Είδα τον Κέβιν Σπέϊσι στην Επίδαυρο την περασμένη Παρασκευή. Άψογη ερμηνεία του Σπέϊσι στον ρόλο ενός φθονερού, δολοπλόκου και στυγερού τυράννου, άψογη σκηνοθεσία, πολύ καλά δουλεμένη, με κορυφαίες στιγμές. Κουραστική παράσταση παρόλα αυτά. Ίσως γιατί ήμουν ο ίδιος πολύ κουρασμένος, ίσως γιατί δίπλα μου καθόταν μια Γερμανίδα τουρίστρια που από τα μέσα της παράστασης και μετά άρχισε να ροχαλίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα, ίσως γιατί είχα την εντύπωση ότι μια τέτοια παράσταση θα στεκόταν καλύτερα σε ένα μικρότερο θέατρο. Όταν η παράσταση τέλειωσε χειροκρότησα δυνατά. Ακόμα πιο δυνατά χειροκρότησε η Γερμανίδα δίπλα μου, η οποία ξύπνησε την στιγμή που ο Σπέϊσι φώναξε : «το Βασίλειό μου για ένα άλογο!»…
***
Μετά την παράσταση, κατεβαίνοντας προς το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, έψαξα την τουαλέτα. Περιμένοντας στην ουρά πρόσεξα μια λευκή ταμπέλα με μια δίγλωσση μαύρη επιγραφή: «WC & Απέναντι» και στα αγγλικά, ακριβώς από κάτω, μεταφρασμένο ως: «WC & Opposite». Ήθελα να τραβήξω μια φωτογραφία αλλά φοβήθηκα μην παρεξηγηθώ από τους παρευρισκόμενους. Συνέχισα απλά να περιμένω στην ουρά, να κοιτάζω την ταμπέλα, «χωμένος» στην κυριολεκτική μετάφραση, σκεφτόμενος έναν ξένο τουρίστα που σίγουρα θα χανόταν στη μετάφραση. Κυριολεκτικές μεταφράσεις κάνουν συνήθως οι μετανάστες της πρώτης γενιάς, μειγνύοντας λέξεις της μητρικής τους γλώσσας με την καινούργια, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη λαλιά, παράξενη, αστεία, «ακαταλαβίστικη», υβριδική. Έτσι δημιουργήθηκε, παραδείγματος χάριν, το Spanglish από τους ισπανόφωνους μετανάστες στην Αμερική και τους αγγλόφωνους μετανάστες στην Αργεντινή…
***
Στις δώδεκα και μισή μετά τα μεσάνυχτα, μαζί με την φίλη μου, πήραμε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Φθάσαμε στις τρεις και μισή. Νυσταγμένοι συγγενείς και φίλοι, με τα ιδιωτικά τους ΙΧ, έρχονταν να παραλάβουν εμάς τους νυσταγμένους θεατρόφιλους, υπό τα άγρυπνα βλέμματα κάποιων απεργούντων οδηγών ταξί, που ερευνούσαν μη τυχόν και εμφανιστεί κάποιο πειρατικό ταξί. Εμείς περιμέναμε τον δικό μας συγγενή να έρθει να μας πάρει – ο οποίος για δική μας ατυχία έπεσε σε ύπνο βαρύ και δυσκολευόταν να ξυπνήσει. Περιμένοντάς τον, μάζεψα από κάτω ένα σημείωμα και άρχισα να το διαβάσω φωναχτά, σε μια προσπάθεια να σκοτώσουμε την νύστα και την κούραση: «Μέντιουμ Ahmet μεγάλο σημαντικό. Μπορώ να σας βοηθήσω να λύσετε τα δυσκολότερα προβλήματα στον μικρότερο χρόνο από οποιονδήποτε άλλον ακόμα και αν έχετε απογοητευθεί από άλλους πνευματιστές. Μπορώ να κάνω τους ερωτευμένους καλύτερα από πριν (σε αυτό το σημείο κοιταχτήκαμε στα μάτια με την φίλη μου). Μπορώ να κάνω αγνώστους μεταξύ τους ανθρώπους να ερωτευθούν (εδώ το βλέμμα μου τυχαία διασταυρώθηκε με το άγρυπνο βλέμμα μιας οδηγού ταξί που μας έβλεπε επίμονα). Επίσης δίνω πανίσχυρο φυλακτό για προστασία. Λύνω σημαντικές δικαστικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΕ 7 ΜΕΡΕΣ». Καλέ μου μέντιουμ Ahmet ξέρεις εάν σε 7 μέρες θα λήξει η απεργία των ταξί; Μήπως ξέρεις σε 7 μήνες που θα βρίσκονται τα σπρέντ; Ξέρεις εάν σε 7 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ενωμένη Ευρώπη; Όπως και να το κάνουμε, αυτά, επηρεάζουν και τα προσωπικά. Όταν εμφανίστηκε, επιτέλους, ο νυσταγμένος συγγενείς μας με το αυτοκίνητό του, ο Κέβιν Σπέϊσι και η παράστασή του φαινόταν σαν μακρινή ανάμνηση. Ήταν τέσσερεις και μισή το πρωί. Ανεβήκαμε και φύγαμε…
