Η 20χρονη χρυσή (αλλά και χάλκινη) ολυμπιονίκης μας στη σκοποβολή άνοιξε λογαριασμό στα ολυμπιακά μετάλλια και έχει τα φόντα τα επόμενα χρόνια να γίνει γενικότερα το ελληνικό μέλος με τα περισσότερα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (Πύρρος Δήμας και Κώστας Τσικλητήρας είναι στην κορυφή της λίστας, με τέσσερα μετάλλια ο καθένας).
Ενα κορίτσι που από μικρό λάτρευε τον στίβο και το τρέξιμο, κάνοντας σπριντ (60 μέτρα) και ονειρευόταν ότι θα πετύχει κάτι καλό. Ο πατέρας της, Τάσος, αστυνομικός το επάγγελμα, λάτρης της σκοποβολής και φανατικός κυνηγός, είχε άλλα όνειρα για το βλαστάρι του, όπως και για τον γιο του, Διονύση, και ας φώναζε η κυρία Φωτεινή, η γυναίκα του, στο σπίτι.
«Αμάν, ρε Τάσο, να χάσω και τα παιδιά και να μην τα βλέπω γιατί θα μου φεύγουν συνέχεια σε αγώνες;» του έλεγε η μάνα του λόχου, που το είχε η μοίρα της τελικά συγυρίζοντας το σπίτι να μαζεύει… κάλυκες.

«Η γκρίνια που είχα τον πρώτο καιρό από τη γυναίκα μου ήταν απίστευτη. Εχοντας ζήσει και εμένα ως αθλητή της σκοποβολής να λείπω συνέχεια σε προπονήσεις και αγώνες, δεν ήθελε να χάσει τα παιδιά. Ομως η Αννα χανόταν στον στίβο και της το έλεγα από μικρή. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε εκεί σε διεθνές επίπεδο. Τελικά ένας τραυματισμός της βοήθησε την κατάσταση και το νερό είχε μπει στο αυλάκι» λέει στο «Βήμα» ο πατέρας και προπονητής της Αννας (και του Διονύση) Τάσος Κορακάκης, λάτρης της φύσης, του κυνηγιού και της σκοποβολής.
Ακτινογραφώντας την κόρη του, που από τα 12 της χρόνια ασχολείται με τη σκοποβολή, μας λέει: «Είναι απίστευτα δυνατή, αλλά και πολύ πεισματάρα, σε σημείο να την έχω διώξει πολλές φορές από την προπόνηση. Αλλες δύο φορές έχει φύγει η ίδια, αλλά όταν γυρίζει μου λέει συνήθως ότι είχα δίκιο. Στο αεροβόλο πιστόλι έχασε το χρυσό μετάλλιο λόγω της στάσης του σώματος που δεν ήταν σωστή, αλλά δυστυχώς σε τέτοιον τελικό αγώνα ο προπονητής δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να επέμβει. Κάποια νοήματα με το κεφάλι κάνω και κάποιους δικούς μας κώδικες, αλλά όπως και να έχει, το θέμα είναι να με ακούει κιόλας» λέει γελώντας ο προπονητής και πατέρας της, που δυστυχώς, όπως λέει, δεν παίρνει από την ομοσπονδία το πράσινο φως για να είναι σε μεγάλους αγώνες με την κόρη του (πάει συνήθως ο εθνικός προπονητής) και έτσι αναγκάζεται, όπως τονίζει, «να πηγαίνω δίπλα της ως αθλητής! Προσπαθώ, καθώς είμαι ακόμη ενεργός αθλητής της σκοποβολής, να παίρνω και εγώ την πρόκριση ώστε να είμαι μαζί της στη διοργάνωση. Το 2012 έχασα στις λεπτομέρειες την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί έριξα γρήγορα τις τελευταίες σφαίρες μου για να πάω να δω την Αννα, που αγωνιζόταν δίπλα! Από τις πιο ωραίες στιγμές είναι που έχουμε συμμετάσχει μαζί σε αγώνες στο ζευγάρι του μεικτού» επισημαίνει ο Τάσος Κορακάκης, ο οποίος όταν δεν μπορούσε να εξασφαλίσει πρόκριση, έβαζε από την τσέπη του για να είναι κοντά στην κόρη του, όχι τόσο ως πατέρας, αλλά κυρίως ως προπονητής.

