δόγματος ,που νομιμοποιούσε ιδεολογικά τις πράξεις της κρατικής εξουσίας. Επιπροσθέτως, η παγίωση της ειρήνης στις διάφορες περιοχές της πολυεθνικής αυτοκρατορίας γινόταν με την επιβολή ενός αυταρχικού αξιακού συστήματος ,όπως ο κομμουνισμός ,που οδήγησε ,όμως, σε σημαντικές αντιδράσεις. Βέβαια, και η Ρωσία έχει υπάρξει εισβολέας στην ευρωπαϊκή υποήπειρο, όπως μετά την ήττα του Ναπολέοντα στη Λειψία, ενώ και ευρωπαϊκά κράτη ,όπως η χιτλερική Γερμανία, βρέθηκαν κοντά στον πλήρη έλεγχο ενός μεγάλου τμήματος τόσο τηςHeartlandόσο και τουRimland, συμπιέζοντας την Ρωσία.Ακόμα,όμως,και η κοινή προσπάθεια Ουάσιγκτον και Μόσχας να παρεμποδιστεί η επέλαση των γερμανικών στρατευμάτων δεν οδήγησε σε κάποια στέρεη συμμαχία ,όπως αποδεικνύει ο ψυχροπολεμικός ανταγωνισμός των δύο υπερδυνάμεων, εφόσον η επέκταση της μίας σήμαινε τη πρόσβαση σε ζωτικές εμπορικές αρτηρίες που ήλεγχε η άλλη. Η διαμάχη αυτή είχε πρωτίστως γεωπολιτικό χαρακτήρα και η ιδεολογική πτυχή της δεν ήταν παρά δευτερευούσης σημασίας καθώς η ιδεολογική διαπάλη μεταξύ κομμουνισμού και φιλελευθερισμού χρησίμευε ως κίνητρο συσπείρωσης των μαζών. Βεβαίως , να σημειωθεί πως παρά το γεγονός πως διανύουμε την μεταβιομηχανική περίοδο των πυρηνικών υπερόπλων ,δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως η αλαζονεία των ελίτ ,που ηγεμονεύουν στα ισχυρά κράτη έχει μετριαστεί ,παρά το γεγονός πως το αποκορύφωμα του ανταγωνισμού μεταξύ των ευρωατλαντικών δυνάμεων και της Ρωσικής Ομοσπονδίας σημαίνει εν πολλοίς ένοπλη σύρραξη μεγάλης κλίμακας και άμεσης εμπλοκής με τη χρήση πυρηνικών όπλων, που οι δυνάμεις αυτές έχουν συσσωρεύσει και οι οποίες μπορούν να αφανίσουν το ανθρώπινο γένος. Καμία εγγύηση δεν παρέχεται στον ανήσυχο αναγνώστη πως ο πόλεμος αντιπροσώπων μικρής έκτασης μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας και τον οποίο παρακολουθούμε στις εμφύλιες διαμάχες σε Ουκρανία και Συρία δεν θα οδηγήσει σε μια άμεση στρατιωτική εμπλοκή μεγάλου βεληνεκούς. Το ΝΑΤΟ ,άλλωστε, τη τελευταία δεκαετία έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια να εντάξει στους κόλπους του κράτη της Βαλτικής που αποτελούσαν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και την Ουκρανία προσφάτως, η οποία αποτελεί το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Τόσο, η προσάρτηση της Κριμαίας στη ρωσική επικράτεια όσο και η στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στο μέτωπο της Συρίας ,οπού διασαλεύεται η επιβίωση του ,φίλα προσκείμενου στη Μόσχα, καθεστώτος του Άσαντ, προδίδει την αγωνία των Ρώσων να διατηρήσουν τις ναυτικές βάσεις που διαθέτουν στις παραπάνω χώρες.Οι εν λόγω βάσεις παρέχουν στο ρωσικό στόλο τη μοναδική δίοδο στην Μεσόγειο θάλασσα. Η επιθετική πολιτική διεύρυνσης της Συμμαχίας απειλεί να θέσει υπό τη δυτική επιρροή ζωτικό χώρο της Ρωσίας. Η τελευταία, υπό την ηγεσία του Πούτιν ,δείχνει να είναι πρόθυμη να διατηρήσει τη θέση της ως μια εκ των μεγάλων δυνάμεων της υφηλίου καθώς παράλληλα με τους μικρούς επιθετικούς πολέμους που διεξήγαγαν οι Η.Π.Α. σε Μέση Ανατολή, πραγματοποιήθηκαν σημαντικές συρράξεις με πρωταγωνιστή τη Συρία ,όπως είναι ο πόλεμος στη Γεωργία, η ένταξη της οποίας στο ΝΑΤΟ δεν επιτεύχθηκε. Τέλος, η μυωπική, για τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών ,απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προβεί σε αποκλεισμό ρωσικών προϊόντων από τις αγορές της οδήγησε τη ρωσική αρκούδα στην αγκαλιά του κινεζικού δράκου και στη σύναψη εμπορικής συμφωνίας πολλών δισεκατομμυρίων. Η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας, δίνει ανάσα στη ρωσική οικονομία αλλά συμβάλει τα μέγιστα και στην ασθμαίνουσα οικονομία της Κίνας