Φιναλμέντε και μόλις αυτόν τον χρόνο κατάλαβα τι με ενοχλεί στην παραλία. Δεν μιλώ για τις πολυτελείς παραλίες της Μυκόνου και των άλλων τέτοιων νήσων, κυρίως αναφέρομαι στις απλές ακτές, στις οποίες και συχνάζω. Λοιπόν, με ενοχλεί η ατημέλητη εμφάνιση των κυριών. Οι ρόμπες και το look καντηλανάφτισσας. Μια ρόμπα, δηλαδή, σκούρου ραφ ή γκρίζου χρώματος, με μικρά, πιο ανοιχτόχρωμα, μπιρμπιλάκια. Τα νέα κοριτσόπουλα, βεβαίως, με το λιγνό κορμάκι τους, δείχνουν πολύ μεγαλύτερη προσοχή στη στολή του μπάνιου. Οι μαμάδες τους, αντιθέτως, έρχονται στη θάλασσα χάλια. Θα μου πείτε, ίσως μένουν εκεί κοντά και πάνω από το μπανιερό ρίχνουν τη ρόμπα του σπιτιού. Ακόμη χειρότερα. Φοράνε άραγε στο σπίτι τους αυτή την κουρελαρία; Μα έτσι ντροπιάζουν το γυναικείο φύλο. Προσβάλλουν το βλέμμα των οικείων τους, του άνδρα, των παιδιών, των εγγονών ίσως.
Το βράδυ, πιθανόν να δείτε τις ίδιες λουσαρισμένες άψογα. Ετούτο, όμως, δεν μου λέει τίποτε. Το στυλ πρέπει να είναι ένα ενιαίο πράγμα. Δεν γίνεται, μαντάμ, το πρωί να φοράς κουρέλια και το βράδυ τα καλά σου. Μια γυναίκα πρέπει να δείχνει κομψή πάντα, δίχως, όμως, ακρότητες και υπερβολές. «Τι μπορεί άραγε να φορά μια κυρία στην ακτή;» ρώτησα τη ρήγισσα της ελληνικής μόδας, τη Λουκία βεβαίως. «Μπορούν να φορέσουν ένα παρεό. Εύκολο και βολικό. Αναλόγως του τύπου τους, θα το δέσουν κάτω από τη μασχάλη ή στη μέση». Και τα χρώματα; Εδώ χάρηκα πολύ. Διότι ταυτιστήκαμε με την αγαπημένη μου ντιζάινερ. «Εντονα χρώματα. Ο ήλιος και η θάλασσα διψούν για τα ζωηρά, φωτεινά χρώματα».
Τολμήστε λοιπόν. Ηλιακά κίτρινα, πορτοκαλί, ροζ ιντιέν, τυρκουάζ. Υπάρχουν, βεβαίως, και έτερες λύσεις: μια μακριά πλισέ μπλούζα επάνω από ένα παντελόνι ή σορτς. Αναλόγως των κιλών μας, ένα καρό λινό φουστάνι ως κάτω, ένα σεμιζιέ δηλαδή, κουμπωμένο μέχρι το λαιμάκι, κάτι, κοντολογίς, απλό και χαριτωμένο. Να χαίρεται ο καθένας να μας βλέπει. Ποιος άλλωστε είπε ποτέ πως μια μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα δεν δικαιούται να είναι κομψή, καλοβαλμένη και νόστιμη, βρε αδελφέ; Ολες έχουμε δικαίωμα στη φινέτσα. Ετσι μόνον θα μας καμαρώνουν οι δικοί μας. Ετσι μόνον δεν δηλώνουμε παραίτηση. Το χειρότερο, δηλαδή, πράγμα. Αντε, καλές μου κυρίες, και στη θάλασσα και στη στεριά δείξτε φροντίδα για την εμφάνισή σας. Ετσι μόνον θα μας υπολογίζουν όλοι. Οι κοντινοί και οι πιο μακρινοί μας. Ας γίνουμε το καμάρι των ματιών τους. Και δεν εννοώ τακουνάρες και χρυσά κοσμήματα στο μπάνιο. Εννοώ μια διακριτική κομψότητα. Εκείνη που και εμείς θαυμάζουμε στις άλλες γυναίκες. Ενα κάτι, που δηλώνει φροντίδα, καλαισθησία, μια υπέροχη φινέτσα. Και, φυσικά, κραγιόν στα χείλη, ό,τι δηλαδή τονίζει το πρόσωπο και το εμφαίνει. Αλλά, προς Θεού, όχι μέικ-απ. Μια καλή, ματ, αντηλιακή κρέμα στο πρόσωπο μόνο. Ελάτε, κυρίες μου, τολμήστε. Σε καλό θα σας βγει. Διότι, όπου να ’ναι, θα ζηλέψει και ο σύζυγος!
