Οι έξι από τους επτά μετανάστες – απεργούς πείνας, οι οποίοι νοσηλεύονταν στην Παθολογική Κλινική του «Ιπποκράτειου» με συμπτώματα αφυδάτωσης και ανουρίας, πήραν εξιτήριο χθες το πρωί. «Όλα ήταν εντάξει. Οι τέσσερις πήραν κανονικό εξιτήριο και άλλοι δύο αναμένεται να πάρουν αύριο (σσ σήμερα) το πρωί, διότι είχε κλείσει το γραφείο και δεν πρόλαβαν. Ένας μόνο έμεινε μέσα για να ρυθμίσει το σάκχαρό του», δήλωσε προς το ΒΗΜΑ ο διοικητής του Νοσοκομείου κ. Κων. Μπάνης.
Το ίδιο συνέβη και στο Σισμανόγλειο όπου νοσηλεύθηκαν για ένα εικοσιτετράωρο επτά απεργοί πείνας. «Μεταφέρθηκαν οι απεργοί πείνας στο Νοσοκομείο, οι γιατροί τούς έδωσαν τις πρώτες βοήθειες, τους έκαναν ενυδάτωση και όταν αποκαταστάθηκε η νεφρική λειτουργία τους έφυγαν από το Νοσοκομείο μαζί με τους συνοδούς τους», είπε η διοικητής του Νοσοκομείου κυρία Όλγα Οικονόμου. Όπως πρόσθεσε, «οι γιατροί ήταν ιδιαιτέρως προσεκτικοί με τους ανθρώπους διότι ως απεργοί πείνας χρήζουν ιδιαίτερης αντιμετώπισης».
Τέσσερις μέρες στο «Ελπίς»
Περίπου δέκα ακόμη μετανάστες – απεργοί πείνας νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο «Ελπίς», το τελευταίο τετραήμερο, με τα ίδια συμπτώματα. Ο 25χρονος Μoχάμεντ, ο οποίος εργαζόταν ως κηπουρός επί πέντε χρόνια στα Χανιά, ήταν απόλυτος: «’Η θα πάρουμε χαρτιά, ή θα πεθάνουμε. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει».
Ήταν ο μόνος από τους συναγωνιστές του που ήθελε την ώρα εκείνη να μιλήσει. «Κάνουμε απεργία πείνας 38 ημέρες. Στην αρχή πίναμε νερό, με λίγη ζάχαρη και ελάχιστο αλάτι. Τελευταία, σταματήσαμε και το νερό γι αυτό μας έφεραν στο Νοσοκομείο». Ο Μoχάμεντ δεν θέλει όμως, να μιλήσει για την πατρίδα του, για τη ζωή του εκεί. «Είμαι μετανάστης», λέει επιμένοντας να μην αποκαλύψει τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Ήρθα στην Ελλάδα διότι εκεί που μεγάλωσα δεν πάμε καλά», προσθέτει.
Με μεγάλη δυσκολία αναφέρει ότι έχει έναν αδελφό ο οποίος είναι επίσης μετανάστης στην Ελλάδα. Στην ίδια μοίρα μ’ αυτόν. Μόνο που ο αδελφός του δεν τον ακολούθησε αρχικά στη Νομική και τώρα στο Μέγαρο Υπατία. «Ο αδελφός μου δεν κάνει απεργία πείνας και μου λέει να σταματήσω για να μην πεθάνω. Εγώ όμως, του λέω ότι θα συνεχίσω. Ήρθαμε εδώ και θέλουμε να κερδίσουμε».
Στην πατρίδα του έχει αφήσει τον πατέρα του, τη μητέρα του και τις τέσσερις αδελφές του. «Οι δικοί μου δεν γνωρίζουν για τον αγώνα μας εδώ στην Ελλάδα. Όταν μιλάμε με ρωτάνε τι κάνω πέντε χρόνια στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά και μου ζητούν να γυρίσω κοντά τους».
