Άρθρο γνώμης του γνωστού αμερικανού οικονομολόγου καθηγητή Νουριέλ Ρουμπινί στη γερμανική έκδοση των Financial Times, με τίτλο «Το ‘εθελοντικά’ δεν λειτουργεί» και υπότιτλο «Η Ευρωζώνη ποντάρει στη συμμετοχή χωρίς εξαναγκασμό των ιδιωτών πιστωτών στην επίλυση του ελληνικού προβλήματος χρέους. Αυτός είναι ο χειρότερος δρόμος απ’ όλους», αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
Μόνο μία ελεγχόμενη και προσανατολισμένη στην αγορά, ωστόσο εν μέρει αναγκαστική ανταλλαγή χρέους (debt swap) θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα του χρέους και να εμποδίσει ένα φαινόμενο ‘ντόμινο’. Μία καθαρά εθελοντική προσέγγιση καθιστά το χρέος ακόμη λιγότερο βιώσιμο – και αυξάνει τον κίνδυνο για μια μη ελεγχόμενης λύσης – αν γίνει επιμήκυνση για τα ομόλογα, τα οποία δείχνουν τη μεγάλη πιθανότητα μιας στάσης πληρωμών.
Ακόμη και η «Πρωτοβουλία της Βιέννης» στην περίπτωση της Ελλάδας είναι τελείως μη ρεαλιστική. Η «Πρωτοβουλία της Βιέννης» στόχευε βραχυπρόθεσμα στην εμπλοκή ξένων τραπεζών στη διάσωση άλλων τραπεζών. Η εφαρμογή της ίδιας ‘συνταγής’ για το ομολογιακό χρέος ενός κράτους θα ήταν, επομένως, ανόητη.
Αν επιτύχει η ανταλλαγή χρέους σε «εθελοντική» βάση, θα δημιουργηθεί ένα ακόμη μεγαλύτερο και λιγότερο βιώσιμο τερατώδες χρέος για τη χώρα.
Όποιος λοιπόν λέει ότι η εθελοντική «Πρωτοβουλία της Βιέννης» είναι εφαρμόσιμη στην Ελλάδα, αυτός και συνεχίζει τη μεγάλη ανοησία και μεταθέτει το πρόβλημα, όπως κάνουν η ΕΚΤ και ο δημόσιος τομέας εδώ και έναν χρόνο.
Όλος ο κόσμος θέλει να αποκαταστήσει την ικανότητα εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους. Ωστόσο, προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, τέτοιες κατασκευασμένες λύσεις είναι αντιπαραγωγικές.
