Οι πολιτικοί ηγέτες έρχονται και παρέρχονται. Οι παπάδες μένουν. Οι μεταξύ τους σχέσεις συχνά δοκιμάζονται και περνούν από επιδεικτικές φιλίες έως μη αποκρυπτόμενες έχθρες.
Αφήνοντας κατά μέρος τις θρησκευτικές ακρότητες της αρχαιότητας (π.χ. Ιφιγένεια) φθάνουμε σε περιστατικά όπως οι περιοδείες εικόνων και λειψάνων που καλούνται να θεραπεύσουν ανίατες ασθένειες. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο λαϊκόν, αλλά φθάνει έως τα βασιλικά ανάκτορα. Το 1964 έφεραν από την Τήνο την εικόνα της Παναγίας για να σώσει τον ετοιμοθάνατο βασιλέα Παύλο. Η εικόνα δεν έκανε το θαύμα της.
Δεν έχουν καταμετρηθεί οι εικονομάχοι της εποχής μας –έχασαν άλλωστε τη μάχη με τους εικονολάτρες από τα χρόνια του Βυζαντίου. Αν και οι θρησκευτικές έριδες δεν είναι συνήθεις στην εποχή μας (για δογματικά ζητήματα και όχι προσωπικούς ανταγωνισμούς), εν τούτοις η περιφορά των εικόνων για προσκύνημα προκαλεί έντονες αντιθέσεις στις τάξεις της κοινωνίας.
Είναι φυσικό στο πλαίσιο μιας θρησκευομένης κοινότητας να εκδηλώνονται διαφωνίες ακόμη και σε δογματικά ζητήματα. Δεν είναι όμως προφανώς αποδεκτή η κριτική από πολίτες οι οποίοι δεν ανήκουν στην Εκκλησία. Τα εσωτερικά της την αφορούν.
Πολλοί χριστιανοί μπορεί να διαφωνούν με τις περιοδείες εικόνων Αγίων και ιερών λειψάνων. Δεν μπορεί όμως κανείς να αμφισβητήσει την πίστη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι σχηματίζουν ατελείωτες σειρές για να προσκυνήσουν.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα του Θεού τω Θεώ και της Παναγιάς τα μάτια να συντηρούν τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
