Τα δύσκολα παραμένουν

Ο περιλάλητος ανασχηματισμός επιτέλους πραγματοποιήθηκε. Και ο από κάθε πλευρά σχολιασμός δίνει και παίρνει. Καθώς το παρόν γράφεται λίγες ώρες μετά την επίσημη αναγγελία των ονομάτων, θα αναμείνουμε να διαπιστώσουμε στην πράξη τι καινούργιο φέρνει το νέο, απαραδέκτως πιο πολυπρόσωπο, σχήμα και κυρίως ποιοι είναι οι στόχοι και ο σχεδιασμός, αν δεν πρόκειται για απλή αλλαγή καρεκλών και καρατόμηση κάποιων που πάσχισαν επί ατελείωτα μερόνυχτα για να θριαμβολογεί ο κ. Πρωθυπουργός για success story.

Ευχάριστη έκπληξη ο νέος υπουργός Οικονομικών κ. Γκίκας Χαρδούβελης, δοκιμασμένος τεχνοκράτης, εξαίρετος οικονομολόγος με ρεαλιστική προσέγγιση της οικονομικής πραγματικότητας. Ετσι ελπίζεται ότι θα υπάρξει συνέχεια οικονομικής πολιτικής, χωρίς τον ανασχετικό παράγοντα του πολιτικού κόστους, με εύκολη την αφομοίωση των ογκωδών εκκρεμών φακέλων του υπουργείου και με προσδοκώμενη άνετη συνεργασία με τον κ. Στουρνάρα ως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος.

Σοβαρό πρόβλημα γι’ αυτόν και για το πρόσωπο που θα διαδεχθεί τον κ. Θεοχάρη, οι δυσμενείς εντυπώσεις και αρρυθμίες που ακολούθησαν την αποπομπή του από τη δήθεν μόνιμη θέση του γενικού γραμματέα Εσόδων, που εμφανίστηκε ως παραίτηση. Η βαθιά ανησυχία, που αμέσως εκδηλώθηκε από πλευράς Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δεν είναι ό,τι καλύτερο, καθώς ο διορισμός του κ. Θεοχάρη και η πενταετής θητεία του υπήρξαν μνημονιακή δέσμευση. «Η συγκεκριμένη θέση είχε δημιουργηθεί έτσι ώστε να έχει συγκεκριμένη θητεία και να ορίζεται ανεξαρτήτως των κυβερνήσεων» σχολίασε κοινοτική πηγή. Αρα πρέπει να εξηγηθεί γιατί υπήρξε αντικατάσταση.

Δυστυχώς τα περισσότερα δύσκολα δεν έχουν περάσει. Το Μνημόνιο ισχύει και η εκτέλεσή του είναι υποχρεωτική διά της εφαρμογής των νόμων που έχουν εγκριθεί, αλλά η κυβέρνηση φαίνεται μάλλον απρόθυμη σε αυτήν για λόγους πολιτικού κόστους. Γι’ αυτό εμφανίζει πολλά μέτρα ως εξαναγκαστικά από τους δανειστές μας και όχι επειδή είναι απολύτως αναγκαία για την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης και την ανάπτυξη της οικονομίας, ώστε να λειτουργήσει σοβαρά το κράτος και να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά το μείζον πρόβλημα της ανεργίας.

Και οι εν προκειμένω πρόσφατες προειδοποιήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος δεν θα μπορούσαν να είναι σαφέστερες στην τεχνοκρατική γλώσσα της: «Η τήρηση των όρων των προγραμμάτων στηρίξεως» τονίζεται «ήταν και είναι πρωταρχική προϋπόθεση για να συνεχιστεί η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» (αλλιώς τέρμα τα δισεκατομμύρια των δανείων).

Και προσθέτει: «Η πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής βασίσθηκε στην αύξηση των φόρων (που τσάκισαν τους μικρομεσαίους και νέκρωσαν την αγορά ακινήτων με ουσιαστική δήμευσή τους, προσθέτω) αντί της μείωσης των περιττών δαπανών και της σπατάλης». Πιο ευθεία και εύστοχη βολή κατά της κυβερνητικής δυστοκίας στο θέμα αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Υπερβολική και εξοντωτική σε ορισμένες περιπτώσεις φορολόγηση προκειμένου να συνεχιστεί ανεμπόδιστα η σπατάλη σε Δημόσιο και Αυτοδιοίκηση και για να διατηρηθεί η γραφειοκρατία και η κωλυσιεργία της κατά της φοροδιαφυγής ακόμη και σε επίπεδο –δυστυχώς –Δικαιοσύνης, με την τυπολατρική ουσιαστική αρνησιδικία της, προς μεγάλη χαρά των φοροφυγάδων και των απατεώνων και προς πλουτισμό των μεγαλοδικηγόρων.