καθώς η ρωσική παραγωγή ενέργειας βρίσκει μια τεράστια αγορά ενέργειας και πρώτων υλών, εφόσον μάλιστα οι κόκκινοι καπιταλιστές διαθέτουν μια χώρα που αποτελεί το εργοστάσιο του κόσμου. Παράλληλα η ευθυκρισία των Ρώσων τους αναγκάζει να βρουν αντιστάθμισμα στις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Κίνας με τη σύναψη συμφωνιών προμήθειας στρατιωτικού υλικού στον γεωπολιτικό αντίπαλο της Κίνας ,που δεν είναι άλλος από την Ινδία. Οι ανωτέρω δράσεις σε συνδυασμό με την προσπάθεια υπονόμευσης του οικονομικούstatusquoμέσω της ίδρυσης αναπτυξιακής τράπεζας από τις εν λόγω χώρες, ανταγωνιστικής προς το ΔΝΤ δημιουργεί το πρόπλασμα ενός πανίσχυρου άξονα υπερδυνάμεων.
Ας επανέλθουμε, όμως, στο μέτωπο της Συρίας ,στο οποίο ο Πούτιν κυριαρχεί ,επισκιάζοντας την εκστρατεία των δυτικών χωρών κατά του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Ο Ρώσος πρόεδρος έχει κατορθώσει να ανακαταλάβει εδάφη από τους Ισλαμιστές τη στιγμή που ακόμα και η Κίνα στέλνει στην περιοχή τα πολεμικά της σκάφη σε μια επίδειξη ισχύος ,που στόχο έχουν τα μάτια των Αμερικάνων. Βεβαίως, τις όποιες διαψεύσεις αναφορικά με επιχειρήσεις που πραγματοποιούν χερσαίες δυνάμεις των Ρώσων οι στρατιωτικοί αναλυτές τις αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό. Οι Τούρκοι ,που ανεφοδιάζουν τους ισλαμιστές μαχητές υφίσταται τις συνέπειες καθώς ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη όχι μόνο έπληξαν τουρκικές μονάδες ανεφοδιασμού αλλά προχώρησαν και σε αναχαίτιση ,εντός του εναερίου χώρου της Τουρκίας, τουρκικών αεροσκαφών. Η Τουρκία παρέχει εντός της επικράτειας της στρατόπεδα για την εκπαίδευση των τζιχαντιστών, ενώ οι Η.Π.Α. με μια σειρά άλλων κρατών ,μεταξύ των οποίων και η Σαουδική Αραβία, καταδικάζουν με κοινό ανακοινωθέν τα πλήγματα των ρωσικών μονάδων σε βάρος Ισλαμιστών που χαρακτηρίζουν ως μετριοπαθείς. Αγνοούν πως πέρα από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό ,που είναι ελλιπώς οπλισμένος αλλά και το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο ,που δεν έχει σημαντική επιρροή στο κίνημα των εξεγερμένων ,όλες οι υπόλοιπες ομάδες που μάχονται τον Άσαντ είναι ακραίες σουνιτικές οργανώσεις και μουζαχεντίν της Αλ Νούσρα. Η τελευταία αποτελεί παρακλάδι της Αλ Κάιντα, της ηγέτιδας δύναμης μεταξύ των σουνιτικών ισλαμικών οργανώσεων,την οποία οι Η.Π.Α. προσπάθησαν να απαλείψουν τόσο με την εισβολή τους στο Αφγανιστάν όσο και με την επέμβαση τους στο Ιράκ. Στο πλαίσιο, ωστόσο, της προβληματικής μας οφείλουμε να εντάξουμε και τον ανταγωνισμό μεταξύ των σουνιτικών μοναρχιών και του Ερντογάν που διεκδικούν για τα κράτη τους τη περίοπτη θέση της προστάτιδας δύναμης όλων των σουνιτών και ως εκ τούτου επιθυμούν πάσει θυσία την ανατροπή του Άσαντ χωρίς να μοιράζονται ,όμως, τον ίδιο τρόπο σκέψης αναφορικά με τη διαδοχή του Σύρου προέδρου.Eίναι γεγονός πως οι μοναρχίες του Κατάρ αλλά και της Σαουδικής Αραβίας δε βλέπουν με καλό μάτι την πρόθεση της Άγκυρας να στηρίξει την Μουσουλμανική Αδελφότητα ως κατεξοχήν πολιτική δύναμη που πρόσκειται φιλικά στον Ερντογάν.Ο τελευταίος θεωρεί τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ως τον κύριο φορέα έκφρασης του τουρκικού μοντέλου πολιτικής διακυβέρνησης, που συνιστά ένα μείγμα δημοκρατικής άσκησης της εξουσίας και πιστής εφαρμογής των αρχών του Ισλάμ. Ωστόσο,η βασιλική οικογένεια του Ριάντ βλέπει στο ενδεχόμενο ν ‘ αναλάβουν τα ηνία πολιτικής διακυβέρνησης αραβικών χωρών τέτοιες οργανώσεις τον κίνδυνο απονομιμοποίησης του δικού τους καθεστώτος, ανησυχία που συμμερίζεται και ο νέος εμίρης του Κατάρ. Η παραπάνω κοινή σύλληψη των πραγμάτων μεταξύ των δύο ηγετών υπονομεύει τη διαπραγματευτική δύναμη της Τουρκίας. Άλλωστε, οι Σαουδάραβες δεν ξεχνούν την προσπάθεια της Άγκυρας να διαμορφώσει την έκβαση της εμφύλιας διαμάχης ,στηρίζοντας την προώθηση μεταρρυθμίσεων οι οποίες συμβάλλουν στην ανέλιξη στην ηγεσία της κυβέρνησης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.