«Ανώριμη» χαρακτήρισε την ελληνική κοινωνία ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Σωτήρης Χατζηγάκης ως προς το θέμα της επέκτασης του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης και στους ομοφυλόφιλους. Σοβαρό ολίσθημα. Οχι για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων όσο για την ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας. Αναρωτιέμαι αν ο υπουργός διαθέτει κάποιο μυστικό… ανωριμόμετρο με το οποίο μετρά τον βαθμό ωριμότητας του κοινωνικού σώματος και ανάλογα νομοθετεί. Είναι πρωτοφανή και επικίνδυνα αυτού του είδους τα «ποιοτικά» κριτήρια, αφού η εφαρμογή τους μπορεί να οδηγήσει σε ποικίλα αποτελέσματα, από τραγελαφικά έως επικίνδυνα. Θυμίζω ότι στο παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον τέτοιου τύπου χαρακτηρισμοί για να δικαιολογήσουν ακρότητες της πολιτικής εξουσίας, ακόμη και… εκτροπή από το Σύνταγμα. Τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς να θέλω να θίξω τον συμπαθέστατο και διανοούμενο υπουργό Δικαιοσύνης, ανακαλώ στη μνήμη μου τον «ασθενή» ελληνικό λαό που έπρεπε να μπει εφτά χρόνια στον γύψο για την… ορθοπαιδική του αποκατάσταση.
Αν υιοθετήσουμε την «ανωριμότητα» ως κριτήριο νομοθετικών ρυθμίσεων, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη να δεχθεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια· θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι ώριμη να υπακούσει και μάλιστα κατακαλόκαιρο στους νέους κανόνες της κτηματογράφησης· θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι ώριμη για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση· θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι ώριμη να δεχθεί την πώληση του ΟΤΕ στον γερμανικό τηλεπικοινωνιακό κολοσσό· θα μπορούσαμε να πούμε ότι η «ελληνοχριστιανική» κοινωνία δεν είναι ώριμη για την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Θυμίζω ότι όταν καθιερωνόταν ο πολιτικός γάμος είχαν βγει πολλοί και είχαν μιλήσει για ανωριμότητα. Το θεσμικό πλαίσιο έπρεπε όμως να υπάρξει ανεξαρτήτως της «ωριμότητας» της κοινωνίας ή του βαθμού αποδοχής του νέου θεσμού.
«Οι νομοθετικές ρυθμίσεις γίνονται απαντώντας στις απαιτήσεις της κοινωνίας» είπε επίσης ο υπουργός. Αλίμονο αν μια συντεταγμένη πολιτεία νομοθετούσε μόνο επί τη βάσει των απαιτήσεων της κοινωνίας. Οι θεσμοί του ελληνικού κράτους, όταν αυτό ιδρύθηκε, από τους πιο εξελιγμένους και προοδευτικούς θεσμούς στην Ευρώπη, δεν είχαν καμία σχέση με τις απαιτήσεις της τότε ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας κατσαπλιάδων. Αλλά πώς αλλιώς θα λειτουργούσε μια συντεταγμένη πολιτεία;
Βέβαια στην Ελλάδα έχουμε παράδοση στη μη ρύθμιση. Σημαντικοί τομείς της δημόσιας ζωής, όπως η ραδιοτηλεόραση, λειτουργούν χωρίς νομοθετικό ρυθμιστικό πλαίσιο. Ολόκληρες περιοχές χτίζονται χωρίς νομοθετικό πολεοδομικό πλαίσιο. Είναι λοιπόν πολύ βολικό να αντικαθιστούμε την άρνηση και την αδυναμία της πολιτικής εξουσίας με τη νεφελώδη και ανέξοδη ανωριμότητα του κοινωνικού συνόλου.
