Ποια συναισθήματα διακατέχουν εσάς τους ψηφοφόρους που με την ψήφο σας δίνετε την εντολή της αντιπροσώπευσής σας σε πολιτικούς όπως η ισπανίδα βουλευτής η οποία αναφώνησε με κυνικό τρόπο : «Οι άνεργοι να πάνε να γ…νε όλοι» ;
Μήπως κατά βάθος πρέπει να αισθάνεστε κι εσείς [ στο εσείς βάζω και τον εαυτό μου μέσα] υπεύθυνοι για τέτοιου είδους ωμές ομολογίες αδιαφορίας απέναντι στις ανήμπορες ομάδες πολιτών ; Εσείς που δεν ψάξατε και δε μελετήσατε το βιογραφικό και τις απόψεις των πολιτικών που επιλέξατε , που αρκεστήκατε στο τρανταχτό όνομα και στις περγαμηνές της οικογένειας των υποψηφίων , που ακολουθήσατε τη συνήθεια των εντόμων της νύχτας να θαμπώνονται από τα φωτεινά αντικείμενα , που αφήσατε το μυαλό και το στυλό σας να παρασυρθούν από ένα εύηχο όνομα , που φοβηθήκατε να σπάσετε την οικογενειακή παράδοση και να στυλώσετε το ανάστημά σας πάνω από την ευχαρίστηση των γονιών και των συγγενών σας , που εξαρτήσατε την πιθανή ικανοποίηση κάποιου αιτήματός σας από την εκλογή ενός συγκεκριμένου προσώπου .
Για ξανασκεφτείτε το : ο πολιτικός μεταφέρει ένα κομμάτι και της δικής σας χαμέρπειας . Πέρα όμως από αυτό , η αντίδραση της παραπάνω κυρίας , κατά την ανακοίνωση των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης του συντηρητικού κόμματος στην Ισπανία , ήταν αποκαλυπτική για τη νέα φιλοσοφία και το ήθος της πολιτικής ηγεσίας σε όλες τις δοκιμαζόμενες από την οικονομική κρίση χώρες . Φάνηκε με πολύ μεγάλη ενάργεια ότι οι εντολοδόχοι του κοινωνικού σώματος , οχυρωμένοι πίσω από την ασυλία τους ,άφησαν στην άκρη τα προσχήματα και πέρασαν σ’ έναν πιο επιθετικό τρόπο άσκησης της πολιτικής , που φτάνει ακόμη και στο σημείο της εξύβρισης και της ενοχοποίησης των αδύναμων για τη μοίρα τους .
Η ισπανίδα βουλευτής ουσιαστικά καθόρισε το ύψος των απαιτήσεων που θα πρέπει να έχουμε από τους πολιτικούς στη νέα εποχή του διεθνισμού . Ξεχάστε , μας είπε , τον οραματιστή πολιτικό που υποκρινόταν ότι πολεμούσε για τις διεκδικήσεις των ασθενέστερων , στριφογυρίζοντας στην πραγματικότητα γύρω από τα λόγια του .Οι εποχές έγιναν πιο τραχιές και τα οράματα εξατμίστηκαν πάνω στη ζέση της αλήθειας των αριθμητικών μεγεθών .
Αποδεχτείτε τον πραγματιστή πολιτικό , αυτόν που δεν αισθάνεται καμία ενόχληση , όταν σας ομολογεί το αυτονόητο : ότι μόνο αν ευνοείται μία πολιτική αύξησης των κερδών των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων και τραπεζών , μπορούν και τα μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας να απολαμβάνουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα , όπως αυτό της εργασίας . Μας ομολόγησε επίσης ότι η προσαρμογή στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της διεθνοποίησης απαιτεί θυσίες .