Η καταφυγή του Άσαντ στη χρήση ενόπλων μέσων για την κατάπνιξη της επανάστασης ανέβαλε τους ανωτέρω σχεδιασμούς.Βεβαίως ,ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας ,Αχμέτ Νταβούτογλου ,αναγνώρισε επίσημα τους Σύριους αντάρτες ως την κυβέρνηση της Συρίας. Το γεγονός,ωστόσο,πως η Σαουδική Αραβία στηρίζει τον εκλεκτό της, Αχμέτ Τζάρμπα, φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης τα συμφέροντα του Ριάντ με τις επιδιώξεις του Ερντογάν. Η αντιπαλότητα δε των δύο δυνάμεων φαίνεται και στο πεδίο των σχέσεων του στρατιωτικού καθεστώτος του πραξικοπηματία στρατάρχη Αλ Σισί με την Άγκυρα και την αραβική μοναρχία ,που συνέπραξε στην απομάκρυνση των Αδελφών Μουσουλμάνων από την εξουσία.Η ανατροπή του νομίμως εκλεγέντα προέδρου, Μόρσι, είχε ως συνέπεια την απώλεια των ερεισμάτων της Άγκυρας στην αιγυπτιακή πολιτική ζωή. Αυτό ,ωστόσο, που πρέπει να προβληματίζει τους Δυτικούς ηγέτες είναι ο διττός ρόλος που διαδραματίζει η, σύμμαχος στις Η.Π.Α. , Σαουδική Αραβία στην ανάπτυξη ριζοσπαστικών ισλαμικών οργανώσεων με ροπή προς τη χρήση βίας. Το απεχθές ,μάλιστα, πρόσωπο του ΙSISφοβίζει περισσότερο τους ίδιους τους μουσουλμάνους που ανήκουν στο σιιτικό δόγμα παρά τους Δυτικούς. Η Σαουδική Αραβία έχοντας υιοθετήσει το δόγμα των Ουαχάμπι είναι πεπεισμένη πως κατέχει το μονοπώλιο της ισλαμικής αλήθειας και ως θεματοφύλακας του Ισλάμ οφείλει να διασφαλίσει την καθαρότητα ,ακόμα και με τη χρήση βίας σε βάρος άλλων αιρέσεων, όπως των Σιιτών και των Αλεβιτών. Η εν λόγω πεποίθηση τους παρωθεί να επικροτούν και να στηρίζουν την μαχητικότητα των σουνιτικών οργανώσεων που εμποδίζουν την εξάπλωση των σιιτικών κηρυγμάτων. Βεβαίως, η χρηματοδότηση εκ μέρους ιδιωτών των ακραίων Ισλαμιστών και η παροχή εκπαίδευσης και οπλισμού εκ μέρους της Τουρκίας, η οποία μάλιστα διευκολύνει και το λαθρεμπόριο πετρέλαιο που εξάγουν οι Ισλαμιστές χάρη στη κατάληψη κοιτασμάτων σε Ιράκ και Συρία, διαθέτοντας ακόμα και λιμάνια τους, καθιστά την εξωτερική τους πολιτική επικίνδυνη και διφορούμενη. Μπορεί, ο εκλεκτός της αραβικής μοναρχίας,Τζάρμπα, να κατακεραυνώνει τις τρομοκρατικές οργανώσεις με δικαιολογημένες αιτιάσεις περί σφετερισμού της επαναστάσεως κατά του συριακού καθεστώτος,ωστόσο,η αποτελεσματικότητα των ισλαμιστών του Χαλιφάτου,η οποία τους καθιστά κυρίαρχη δύναμη στη μάχη κατά του Άσαντ ,οφείλεται εν μέρει στα κράτη του Κόλπου και στο διπλό παιχνίδι που παίζουν, τρέφοντας ένα τέρας που τώρα δεν ελέγχουν και μπορεί να στραφεί εναντίον των μοναρχικών τους δτναστειών. Προσφάτως, ο ηγέτης του Χαλιφάτου, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι ,κήρυξε τον πόλεμο στη Σαουδική Αραβία ,παρά το γεγονός πως στη σουνιτική αυτή χώρα κυρίαρχο δόγμα είναι ο σαλαφισμός ,την διάδοση του οποίου έχει ως στόχο η εν λόγω τρομοκρατική οργάνωση. Η ιδεολογία της έλκει την καταγωγή της από ένα ρεύμα του Ισλάμ που πρεσβεύει την επιστροφή στα πρώτα χρόνια του Ισλάμ, απορρίπτοντας τις μεταρρυθμιστικές αλλαγές που έγιναν αργότερα στη θρησκεία.