Τι κάνει ο άνθρωπος που δεν πάει διακοπές; Εκείνος που από επιλογή (ή καθαρή βλακεία) δεν δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να αποδράσει από το μαγγανοπήγαδο έστω και για 10 μέρες τον χρόνο; Τι άλλο από το να ταξιδεύει καθισμένος στην πολυθρόνα ή να βυθίζεται στον καθοδικό σωλήνα της ηλεκτρονικής του «γραφομηχανής» και να βγαίνει σε έναν άλλο κόσμο, εκείνον των αναμνήσεων και των κρυφών του επιθυμιών.
Ετσι, αν εξαιρέσουμε την εποχή της «αθωότητας», τότε που οργώναμε τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου με τα φουσκωτά, κάνοντας υποβρύχιο ψάρεμα (πάντα με ελεύθερη κατάδυση και ποτέ με «μπουκάλες»), οι ωραιότερες «διακοπές» της ζωής μου ήταν εκείνες που έκανα πριν από λίγα χρόνια με αυτοκίνητο σε μια διαδρομή 3.000 χλμ. στο Μαρόκο και στην Αλγερία. Μια διαδρομή που όσο ζω θα είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη, μια και δεν συμβαίνει συχνά να ξυπνάς στη μέση του πουθενά, στην έρημο, 140 χλμ. νοτιοδυτικά της Ελ Γκολεά, ακούγοντας από τα ηχεία της δημοσιογραφικής κατασκήνωσης τις «Τέσσερις Εποχές» του Βιβάλντι!
Οπως όλα τα περίεργα στον κόσμο του αυτοκίνητου, έτσι και αυτός ο αφρικανικός μαραθώνιος ξεκίνησε από μια πρόταση του υπογράφοντος στον υπεύθυνο του διεθνούς γραφείου Τύπου μεγάλης ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας.
«Αφού θέλεις μια διαφορετική παρουσίαση των μοντέλων σου, γιατί δεν καλείς τους δημοσιογράφους να διασχίσουν την… Αφρική;», του είπα χωρίς να γνωρίζω ότι η τρέλα δεν πάει μόνο στα βουνά αλλά και στη… Γαλλία! Λίγους μήνες αργότερα έλαβα τη δημοσιογραφική πρόσκληση / πρόκληση της ζωής μου. Ενα grand raid, όπως το λέει ο… Αστερίξ, που θα ξεκινούσε από το Αγκαντίρ στο Μαρόκο και θα τέλειωνε στο Τουγκούρτ στην Αλγερία. Η διαδρομή ήταν (αν έχετε υπομονή ανοίξτε έναν άτλαντα): Αγκαντίρ – Ταρουντάντ – Τάτα – Ζαγκόρα – Ερφούντ – Φιγκουίγκ (στα σύνορα με την Αλγερία) και μετά νότια προς Μπεχάρ – Σμπα – Ελ Γκολεά – Τσαρντάια και Τουγκούρτ!
Χωρίς να το σκεφτώ πολύ δήλωσα «παρών» και μια Κυριακή μεσημέρι ξεκινούσα από το αεροδρόμιο του Αγκαντίρ για τη μεγαλύτερη (και ωραιότερη) περιπέτεια της δημοσιογραφικής μου ζωής. Οσοι έχετε πάει στο Μαρόκο (και πρέπει να είστε πολλοί) σίγουρα θα έχετε κάνει τη διαδρομή Αγκαντίρ – Κουαρζαζάτ. Στους αμμόλοφους του Ερφούντ όμως έχετε πάει; Αν όχι να το επιχειρήσετε. Ο δρόμος είναι καλός (άσφαλτος) εκτός από τα τελευταία χιλιόμετρα που μπορείτε να οδηγήσετε με 180 χλμ. ανά ώρα σε μονοπάτια της ερήμου.
Φτάσαμε στους αμμόλοφους το απόγευμα και μείναμε… άφωνοι! Κανένας από εμάς (ακόμη και οι συνάδελφοι από την Ιταλία και την Ισπανία) δεν περίμενε να αντικρίσει τόση ομορφιά. Ο ήλιος που έδυε, έχοντας κυριολεκτικά «βάλει φωτιά» στον ουρανό, έκανε την πανάρχαια «οροσειρά» να φαντάζει σαν κοσμικό έργο τέχνης. Μικροί και ασήμαντοι σταθήκαμε στους πρόποδες παρακολουθώντας το μεγαλοπρεπές light show που η φύση πρόσφερε απλόχερα κάθε μέρα, αιώνες τώρα, στους τυχερούς προσκυνητές.
Και από το Ερφούντ πάνω από την οροσειρά του Ατλαντα της Σαχάρας και μετά νοτιοδυτικά προς το Μπεχάρ και μετά νότια (ή σχεδόν) προς τη Σμπα, οδηγώντας με 200 χλμ. την ώρα στην περιοχή του Ελ Ράουι, στο Grand Erg Occidental, όπως έγραφε και ο χάρτης της διαδρομής.
Και κάπου εκεί, κάπου κοντά στο Fort Mac Mahon… χαθήκαμε! Και όταν λέω χαθήκαμε εννοώ παρά λίγο να μας φάνε οι… σκορπιοί και η άμμος να σκεπάσει τα κόκαλά μας. Εκεί που πηγαίναμε «με χίλια» στο σκληρό χώμα της ερήμου, φτάσαμε σε ένα σημείο όπου ο δρόμος χωρίζονταν στα… πέντε!
«Ποιον από όλους»; Ρώτησα τον συνοδηγό μου.
«Αμπε μπα μπλομ του κιθεμπλόμ» απάντησε και φύγαμε πάλι με «χίλια» προς τα αριστερά.
Μετά από 100 χλμ. και ενώ ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει την «παράστασή» του στη δύση, σταματήσαμε έχοντας γύρω μας 600 χλμ. ερήμου. Από το καλά εξοπλισμένο για τέτοιες περιπτώσεις αυτοκίνητο βγάλαμε σκηνές, φορητά «ψυγεία» και… ραδιοφάρο που, όπως μας είχαν πει στην εκκίνηση, θα χρησιμοποιούσαμε στη περίπτωση όπου είχαμε οριστικά και ανεπανόρθωτα χαθεί, πράγμα το οποίο είχαμε κάνει.
Σε λίγη ώρα εμφανίστηκε το αεροπλάνο της αποστολής το οποίο, πετώντας χαμηλά και στρίβοντας δύο φορές προς την ίδια κατεύθυνση, μας «έδειξε» τον δρόμο προς την Ελ Γκολεά.
Δεν θα σας πω περισσότερα για να μη σας χαλάσω τη διάθεση εκεί που κάθεστε θαυμάζοντας το ηλιοβασίλεμα σε κάποιο νησί των Κυκλάδων. Να ξέρετε όμως ότι κάποια μέρα στη ζωή σας πρέπει να πάρετε τη μεγάλη απόφαση και με μια Σούπερ Τενερέ η ένα καλό 4Χ4 να χαθείτε και εσείς με τη σύντροφό σας η τους φίλους σας στη Σαχάρα.
Το ταξίδι δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα (αν κανένας διαθέτει κοινό νου) και αν σε κάθε σταθμό ελέγχου (και υπάρχουν πολλοί, ιδιαίτερα στην Αλγερία) δηλώνει ότι είναι Ελληνας (ή γιουνάν).
Αλλωστε, όπως είπε και ο Τζον Μάλκοβιτς στην Ντέμπρα Γουίνγκερ στην ομώνυμη ταινία, πόσες φορές στη ζωή σου θα μπορέσεις να δεις την ανατολή;