Η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση και η φιλανθρωπία είναι οι λέξεις της εποχής· είτε εκφράζονται από μεγάλες εταιρείες που την εξασκούν στο πλαίσιο της κοινωνικής ευθύνης είτε από μη κυβερνητικές οργανώσεις είτε από ομάδες πολιτών με ή χωρίς πολιτικό ή θρησκευτικό πρόσταγμα στους σκοπούς τους. Οι Γιατροί Καρδιάς (www.heartdoctors.gr) είναι μια καθαρά φιλανθρωπική οργάνωση που δραστηριοποιείται εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Ακολουθώντας και αυτή τα βήματα της εποχής, την τελευταία τριετία έχει στρέψει το βλέμμα προς την ελληνική πραγματικότητα η οποία και προ κρίσης δεν ήταν η καλύτερη, απλώς εδώ και αρκετό καιρό έχει γίνει περίπου ανυπόφορη.
Από το πρωί ως το βράδυ
Ο παιδίατρος κ. Βασίλης Δημάδης επισκέπτεται μαζί με εθελοντές και εκπροσώπους άλλων οργανώσεων σε τακτά χρονικά διαστήματα το Πέραμα και αυτές τις οικογένειες. Πηγαίνει το πρωί και φεύγει αργά τη νύχτα. «Κατά μέσο όρο κάνουμε περίπου είκοσι επισκέψεις τη φορά. Στη συγκεκριμένη περιοχή οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι κάτοικοι απασχολούνταν στην οικοδομή ή στη Ζώνη και δεν είναι καν απόφοιτοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οπότε δυσκολεύονται να βρουν δουλειά οπουδήποτε αλλού. Επιπλέον, ακριβώς λόγω της πολύ υψηλής ανεργίας είναι αυτοί ακριβώς που έχουν τη δεδομένη περίοδο πολύ μικρές πιθανότητες να βρουν δουλειά».
Ο Γιάννης Αραμπατζής ανήκει στις περιπτώσεις εκείνες που η οικονομική δυσπραγία δημιούργησε δραματικές αλλαγές στη ζωή του. «Ως πριν από λίγα χρόνια εργαζόμουν σε εξειδικευμένες τεχνικές εργασίας στον τομέα της οικοδομής. Δεν μπορώ να πω, από τα χέρια μου πέρασαν χρήματα. Ομως είτε από κακές επιλογές είτε από ατυχία πλέον έφτασα σε αυτή την κατάσταση. Αλλωστε, κακά τα ψέματα, κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει ότι σήμερα θα υπάρχει αυτή η κατάσταση σε όλη τη χώρα». Ο κ. Αραμπατζής, όπως και άλλοι κάτοικοι Περάματος, έχει μόνο τα καλύτερα να πει για τους Γιατρούς Καρδιάς και ειδικά για τον κ. Δημάδη. «Εγώ και πολλοί συμπολίτες μου πλέον δεν περιμένουμε τίποτε από τους λεγόμενους αρμόδιους φορείς. Στις εκλογές δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ψηφίσω».
«Εχουμε επιλέξει ως οργάνωση να μη δεχόμαστε καμία προσφορά σε χρήμα παρά μόνο σε είδος καθώς και εθελοντική εργασία» επισημαίνει η κυρία Ελένη Σωτηρίου, η «ψυχή» των Γιατρών Καρδιάς. Εχει σπουδάσει νοσηλεύτρια, δεν εργάστηκε όμως ποτέ επαγγελματικά σε αυτό τον τομέα. «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τις οργανώσεις που το κάνουν αυτό, αντιθέτως με πολλές αυτές συνεργαζόμαστε πολύ καλά. Απλώς επιλέξαμε αυτό το μοντέλο επειδή θεωρούμε πως οποιαδήποτε προσφορά σε χρήμα μπορεί να προκαλέσει καχυποψίες και να κάνει κακό στο όνομα της οργάνωσης. Επίσης δεν διεκδικούμε κανένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα ούτε απασχολούμε έμμισθους υπαλλήλους. Οσοι βοηθούν σε εμάς το κάνουν καθαρά σε εθελοντική βάση. Τις αποστολές τις χρηματοδοτούμε με δικά μας έξοδα. Πολλές φορές έρχονται και νέοι άνθρωποι κυρίως επιστήμονες. Εκπαιδεύονται στον τομέα τους και παράλληλα αποτελούν τους καλύτερους «πρεσβευτές της προσφοράς» όταν επιστρέφουν».
Εικόνες Αφρικής στην Ξάνθη
Μαζί με τον σύζυγό της, που είναι γιατρός, αποτελούν τους πρωτεργάτες της προσπάθειας των Γιατρών Καρδιάς. «Ξεκινήσαμε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Το 2001 αποκτήσαμε νομική μορφή. Για πολλά χρόνια η κυριότερη στόχευσή μας ήταν στα φτωχά κράτη της Αφρικής και της Ασίας. Πλέον τα τελευταία χρόνια η δραστηριότητά μας έχει να κάνει πολύ περισσότερο με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Οποτε μπορούμε επισκεπτόμαστε και περιοχές της χώρας μας εκτός Αθήνας που έχουν χτυπηθεί από την κρίση. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε πριν από λίγο καιρό ένα χωριό στην περιοχής της Ξάνθης, όχι μειονοτικό. Συναντήσαμε εικόνες που έχω δει μόνο στην Αφρική» σχολιάζει η κυρία Σωτηρίου. «Πέρα από τη δεδομένη ανεργία που οφείλεται στην κρίση, αλλά και την υποβάθμιση των κρατικών υπηρεσιών πρόνοιας που τη συνοδεύει, υπάρχουν τμήματα του ελληνικού πληθυσμού που αδυνατούν να έχουν οποιαδήποτε πρόσβαση στις κρατικές υπηρεσίες. Αιτία είναι η έλλειψη γραμματικών γνώσεων και η κοινωνική απομόνωση» εξηγεί.
Η κυρία Νικολέτα Μακροπούλου ζει εδώ και τριάντα χρόνια ακριβώς δίπλα στα «καζάνια» του Περάματος. Μαζί της είναι κάποια από τα οχτώ παιδιά της και τα εγγόνια της. Είναι προφανές ότι σε αυτό το σπίτι πάντα είναι κάποιος μέσα και η πόρτα ανοιχτή. Αναφέρεται στο σπίτι της ως «καταπατημένο», ένας όρος που μπορεί να είναι τυπικά σωστός, σίγουρα όμως περισσότερο παραπέμπει σε βίλες δίπλα στη θάλασσα ή στη μέση του δάσους παρά στην πραγματικότητα των σπιτιών στο Πέραμα.
«Εχω κάνει όλες τις δουλειές που υπάρχουν. Απλώς αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν ούτε αυτές οι δουλειές» λέει η κυρία Μακροπούλου. Εχοντας να μαγειρέψει για πολλούς ανθρώπους κάθε ημέρα η κυρία Μακροπούλου κάθε άλλο παρά αγνοεί τα τρόφιμα που κατά καιρούς φέρνουν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις και απλοί πολίτες προκειμένου να διανεμηθούν στο Πέραμα. Ρύζι, μακαρόνια, κοτόπουλο, καμία φορά άλλα είδη κρέατος. «Δεν έχω μάθει να μαγειρεύω σε μικρές ποσότητες» λέει χαρακτηριστικά.
Δημοσιεύτηκε στο Helios Plus στις 17 Φεβρουαρίου 2014
HeliosPlus