Οι τελευταίες θεωρεί ότι αλλοιώνουν το αρχικό πνεύμα του Ισλάμ. Οι στρατευμένοι οπαδοί της οργάνωσης θεωρούν τα πρώτα χαλιφάτα αλλά και το Οθωμανικό κράτος πολιτικά μορφώματα που παρέκκλιναν από τον τρόπο διακυβέρνησης σύμφωνα με τις αρχές του Ισλάμ. Η επέλαση του ISIS στο Ιράκ, η θρησκευτική σύσταση του οποίου αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα, μπορεί να εξηγηθεί ,αν λάβει κανείς υπόψη την αγανάκτηση της τοπικής σουνιτικής μειοψηφίας εξαιτίας διώξεων, που εξαπέλυσε σε βάρος τους ο εκλεγείς (χάρη στην ψήφο των Σιιτών) στον πρωθυπουργικό θώκο Αλ Μαλίκι, και το ελεύθερο πεδίο δράσης που άφησε η απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων. Στο πρόσωπο του Ιρακινού πρωθυπουργού βρίσκει φύλλο συκής ο δυτικός κόσμος για να αιτιολογήσει τη γέννηση και την εξάπλωση του Φρανκενστάιν της ισλαμικής τρομοκρατίας.Αν και τέκνο της Αλ Κάιντα του Ιράκ , τοISISήρθε σε σύγκρουση με το παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία, γεγονός που έδωσε αφορμή στον ηγέτη της τελευταίας να αποκηρύξει την οργάνωση του Αμπού Μπάκρ. Οι επιτυχίες του Χαλιφάτου στο πεδίο των μαχών ,η αδιαμφισβήτητη επιχειρησιακή ανωτερότητα της στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ και οι τεράστιοι οικονομικοί πόροι που διαθέτει(η ισχυρότερη οικονομικά οργάνωση του κόσμου) κλονίζουν την πρωτοκαθεδρία της Αλ Κάιντα μεταξύ των εξτρεμιστικών οργανώσεων και επηρεάζουν τη βούληση των τζιχαντιστών να εντάσσονται στα παρακλάδια της τρομοκρατικής οργάνωσης του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Πίστη στον ηγέτη του χαλιφάτου δηλώνουν πλειάδα εξτρεμιστικών οργανώσεων ,από την Μπόκο Χαράμ της Νιγηρίας έως τους Ταλιμπάν.
HToυρκία ,τέλος, έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που δημιούργησε η αδιέξοδη εξωτερική πολιτική της καθώς οι ανατολικές και νότιες περιοχές της επικράτειας της συνορεύουν με τους Κούρδους της βόρειας Συρίας ,οι οποίοι επί της ουσίας είναι οι μόνοι που μάχονται με αξιώσεις το Ισλαμικό Χαλιφάτο και διαθέτουν ανεξαρτησία εφόσον ήδη από την αρχή της εμφύλιας σύρραξηςoο πρόεδρος της Συρίας,Άσαντ ,απέσυρε τα κυβερνητικά στρατεύματα από τη βορειοανατολική περιοχή της χώρας . Ένα δεύτερο Κουρδιστάν γεννήθηκε . Ο Άσαντ γνώριζε πως αν οι Κούρδοι της Συρίας ήλεγχαν μια ενδιάμεση ζώνη,η εισβολή της Τουρκίας θα καθίστατο ανέφικτη καθώς και συνένωση των μαχητών της Συρίας και του Ιράκ. Αν ο σχηματισμός ενός σουνιτικού αραβικού κράτους που θα ήταν στην ουσία προτεκτοράτο της Τουρκίας μπορούσε να επιτευχθή ,θα περικύκλωνε τους Κούρδους της Βορειοανατολικής Συρίας .Η επιλογή αυτή σήμερα έχει γυρίσει μπούμερανγκ: Οι τζιχαντιστές επιταχύνουν την πλήρη ανεξαρτησία των Κούρδων από τη Βαγδάτη και τη Δαμασκό και πυροδοτούν μια ανεξέλεγκτη ριζοσπαστικοποίηση των Κούρδων στη νοτιοανατολική Τουρκία.Aξίζει να σημειωθεί πως ο τουρκικός στρατός εξακολουθεί να σφυροκοπά θέσεις τουPKKστα νοτιοανατολικά της γειτονικής μας χώρας ,ενώ καλεί τη χώρα του Ομπάμα να αναγνωρίσει ως τρομοκρατική την εν λόγω οργάνωση. Μάλιστα ,η πλειοψηφία των Κούρδων που διαμένουν στην Τουρκία έχουν αποσύρει την εμπιστοσύνη τους από τον Τούρκο πρόεδρο, έχοντας απογοητευθεί από τη διάψευση των υποσχέσεων του περί εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής.Το ΑΚΡ των πρώτων χρόνων της παντοδυναμίας του Ερντογάν πρότασσε την κοινή Νεοθωμανική ταυτότητα που συνίστατο στην ενοποιητική δύναμη του σουνιτικού δόγματος,της κοινής δηλαδή θρησκείας που ασπάζεται η πλειοψηφία τόσο των Τούρκων όσο και των Κούρδων. Οι τελευταίοι, βλέπουν τον πρόεδρο τους να επιτίθεται στο νεοεισελθέν ,στην Εθνοσυνέλευση, φιλοκουρδικό κόμμα ΗDP,κατηγορώντας για διασυνδέσεις με τοPKK, παρά το γεγονός πως ο εν λόγω πολιτικός φορέας ζητά επιτακτικώς την σύγκλιση μεταξύ κυβέρνησης καιPKKμε στόχο την επίτευξη διαρκούς ειρήνης. Η ενίσχυση της εκλογικής επιρροής ενός κόμματος που τάσσεται κατά της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων του προέδρου ενοχλεί τον αυταρχικό »Σουλτάνο» που ανησυχεί για το γεγονός πως ο Ντεμιρτάς έχει προσεταιριστεί εκλογική