Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 86 παρ. 1 και 2) μόνο η Βουλή με απόφασή της έχει αρμοδιότητα να ασκήσει δίωξη και να διατάξει ανάκριση, προανάκριση και προκαταρκτική εξέταση κατά προσώπων που διετέλεσαν ή διατελούν μέλη της κυβερνήσεως ή υφυπουργοί, για αδικήματα που τελέστηκαν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους.
Αν δε στο πλαίσιο άλλης ανακρίσεως, προανακρίσεως ή προκαταρκτικής ή διοικητικής εξετάσεως «προκύψουν στοιχεία», σχετιζόμενα με τα άνω πρόσωπα και αδικήματα, αυτά διαβιβάζονται αμελλητί στη Βουλή, όχι από εκείνον που παρήγγειλε τυχόν νομίμως την ανάκριση, προανάκριση ή εξέταση, αλλά από τον ενεργούντα αυτή. Ο τελευταίος δεν έχει δικαίωμα να ερευνήσει τη βασιμότητα και τη σοβαρότητα των προκυψάντων στοιχείων. Και ορθώς, διότι στην αντίθετη περίπτωση η Δικαιοσύνη θα ήτο συνεχώς εγκαλουμένη, άλλοτε ως δήθεν υπερτιμήσασα τα προκύψαντα στοιχεία και άλλοτε ως υποβαθμίσασα αυτά σκοπίμως.
Ωστόσο είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, οι βουλευτές να ενεργήσουν και να αποφανθούν ως ψύχραιμοι και αντικειμενικοί δικαστές, κατά την έρευνα και ποινική αξιολόγηση πράξεων και παραλείψεων συναδέλφων τους, είτε διότι είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν την πολιτική γραμμή του κόμματός τους είτε διότι οι συνέπειες της παραπομπής συμφέρουν ή όχι αυτούς προσωπικώς, είτε διότι συνδέονται φιλικώς με τους κατηγορουμένους συναδέλφους τους, είτε, τέλος, διότι υποκύπτουν στον πειρασμό της προώρου προβολής απόψεών των στα ΜΜΕ. Επομένως ορθότερο θα ήταν, η μεν ποινική δίωξη να αποφασίζεται από τη Βουλή, αλλά η περαιτέρω έρευνα της υποθέσεως να ανατίθεται στα όργανα της Δικαιοσύνης, που είναι αρμόδια για όλους τους άλλους πολίτες.
