Μια μόνιμη απορία προέκυπτε για τις ανάγκες στο Δημόσιο. Γιατί δεν υπήρχε συνολικός σχεδιασμός στη διάθεση του προσωπικού; Η μια υπηρεσία έλεγε ότι δεν έχει υπαλλήλους να καλύψει τις ανάγκες της και η άλλη είχε κόσμο που καθόταν και χάζευε. Αυτό αλλάζει με βάση τα σχέδια του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα υπάρχουν όπου καταγράφεται ανάγκη.
Χρειαζόταν μήπως ένας φωστήρας για να το προωθήσει τούτο ως πρακτική; Όχι, ήταν απλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης που βρήκε ευκαιρία με την τρόικα και σουλουπώνει το Δημόσιο. Θα δημιουργηθεί λοιπόν μηχανισμός καταγραφής των κενών θέσεων και οι μετακινήσεις εφεξής θα γίνονται με διαγωνισμό δυο ή τρεις φορές το χρόνο.
Ακούγεται πολύ προχωρημένο που δεν θα παρεμβαίνει πλέον κάποιος βουλευτής για τη μετάθεση ή την απόσπαση ενός υπαλλήλου. Ακόμη πιο προχωρημένο είναι ότι οι προϊστάμενοι και τα μέλη διοικητικών συμβουλίων θα ορίζονται κατόπιν γραπτών εξετάσεων και συνέντευξης. Είναι άραγε τούτα εφικτά στη χώρα όπου η παράκαμψη των διαδικασιών θεωρήθηκε μέγιστη αρετή, στη χώρα όπου ο ευνοημένος από το ρουσφέτι αντί να ντρέπεται, καμάρωνε;
Στην ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη υπάρχουν και νέοι κανόνες για τα πειθαρχικά συμβούλια και προβλέπονται κυρώσεις για όσους διορίστηκαν με ψευδείς βεβαιώσεις ή προχώρησαν σε άλλα παραπτώματα που τους καθιστούν ανάξιους να εργάζονται στον δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα επιχειρείται μια καταγραφή στις δυσκολίες που προκύπτουν από τη γραφειοκρατία_ όπως τα επικυρωμένα αντίγραφα εκεί που αρκεί μια απλή φωτοτυπία, η ηλεκτρονική σύνδεση υπηρεσιών και η κατάργηση της πρακτικής «πηγαίνετε στο επάνω όροφο να σας το σφραγίσουν».
Η πολιτική τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τον οδηγεί σε αρκετές λύσεις δεξιού χαρακτήρα.Αντιλαμβάνεται ως πολύ πρακτική τη συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα_ γιατί να πληρώνει ένα υπουργείο για καθαρίστριες που μένουν έγκυες και έχουν απαιτήσεις αντί να πάρει το αδιαμαρτύρητο πακέτο ενός συνεργείου; Να αναγνωρίσουμε όμως κάτι: ακόμη κι αν διαφωνούμε στα επί μέρους, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πάει να γίνει «κάτι». Η μετάβαση από το οθωμανικό κράτος στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια θεαματική αλλαγή όταν οι πολίτες έχουν γαλουχηθεί με εσφαλμένη νοοτροπία; Φυσικά και μπορούμε να ελπίζουμε. Το θεσμικό πλαίσιο και η εφαρμογή των κανόνων επιβάλουν συμπεριφορές. Στα οργανωμένα κράτη που θαυμάζουμε δεν γεννήθηκαν καλύτεροι και πιο φιλότιμοι άνθρωποι, απλά υπήρξε άλλο πλαίσιο. Αν λοιπόν λειτουργήσουν όλα αυτά που εξαγγέλλει ο Μητσοτάκης, θα μιλάμε για έναν άλλο δημόσιο τομέα, σε μια άλλη χώρα με τους ίδιους ανθρώπους_ στην πειθαρχημένη εκδοχή τους.