πελατεία του ΑΚΡ ,όπως τις μειονότητες των Κούρδων αλλά και μερίδα φιλελεύθερων Τούρκων, που δυσανασχετούν από τα κατασταλτικά μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας. Η υποκριτική στάση της κυβέρνησης στο θέμα της αντιμετώπισης της ισλαμικής τρομοκρατίας και η προσπάθεια της να κάμψει το αξιόμαχο των κουρδικών πολιτοφυλακών ,όπως του ΥPG, και να απομακρύνει από τα συροτουρκικά σύνορα τους Κούρδους της Συρίας αποξένωσε τη πλειοψηφία των Κούρδων από το κόμμα του Ερντογάν. Η παραπάνω στάση φάνηκε από την εγκληματική αδράνεια των τουρκικών στρατευμάτων ενώπιον της σφαγής των υπερασπιστών της παραμεθόριας πόλης ,Κομπάνι,από μαχητές τουISIS.Oαμερικανικός παράγοντας, βεβαίως, αναγνωρίζει πως η μόνη αξιόμαχη δημοκρατική δύναμη που αξίζει της εμπιστοσύνης του είναι οι Κούρδοι της Συρίας και σπεύδουν για το λόγο αυτό να τους εξοπλίσει ,παρά τις διαμαρτυρίες της Άγκυρας ,που δεν πείθεται από τις διαβεβαιώσεις των Κούρδων πως δε θα πέσουν στα χέρια μαχητών τουPKKτα αμερικανικά πολεμοφόδια. Είναι γνωστό,όμως,πως,πλέον ,μετά από πολλές παλινωδίες, η Άγκυρα κήρυξε τον πόλεμο στο Χαλιφάτο καθώς το τουρκικό κοινοβούλιο ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία τις επιχειρήσεις του στρατού στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ. Αποτελεί ακόμα πραγματικότητα το γεγονός πως η Βουλή ενέκρινε την παροχή βάσεων για τις επιχειρήσεις κατά των ισλαμιστών από στρατιωτικές μονάδες ξένων χωρών.Ωστόσο,παρά τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί στην Τουρκία η εξάπλωση του Ισλαμικού Χαλιφάτου ,όπως επικίνδυνη προέλαση τους κοντά στις τουρκικές μονάδες συνοριοφυλακής και η συνακόλουθη εξώθηση πολλών Κούρδων κοντά στη μεθόριο καθώς και οι βομβιστικές επιθέσεις κατά αμάχων, η απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης να επιτρέψει τις επιχειρήσεις στο Ιράκ και τη Συρία, λειτουργεί ως δούρειος ίππος για την επίτευξη δύο μακρόπνοων στόχων που έχει θέσει ο Ερντογάν και οι οποίοι συνίστανται αφενός στην ανατροπή του Άσαντ και αφετέρου στην καταστολή των αποσχιστικών κουρδικών κινημάτων. Μάλιστα ,υπάρχουν υποψίες πως τα μαχητικά των Τούρκων στο Ιράκ πλήττουν μαχητές τουPKKπου βρίσκουν καταφύγιο στο ανεξάρτητο Ιρακινό Κουρδιστάν. Η Τουρκία επιδιώκει επιβολή απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία που θα καθηλώσει τα αεροπλάνα του του Άσαντ και θα διευκολύνει την επέλαση των αντικαθεστωτικών . Παράλληλα, θα παγίωνε μια τουρκική στρατιωτική παρουσία, απαλλάσσοντας τη βόρεια Συρία από τους Κούρδους.Η σφαγή των Κούρδων μαχητών στο Κομπάνι μπροστά στα μάτια Τούρκων στρατιωτών εξετράχυνε την διαδικασία εκεχειρίας μεταξύPKKκαι της κυβέρνησης του Νταβούτογλου. Η Τουρκία βλέπει τους Κούρδους της Συρίας να έχουν πυκνώσει τις διπλωματικές τους επαφές με τον αμερικανικό παράγοντα και φοβάται πως η ενίσχυση του οπλοστασίου των Πεσμέργκα στην προσπάθεια ανάσχεσης των ορδών των τζιχαντιστών μπορεί να καταλήξει στα χέρια των μαχητών τουPKKτη στιγμή που η Άγκυρα διαπραγματεύεται τον αφοπλισμό του.Πλέον,ο Ερντογάν τόσο με τις εκκαθαριστικές του επιχειρήσεις κατά τουPKKστις νοτιοανατολικές επαρχίες όσο και οι λεκτικές επιθέσεις κατά του ΗDP(που μπορεί εύκολα να μετεξελιχθούν σε δικαστικές διώξεις),φανερώνει την εγκατάλειψη εκ μέρους της κυβέρνησης του της προσπάθειας να προσεταιριστεί την εκλογική πελατεία των Κούρδων της Τουρκίας αλλά και την απουσία πρόθεσης να διατηρηθεί η εύθραυστη εκεχειρία που προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις του αρχηγού της ΜΙΤ με τον έγκλειστο ηγέτη τουPKK,Oτσαλάν,του οποίου μάλιστα οι αποφάσεις δεν δεσμεύουν τις ένοπλες ομάδες του ΥPGκαι των Κούρδων του Ιράκ. Αν η κατευναστική