Oσοι είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στη Φλόριδα και σκέφτηκαν να επισκεφθούν τα Εβεργκλέιντς (Εverglades) θα έχουν μια ιδέα τι σημαίνει υπαρκτή οικολογία, κατά το υπαρκτός σοσιαλισμός. Σε αυτόν τον αχανή οικολογικό παράδεισο της νότιας Φλόριδας κυρίαρχο και προστατευόμενο είδος είναι ο αλιγάτορας. Πάνοπλοι ρέιντζερ περιπολούν και προσέχουν μήπως και οι τουρίστες κάνουν κακό στα αρχαία αυτά ζώα και όχι το αντίθετο. Εξάλλου είναι γνωστό ότι κάθε χρόνο, την εποχή της ξηρασίας, κάποιοι αλιγάτορες ξεφεύγουν από την περιοχή τους, καταλήγουν για να δροσιστούν σε πισίνες, κι όλο και τρώνε κανέναν ανυποψίαστο λουόμενο. Καταγράφονται τρία με τέσσερα περιστατικά τον χρόνο, σε αντίθεση με τις κάποιες χιλιάδες βίαια περιστατικά που συμβαίνουν από άνθρωπο σε τουρίστα. Ενας σπουδαίος συγγραφέας, ο δημοσιογράφος Καρλ Χαϊάσεν (Carl Ηiassen), έχει γράψει το περίφημο βιβλίο «Τourist Season», όπου περιγράφει μια ομάδα εξεγερμένων κατά του τουριστικού κύματος κατοίκων της Φλόριδας, οι οποίοι συλλαμβάνουν ενοχλητικούς τουρίστες και τους πετούν στους αλιγάτορες. Με αυτές τις προδιαγραφές μόνο ως συμπαθή δίποδα μπορώ να χαρακτηρίσω τους υφισταμένους την αλιγατορική και ανθρώπινη βία.
Στην ωραία και αναπτυσσόμενη τουριστικώς χώρα μας τα πράγματα δεν είναι ακόμη τόσο άγρια. Στο κάτω κάτω για τον ίδιο αριθμό ιθαγενών εμείς έχουμε 15 εκατομμύρια τουρίστες και στη Φλόριδα εισβάλλουν 40 εκατομμύρια! Ωστόσο νομίζω ότι οι δημοτικές αρχές των δικών μας πόλεων και ιδίως πλήθος αντιπαθητικά δίποδα καθιστούν τη μετακίνηση κάποιων ομάδων πληθυσμού και τουριστών επικίνδυνη περιπέτεια. Είναι τα νέα παιδιά που με ένα αίσθημα οικολογικής ευαισθησίας χρησιμοποιούν ποδήλατο για τις μετακινήσεις τους. Είναι κάποιοι μεγαλύτεροι, που βοηθούν τη μετακίνηση στην πόλη με τη χρήση σκούτερ και άλλων δικύκλων. Είναι και κάποιοι πεζοί με ή χωρίς φωτογραφικές μηχανές. Ολα αυτά τα συμπαθή δίποδα έχουν να αντιμετωπίσουν όχι βέβαια αλιγάτορες, αλλά συμπαθή τετράποδα που δαγκώνουν ή ορμάνε γαβγίζοντας σε πλατείες, πεζοδρόμους και γωνίες δρόμων, συνήθως σε αγέλη. Τι ακριβώς συμβαίνει;
Κατ΄ αρχάς πλήθος ανόητοι νεοέλληνες αφού αγοράσουν για το παιδάκι τους ή για τον εαυτό τους ένα κουταβάκι, όταν το μωρό ή οι ίδιοι βαρεθούν, το εγκαταλείπουν στους δρόμους, το οποίο από Αζόρ και «τι γλυκούλης είναι» μεταπίπτει στην κατηγορία των αδέσποτων. Στη συνέχεια κάποιες δημοτικές αρχές στην καλύτερη περίπτωση τα μαζεύουν και τους κάνουν τα σχετικά εμβόλια. Αντί όμως να τους προσφέρουν προστασία και ασφάλεια, τα ξαναφήνουν ελεύθερα στην πόλη! Το αποτέλεσμα είναι ότι αγελοποιούμενα τα σκυλάκια γίνονται σαν κομματικά στελέχη. Δηλαδή εξαγριώνονται και αισθάνονται δυνατά, οπότε ορμάνε στα παιδιά που ποδηλατούν κ.λπ. Και ναι μεν, απ΄ ό,τι λένε οι ειδικοί, δεν υπάρχει λύσσα πια στην Ελλάδα, όμως συστήνουν αντιτετανικό, αντιβίωση και άλλα σκευάσματα. Ολα αυτά τα έμαθα επειδή ένας σκύλος δάγκωσε έναν νέο της οικογενείας μου και ένας άλλος έναν φίλο, πρόεδρο οικολογικού συλλόγου της Κρήτης!
