Ποιοι είναι οι Αγανακτισμένοι έχει (κατα)γραφεί. Μια βόλτα από το Σύνταγμα και τις κεντρικές πλατείες μεγάλων πόλεων επιβεβαιώνει ότι είναι… όλοι. Ακριβώς επειδή όλοι, λίγο πολύ, έχουν λόγους για να νιώθουν αγανάκτηση. Από τους τοποθετημένους πολιτικά στην μείζονα αντιπολίτευση ή την αριστερά, ως τους χίπστερ και τα παιδιά μιας άλλης πλατείας, των Εξαρχείων. Από άτομα που ουδέποτε εντάχθηκαν σε πολιτικούς σχηματισμούς και ομάδες, ως χαλαρούς ψηφοφόρους κομμάτων εξουσίας.
Είναι εκεί όλοι, όχι απαραίτητα για τους ίδιους ακριβώς λόγους, αλλά σίγουρα με έναν κοινό σκοπό: να δείξουν ότι υπάρχουν, ότι δεν είναι «αδιευκρίνιστοι» αριθμοί σε δημοσκοπήσεις και δείκτες, αλλά όντα, άνθρωποι, με ό,τι αυτό πρέπει να σημαίνει.
Οι μόνοι που δεν μπορούν να είναι μέσα στους Αγανακτισμένους, είναι όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Οσοι έχουν όφελος από τη σημερινή κατάσταση και ό,τι αυτή φέρει αύριο, εφόσον τα πρόσωπα και τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν. Αλλά και αυτοί θα καταλάβουν σύντομα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, αυτή τη φορά αληθινά και όχι για τα μάτια του κόσμου. Διαφορετικά, οι πλατείες θα γεμίζουν και το πλήθος θα ξεχειλίζει, μαζί και η οργή.
Οσοι δε ειρωνεύονται ή «ανησυχούν» για το πώς αυτή η ετερόκλητη μάζα θα εκφραστεί πολιτικά, προφανώς δεν πιάνουν το νόημα. Το ίδιο και όσοι με βεβαιότητα βλέπουν ότι οι Αγανακτισμένοι θα κουραστούν, θα βαρεθούν, θα εκφυλιστούν ως μάζα και ως κίνημα. Διότι το ζητούμενο εδώ δεν είναι να ακολουθήσουν όλοι αυτοί ένα πρόσωπο ή ένα κόμμα. Αν ήταν έτσι, θα το είχαν ήδη κάνει – κάποιοι λίγοι ανάμεσά τους το κάνουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Από τις πλατείες και τους δρόμους, όμως, ξεκίνησαν όλες οι αλλαγές. Είναι μόνο θέμα χρόνου οι Αγανακτισμένοι να βρουν την έκφρασή τους. Καθώς, μάλιστα, έχουν στα χέρια τους κάτι πολύ δυνατό: την ψήφο. Οπλο που πολλοί από αυτούς απαρνήθηκαν, υποτίμησαν ή κακώς εκτίμησαν ως τώρα. Κάτι μου λέει, όμως, ότι στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, οι Αγανακτισμένοι θα συμβάλουν σε ρεκόρ συμμετοχής (και όχι, πάλι, αποχής).
Τι και ποιους θα ψηφίσουν δεν ξέρω. Πιθανότατα διάφορους, σίγουρα όμως διαφορετικά. Για να φέρουν, κάποια στιγμή, την Πλατεία από έξω μέσα. Μέσα στα πράγματα, μέσα στη Βουλή. Και να μπορούν εκεί να συνυπάρχουν άνθρωποι διάφοροι και διαφορετικοί, που όμως θα τολμούν, θα συνδιαλέγονται, θα αλλάζουν. Ο,τι δηλαδή δεν κάνουν οι «300» όλα αυτά τα χρόνια…
Η Δημοκρατία πράγματι δεν έχει αδιέξοδα. Ούτε η αγανάκτηση.