πολιτική στο εσωτερικό της Τουρκίας αναφορικά με τοPKKδεν απέδωσε τα αναμενόμενα στο εξωτερικό πεδίο, αντίθετα μια γενικευμένη σύγκρουση με τους Κούρδους ενισχύει τη διείσδυση του κυβερνώντος κόμματος στο εκλογικό ακροατήριο του εθνικιστικού κόμματος ΜΗΡ και δημιουργεί επιπρόσθετους λόγους για τη διατήρηση της συμμαχίας μεταξύ της κυβέρνησης και της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων, συμμαχία που συνήφθη για τις ανάγκες αντιμετώπισης των δικτύων του ιμάμη Γκιουλέν. Το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), το οποίο είναι το συριακό παρακλάδι του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος και η πολιτική δύναμη πίσω από την οργάνωση Κουρδικές Μονάδες Λαϊκής Άμυνας (YPG), έχουν στις άμεσες προτεραιότητες τους τη δημιουργία μιας συνεχούς ζώνης με παρουσία Κούρδων μαχητών κατά μήκος των βορείων συνόρων της Συρίας, εξέλιξη που βρίσκει σύμφωνη τη Μόσχα. Ωστόσο, μια ισχυρή κουρδική παρουσία πλησίον τουdefactoανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ τρομάζει την Άγκυρα,που βλέπει πως στη θέση του σουνιτικού κρατικού μορφώματος, που επιδίωκε να δημιουργήσει, αναδύεται ένα ενιαίο και στρατιωτικά ακμαίο Κουρδιστάν.Η απόφαση των Τούρκων να πλήξουν με τις σχεδιαζόμενες επιχειρήσεις τους τις βόρειες επαρχίες του Ιράκ με στόχο να αποδυναμώσουν τις ένοπλες δυνάμεις τουPKKυπό τον Μουράτ Καραγιλάν δηλητηριάζει τις σχέσεις της Άγκυρας με το ιρακινό Κουρδιστάν και τον ηγέτη τους, Μπερζάνι, ύστερα από μια διετία ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ των δύο πλευρών.Ο «Σουλτάνος» και ο έμπιστος του πρωθυπουργός με τις πολλές ακαδημαϊκές περγαμηνές δεν αντιλαμβάνονται πως είναι ανέφικτη η ταυτόχρονη προώθηση ενός σουνιτικού κράτους σε περιοχές της Συρίας και του Ιράκ με την επιδίωξη πολιτικής λύσης στο εγχώριο κουρδικό ζήτημα, όταν μάλιστα έχουν αποδεκτή την εν τοις πράγμασι ανεξαρτητοποίηση του ιρακινού κουρδικού κρατικού μορφώματος αλλά και την πολιτισμική και εθνική ιδιαιτερότητα των Κούρδων της Τουρκίας .Η κυβέρνηση της Άγκυρας , που γνωρίζει πως ο Λευκός Οίκος θεωρεί τους Κούρδους πολύτιμους περιφερειακούς συμμάχους στη μάχη κατά των τζιχαντιστών, προσπαθεί να αποφύγει μια σύγκρουση με τον πανίσχυρο σύμμαχο της και να εκβιάσει την αμερικανική αλληλλεγγύη ,προσφέροντας στο ΝΑΤΟ βάσεις για να χρησιμοποιηθούν για επιχειρήσεις κατά των Ισλαμιστών.Ωστόσο,τα μακρόπνοα συμφέροντα των Αμερικάνων επιτάσσουν την διατήρηση του κουρδικού άξονα μεταξύ Συρίας και Ιράκ όχι μόνο για να ανακοπεί η επέλαση των ισλαμιστών αλλά και επειδή η προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν περιορίζει τις υπέρμετρες φιλοδοξίες της Τουρκίας αλλά και του Ιράν να αναδειχθούν σε περιφερειακούς παίκτες μεγάλης ισχύος. Επιπροσθέτως, ούτε η Τεχεράνη βλέπει με καλό μάτι το σχηματισμό ενός κράτους που θα αποτελεί υποχείριο της Άγκυρας και θα αποτελείται από σουνίτες, έστω και μετριοπαθείς. Ο Νεοθωμανικός επεκτατισμός του Ερντογάν προκαλεί δυσφορία και στους Σαουδάραβες που αποδίδουν στον εαυτό τους τον ρόλο του προστάτη των σουνιτικών πληθυσμών του αραβικού κόσμου. Άλλωστε, οι Η.Π.Α., τον εργολάβο των συμφερόντων της οποίας υποδύεται η Άγκυρα ,γνωρίζουν πως οι απαιτήσεις των Τούρκων είναι αδύνατο να επιτευχθούν λόγω της σύγχρονης υπεροπλίας των Ρώσων χωρίς να εμπλακούν σε ένα συμβατικό πόλεμο.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφερθούμε στις στοχοθετήσεις του Β.