Σε σχετική ερώτησή μου γιατί δεν περιθάλπουν τα ζώα σε ειδικά καταλύματα ή σε οργανωμένες ομάδες εθελοντών ζωόφιλων, η απάντηση ήταν ότι έτσι αποδίδουν στη μητέρα Φύση τα ζώα αντί να τα φυλακίζουν. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Πλήθος συμπαθή τετράποδα εξολοθρεύονται από δίποδους οδηγούς τετρακίνητων τετράτροχων και κάποια δίποδα οδηγούνται στο νοσοκομείο για εμβολιασμούς και σε κάποιες περιπτώσεις για κακώσεις από πτώση λόγω του γνωστού συνδρόμου του «αιφνίδιου γαβγίσματος σε ανοιχτό χώρο». Βέβαια αυτό το επιχείρημα περί ανάγκης των ζώων να βρίσκονται στη Φύση μέχρις ότου πατηθούν από αναπόφευκτα αυτοκίνητα, δεν με πείθει. Οι Αγγλοι, που είναι γνωστοί ζωόφιλοι, δεν αφήνουν τα ζώα στο έλεος του αυτοκινητόδρομου, αλλά τα περιθάλπουν με γνωστά συστήματα και μεθόδους. Ούτε λοιπόν στο Λονδίνο ούτε στο Παρίσι ούτε σε άλλη πολιτισμένη πόλη κυκλοφορούν αδέσποτα. Γιατί λοιπόν δεν φτιάχνουμε κι εμείς ένα τέτοιο σύστημα;
Επειδή πιστεύω ότι για κάθε πράξη μας πρέπει να υπάρχει κίνητρο, και επειδή ένα τέτοιο σύστημα θέλει χρήματα που ως γνωστόν γενικώς δεν περισσεύουν, προτείνω στον νέο και υπουργό Τουριστικής Ανάπτυξης προτού καταργήσει τελείως τον διαχωρισμό δεξιάς- αριστεράς, να χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα την τουριστική ανάπτυξη της Αθήνας, που υποφέρει από τα αδέσποτα και τα αδέσποτα υποφέρουν από εμάς. Ας βάλει στόχο να γίνουμε Φλόριδα. Και ας θεωρήσει ότι ο τουρισμός είναι από τις λίγες δραστηριότητες που έχουν απομείνει στη χώρα μας για τη βελτίωση του ισοζυγίου πληρωμών. Είμαι βέβαιος ότι κάτω από τη σκοπιά του ισοζυγίου, που λέγαμε, θα δελεάσει τον όλο και πιο αγέλαστο υπουργό Οικονομίας να διαθέσει τα απαραίτητα κονδύλια, τα οποία στη συνέχεια να δώσει στους δήμους για να επιτελέσουν το έργο τους. Υποπτεύομαι πάντως, και μεταξύ μας, ότι το αγέλαστο που λέγαμε οφείλεται όχι τόσο στον πληθωρισμό που δαγκώνει σαν αδέσποτο όσο στο ισοζύγιο που κοντεύει να φτάσει σε ποσοστό ΑΕΠ το θλιβερό αμερικανικό.
Καλή και άγια είναι συνεπώς η ευαισθησία για τα συμπαθή τετράποδα που εγκαταλείπονται στους δρόμους της Αθήνας. Είναι ωστόσο επείγον η ευαισθησία αυτή να επεκταθεί στα εξίσου συμπαθή δίποδα που έχουν να αντιμετωπίσουν από τη μια τα δόντια των αδέσποτων και από την άλλη τα δόντια της οικονομίας.