Τόσες Ιφιγένειες χωρίς δουλεία , τόσες χωρίς υγειονομική περίθαλψη , τόσες χωρίς στέγη , τόσες στο δρόμο προς την αυτοκτονία ! Χωρίς αυτές τις θυσίες , χωρίς οι δείκτες να φτάσουν στα βάραθρα , χωρίς οι τσέπες να στεγνώσουν , καμιά ελπίδα για αναγέννηση . Σκεφτείτε το με το παράδειγμα του ελατηρίου : όσο πιο πολύ το πιέζεις τόσο περισσότερη δύναμη απελευθερώνει κατά την αποσυμπίεσή του .
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη φάση της συμπίεσης και θα πρέπει να την αντέξουμε ,χωρίς διαμαρτυρίες . Μας αποκάλυψε τέλος ότι η επικράτηση του ισχυρού είδους ,ακόμη και στα πλαίσια μιας προηγμένης κοινωνίας , δεν είναι ταμπού , παρά η δυσάρεστη μεν αλλά επιβεβλημένη από τις εξελίξεις συνθήκη . Στα όρια μάλιστα αυτής της συνθήκης το κράτος δεν είναι πλέον ο καθιερωμένος στις δυτικές δημοκρατίες συνοδοιπόρος των αδύναμων , ο καλός Σαμαρείτης που τους αγγίζει φιλικά την πλάτη και μοιράζεται μαζί τους το φορτίο που κουβαλούν .
Το κράτος λογίζεται απλώς ως μία μηχανή που μεθοδεύει τον τρόπο είσπραξης των φόρων από τους πολλούς και την αξιοποίησή τους στη δημιουργία επενδυτικών ευκαιριών για τους λίγους .Παράλληλα όμως , με το δέλεαρ της κοινωνικής ευελιξίας , δημιουργεί ψευδαισθήσεις και στον αδύναμο ότι μπορεί , αν φυσικά πολλαπλασιάζει διαρκώς τα εφόδιά του , να εκτιναχτεί στα ύψη της πυραμίδας . Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι καινούργιο , απλώς τυχαίνει να είμαστε εμείς στη θέση εκείνων που το βιώνουν ξανά .
Συνεπώς , αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό της ισπανίδας πολιτικού , εσύ ο άνεργος , ο άστεγος , ο επαίτης , ο άλλοτε σπάταλος , ο απερίσκεπτα άβουλος , μην περιμένετε από ένα κράτος –πατερούλη να σας λυπηθεί για την κατάντια σας . Ας φροντίζατε , κατά το καβαφικό ποίημα , να βρείτε μια διέξοδο στα προβλήματά σας . Είστε ελεύθεροι να δράσετε όπως νομίζετε ! Κανείς δε θα σας εμποδίσει το δρόμο στους φιλελεύθερους παραδείσους που δημιουργήσαμε , για να υπάρχει το κίνητρο της διαρκούς δράσης και της ενεργοποίησης της επινοητικότητας .
Επινοήστε τρόπους για να γλιτώσετε από την καταστροφή : μετακινηθείτε ακώλυτα σε όλη την Ευρώπη , δεχτείτε να αλλάξετε συνήθειες , επανασυνδεθείτε με τη γη , εγκαταλείψτε το τέλμα της μιας δουλειάς , απαλλαγείτε από περιττά καταναλωτικά βάρη , πάψτε να μιλάτε για δικαιώματα χωρίς να τηρείτε πρώτα τις υποχρεώσεις σας ,ταπεινωθείτε – είναι χριστιανικό , σκεφτείτε πως είσαστε μέσα στη δίνη ενός χειμάρρου – δε θα φροντίσετε ν’ αρπαχτείτε από το πρώτο κλαδί ;
Ως απάντηση στις σκέψεις αυτές , ας παραθέσουμε τους ακόλουθους στίχους από το ποίημα «Η πόρτα» του περίφημου Τσέχου ποιητή Μίροσλαβ Χόλουμπ .Μερικές φορές ένα μάτσο στίχοι μπορούν να χαλάσουν τη ρητορεία χιλιάδων λέξεων : «Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα / Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά /που θορυβεί /κι αν είναι μόνο /κούφιος άνεμος /κι αν τίποτα δεν είναι /έξω εκεί /πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα /Τουλάχιστο /θα γίνει /κάποιο / ρεύμα»
