Πώς γίνεται μια χώρα που έχει υποστεί το πιο δραματικό –και εκβιαστικό –«κούρεμα» καταθέσεων, που έχει βρεθεί ουσιαστικά χωρίς τραπεζικό σύστημα, να καταφέρει να ανασυνταχθεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ενώ εμείς καρκινοβατούμε εδώ και τέσσερα χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας; Οπως φαίνεται, γίνεται όταν υπάρχει αφενός πολιτική βούληση και αφετέρου κοινωνική συναίνεση. Ο λόγος φυσικά για την Κύπρο, που μέσα σε 15 μήνες από το κραχ του Μαρτίου του 2013 κατάφερε να βγει στις αγορές, να περιορίσει στο μισό σχεδόν τις απώλειες του ΑΕΠ από αυτές που υπολόγιζε η τρόικα και να αισιοδοξεί ότι πολύ γρήγορα θα περάσει πάλι σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Μετά το «όχι» στο πρώτο σχέδιο των Ευρωπαίων και τη μετατροπή της σε παγκόσμιο πειραματόζωο με την εφαρμογή, δίκην τιμωρίας, του «κουρέματος» καταθέσεων και το κλείσιμο μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες, οι Κύπριοι συνειδητοποίησαν και τα όρια των δυνατοτήτων και των συμμαχιών τους. Οι ελπίδες στη Ρωσία κατέρρευσαν όταν ο Ολι Ρεν τούς ανακοίνωσε στο περιθώριο των δραματικών διαπραγματεύσεων ότι το ραντεβού με τον Πούτιν που περίμεναν είχε ακυρωθεί, χωρίς καν να κάνει τον κόπο να τους ειδοποιήσει.
Το πάθημα έγινε μάθημα και έκτοτε η Κύπρος αποδείχθηκε απόλυτα συνεπής στην εφαρμογή των υποχρεώσεών της, με τους υπουργούς να προσπαθούν να διαχειριστούν τα προβλήματα αντί να εξαντλούνται σε προσωπικές στρατηγικές. Η τρόικα ουσιαστικά περνάει απαρατήρητη, τελειώνει το έργο της μέσα σε ελάχιστο χρόνο χωρίς παρατράγουδα και αξιολογεί ως τώρα μόνο θετικά την κυπριακή κυβέρνηση, που παίρνει τις προβλεπόμενες δόσεις χωρίς καθυστερήσεις. Είναι γεγονός ότι στην εξέλιξη αυτή συνέβαλαν το πολιτικό σύστημα, που δεν προκαλεί οξύτατες και διχαστικές αντιπαραθέσεις, η κοινωνία, που μετά τις πρώτες αντιδράσεις δεν βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους, και η ψύχραιμη στάση του συνδικαλιστικού κινήματος. Η σύγκριση με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας είναι δυστυχώς καταλυτική…
Δεν είναι τυχαίο ότι, παρά την αναστάτωση και τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν, οι επιχειρήσεις που είχαν έδρα στο νησί όχι απλώς παρέμειναν αλλά έχουν αρχίσει πάλι να αυξάνονται. Ακόμη και η ανεργία, που αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα, δεν έχει διογκωθεί υπερβολικά και φτάνει στο 16%-17% από 15% που ήταν προ Μνημονίου.
Το μεγάλο στοίχημα φυσικά για την ανάπτυξη της Κύπρου είναι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Με μια προσεκτικά σχεδιασμένη στρατηγική συμμαχιών με όλες τις χώρες της περιοχής –Ισραήλ, Αίγυπτο, Λίβανο –προσπαθούν να ξεπεράσουν τις βλέψεις της Αγκυρας και να διεμβολίσουν τη στρατηγική της ελπίζοντας ότι με τον τρόπο αυτόν θα διευκολυνθεί και η λύση του Κυπριακού. Η επίσκεψη Μπάιντεν ήταν άλλωστε μια σαφής ένδειξη του αμερικανικού ενδιαφέροντος για τον ενεργειακό και γεωστρατηγικό ρόλο της περιοχής, που μπορεί να αποτελέσει έναν πυλώνα σταθερότητας στην κινούμενη άμμο της Μέσης Ανατολής.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