Πούτιν αναφορικά με το Ουκρανικό Ζήτημα και πως αυτές εξυπηρετούνται από την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας του στις συνομιλίες με κράτη όπως οι ΗΠΑ ,το Ισραήλ και η Τουρκία. Ο Πούτιν αναλαμβάνει το κόστος να εκδιώξει του ισλαμιστές και δίνει τη δυνατότητα στον Λευκό Οίκο να απεγκλωβιστεί από την αδιέξοδη πολιτική του αναφορικά με την ανάσχεση των δυνάμεων του Χαλιφάτου, καθώς αντίληψη που ανήγαγε τους μετριοπαθείς αντάρτες στο επίκεντρο της αντιμετώπισης του Ισλαμικού Κράτους και η από αέρος υποστήριξή τους από δυτικά αεροσκάφη αποδείχθηκε κοντόφθαλμη στην καλύτερη περίπτωση και δεν άλλαξε τους συσχετισμούς στα πεδία των μαχών, όπως εύστοχα παρατηρεί ο κύριος Βελισσάρης. Μάλιστα, εντοπίζει τη ρίζα της αποτυχίας στην εμμονή της Δύσης να βγάλει εκτός κάδρου τον Σύρο πρόεδρο(ο οποίος αδικείται όταν τον εκλαμβάνουν οι δυτικοί διπλωμάτες ως απλό δικτάτορα χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα) από τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας και κατ’επέκταση έναν από τους λίγους αξιόλογους στρατούς στη μάχη κατά του ΙSIS,δηλαδή τον κυβερνητικό τακτικό στρατό της Συρίας. Βεβαίως, οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν με καχυποψία τους βομβαρδισμούς των ρωσικών μαχητικών μετά τις κατηγορίες Σύριων αντικαθεστωτικών πως πλήττονται και πόλεις που δεν έχουν καταληφθεί από τους άνδρες του Αμπού Μπάκρ.HMόσχα μιλά για πόλεμο προπαγάνδας και αντιτείνει πως χτυπά μέλη της οργάνωσης Κατακτητικός Στρατός -ένα συνονθύλευμα μετριοπαθών ανταρτών, ισλαμιστών και ανταρτών συνδεδεμένων με την Αλ Κάιντα.Η Ρωσία δεν στηρίζει την άνευ όρων παραμονή του Άσαντ στον προεδρικό θώκο αλλά θεωρεί πως έχει λόγο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την ομαλή μετάβαση στη μετά τον Άσαντ εποχή της πολιτικής ζωής. Μάλιστα, οι οξυδερκείς Ρώσοι γνωρίζουν πως προσφέροντας εκδούλευση στις ΗΠΑ ,αφού βγάζουν το μαύρο φίδι του ΙSISαπό την τρύπα και το εξολοθρεύουν , αναβαθμίζουν την διπλωματική τους θέση στις συνομιλίες για την άρση των κυρώσεων ,που επιβλήθηκαν από τη Δύση ως αντίποινα για τους ρωσικούς χειρισμούς στο Ουκρανικό Ζήτημα, και αποκαθιστούν διαύλους επικοινωνίας με τους Αμερικάνους σε υψηλό επίπεδο. Ο Πούτιν ακυρώνει τα σχέδια του Ερντογάν για δημιουργίαno-flyzoneστην κουρδική περιοχή της βορειοδυτικής Συρίας, καθώς πέρα από τη ρωσική αεροπορία ,που επιχειρεί στους ουρανούς, υπάρχουν και προηγμένα συστήματα αεράμυνας που μπορούν να καταρρίψουν πλήθος αεροσκαφών σε ύψος μέχρι 90.000 πόδια και με εμβέλεια δράσης που φθάνει μέχρι την βρετανική βάση τηςRAFστην Κύπρο. Δεν είναι βέβαιο πως οι Αμερικάνοι θα ενδώσουν στις απαιτήσεις της Άγκυρας,η οποία ως μέλος του ΝΑΤΟ και ως σουνιτική χώρα λειτουργεί και ως φορέας αιτημάτων των κρατών του Κόλπου, καθώς θα διακινδύνευαν αφενός μια σύγκρουση με τη Ρωσία και αφετέρου μια διαμάχη μεταξύ των συμμάχων τους Κούρδων και Τούρκων. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον σίγουρα έχει δώσει κάποια ανταλλάγματα προκειμένου να εξασφαλίσει την μεταστροφή στην εξωτερική πολιτική της χώρας του Κεμάλ, τα οποία θα φανερωθούν εν καιρώ. Εξέχουσες, πάντως ,προσωπικότητες, του αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού προειδοποιούν πως η απουσία διαύλων επικοινωνίας μεταξύ των στρατιωτικών επιτελείων της ρωσικής αεροπορίας και των δυνάμεων του δυτικού συνασπισμού σε επιχειρησιακό επίπεδο προκαλεί ανησυχία για το ενδεχόμενο να προκύψει «θερμό επεισόδιο» μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων με απρόβλεπτες συνέπειες, έστω κι αν είναι απότοκος απλού ατυχήματος. Συγχρόνως, η Τουρκία μπορεί να εγκαλεί τις Η.Π.Α. για ανεκτικότητα απέναντι στις συνεχείς παραβιάσεις του τουρκικού εναέριου χώρου από ρωσικά μαχητικά, εντούτοις γνωρίζει πως ούτε η ίδια μπορεί να τα αναχαιτίσει ούτε το ΝΑΤΟ να εγγυηθεί την εδαφική της ακεραιότητα ,παρά τις περί αντιθέτου απόψεις που εκφράζει ο Γενικός Γραμματέας της Συμμαχίας. Ακόμα και αν αξιοματούχοι των Η.Π.Α. ,σαν τον Ντέμσεϊ ,πιστεύουν πως μπορούν να αναμετρηθούν ταυτοχρόνως στο πεδίο της μάχης τόσο με το ΙSILόσο και με τους Ρώσους, η αλήθεια είναι πως η Αμερική δε διακινδυνεύει να συγκρουστεί έστω και σε πόλεμο με συμβατικά μέσα καθώς και μόνο η πιθανότητα να αναβαθμιστεί η αναμέτρηση σε πυρηνικό πόλεμο με χαοτικές συνέπειες φθάνει για να αποτρέψει τις όποιες σοβαρές συζητήσεις για εισβολή χερσαίων δυνάμεων στη Συρία. Αμφιβολία, όμως, και για την στρατιωτική υπεροχή του ΝΑΤΟ σε συμβατικό επίπεδο σπέρνει η κολοσσιαία συγκέντρωση στρατιωτών, πλοίων και αεροσκαφών που έλαβε χώρα κατά την άσκηση στραυτευμάτων του στρατιωτικού διακρατικού οργανισμού των κεντροασιατικών χωρών,τουCSTO,καθώς δίνει μια ιδέα των δυνάμεων που μπορεί να κινητοποιήσει η Ρωσία ως ηγέτιδα δύναμη μεταξύ των χωρών του «ανατολικού ΝΑΤΟ» αν παραστεί ανάγκη.Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζει το Πεντάγωνο που φοβάται τη πιθανότητα η Κίνα να ενταχθεί στον προαναφερθέν στρατιωτικό οργανισμό.Η τελευταία,συντάσσεται τόσο σε διπλωματικό επίπεδο όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο στο πλευρό της Μόσχας ,καθώς γνωρίζει πως ο Πούτιν τροφοδοτεί ενεργειακά μια Κίνα που δεν μπορεί πλέον να εκβιαστεί από ενδεχόμενο ναυτικό αποκλεισμό από τους στόλους των Η.Π.Α. .Παράλληλα, η Ρωσία, απειλεί τα κράτη του Κόλπου πως, αν ενδώσουν στο πειρασμό να αποστείλουν αμερικανικής κατασκευής προηγμένα οπλικά αντιαεροπορικά συστήματα στους τζιχαντιστές ,θα προβεί σε ενίσχυση των Χουτίς με τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Η μεταφορά αντιαεροπορικών συστημάτων στην Υεμένη φανερώνει πως οι Σαουδάραβες ,που στηρίζουν τον Σουνίτη πρόεδρο ,Μανσούρ Χαντί (μαζί με τοπικές φυλές και από την πολιτοφυλακή Λαϊκές Επιτροπές Αντίστασης),λαμβάνουν σοβαρά τις απειλές της Μόσχας. Το Ριάντ γνωρίζει πως οι Σιίτες αντάρτες εξοπλίζονται από την Τεχεράνη καθώς και ότι οι Ρώσοι μπορούν να απογειώσουν αεροπλάνα από βάσεις του Ιράν και να θέσουν τέρμα στην επέμβαση του διακρατικού αραβικού συνασπισμού(Σουδάν,Αίγυπτος,Ιορδανία,Μαρόκο,Κατάρ κι άλλες χώρες) στην πολύπαθη Υεμένη. Στο ενδεχόμενο ελέγχου των Στενών των Δακρύων από τις δυνάμεις των Σιιτών ανταρτών και στη συνακόλουθη παρακώλυση του θαλάσσιου εμπορίου πετρελαίου οι Σαουδάραβες τρέμουν. Αναφορικά, με το Ισραήλ ,που προβαίνει σε αεροπορικά πλήγματα στα σύνορα του με τη Συρία, πρέπει να σημειωθεί πως έχει δεχτεί σαφής προειδοποιήσεις από τη Μόσχα πως οποιουδήποτε είδους στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία θα βρει το Τελ Αβίβ αντιμέτωπο με το ρωσικό στρατό. Ο Νετανιάχου ,αν και δεν επιθυμεί την παραμονή στην εξουσία του Άσαντ, εντούτοις απεύχεται να αναλάβουν την εξουσία οι ακραίοι Σουνίτες που κυριαρχούν αριθμητικά και στρατιωτικά μεταξύ όλων των αντικαθεστωτικών ομάδων και οργανώσεων.Έτσι, προκρίνουν το μικρότερο από τα δύο κακά ,εφόσον μάλιστα τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα, που δύνανται να καταρρίψουν τα «καμάρια» της ισραηλινής αεροπορίας ,τους αναγκάζουν να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και να αποσιωπήσουν τις εύλογες ανησυχίες τους για τη διαδρομή που ακολουθούν τα ρωσικά πολεμοφόδια και όπλα στη Συρία, καθώς κάποια από αυτά καταλήγουν και στη σιιτική Χεσμπολάχ που «εδρεύει» στο Λίβανο.
Όλα τα παραπάνω δίνουν την εντύπωση ενός αινιγματικού μωσαϊκού διαφορετικών επιδιώξεων μεταξύ περιφερειακών αλλά και των μεγάλων δυνάμεων αναφορικά με το διαμοιρασμό των ιματίων της κατακερματισμένης Συρίας με φόντο τον μελανό πίνακα της εμφύλιας σύρραξης με τα χιλιάδες θύματα,όπως τα αιματοβαμμένα ,εκτοπισμένα και πνιγμένα προσφυγόπουλα.