«Δάκρυσα πάνω στο βάθρο, γιατί μου ήρθαν στο μυαλό όλες οι δυσκολίες που έχουμε περάσει με τον πατέρα μου» υποστήριξε συγκινημένη η Αννα, μετά την απονομή του χρυσού μεταλλίου που βέβαια ήταν με διαφορά η κορυφαία στιγμή της καριέρας της ως την επόμενη.
Μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά, που δεν ζει τη ζωή ενός αντίστοιχου κοριτσιού της ηλικίας της (είναι μόλις 20), με δεδομένο ότι βρίσκεται συνεχώς σε προπονήσεις και αγώνες.
Ισως και αυτή να ήταν η αγωνία της μητέρας της. Σου λέει, να έρθει και κανένας γαμπρός αργότερα και να φοβηθεί με τόσα όπλα στο σπίτι!

«Ενα μήνα πριν από τους Αγώνες, η γυναίκα μου ένα μεσημέρι μπαίνοντας στο σπίτι δεν άντεξε. Το σαλόνι ήταν γεμάτο με όπλα, κουτιά με σφαίρες και ανοιχτές βαλίτσες με εξοπλισμό, αφού σιγά-σιγά οργανωνόμαστε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. «Λοιπόν, ως εδώ» μας είπε σε έντονο ύφος. Εγώ αν θέλετε να φύγω έναν μήνα από το σπίτι για να μην είμαι και μέσα στα πόδια σας και να κάνετε τη δουλειά σας. Δεν μιλήσαμε με την Αννα, χαμογελάσαμε και καταλάβαμε και τη θέση της μαμάς» λέει ο Τάσος Κορακάκης, που παλαιότερα στο υπόστεγο του σπιτιού τους στη Δράμα είχε διαμορφώσει έναν ειδικό χώρο προπόνησης για τον ίδιο και τα παιδιά του.
Η Αννα τον λατρεύει, είναι ο μέντοράς της, αλλά είναι και αγύριστο κεφάλι, καθόσον πολλές φορές θέλει να κάνει το δικό της. Ο μπαμπάς, πάντως, προς τιμήν του, παραδέχεται ότι το μήλο δεν έπεσε απλώς κάτω από τη μηλιά, έγινε και καλύτερο.

«Στην τελετή έναρξης, που είναι ίσως το όνειρο για κάθε νέα αθλήτρια και νέο αθλητή, η Αννα αποφάσισε μόνη της να μην έρθει, αν και αγωνιζόταν όχι το επόμενο πρωινό, αλλά το μεθεπόμενο. Η ίδια γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό της και το πώς να προετοιμάζεται. Είμαι υπερήφανος για αυτήν» προσθέτει ο πατέρας της.
Αμέσως μετά τον αγώνα και την κατάκτηση του χρυσού, στο πρώτο τηλεφώνημα η Αννα άκουγε μόνο κραυγές και πανηγυρισμούς από τους δικούς της στη Δράμα, με τη μητέρα της να έχει ξεχάσει το γεμάτο όπλα σαλόνι και να ενθουσιάζεται σαν μικρό παιδί.
Στη συνέντευξη Τύπου μετά την απονομή των μεταλλίων, οι διοργανωτές είχαν μεταφραστές για την Κινέζα, τη Ρωσίδα και τη Γερμανίδα, αλλά όχι για την Κορακάκη, γιατί δεν την είχαν υπολογίσει.
Δεν πειράζει, η Αννα έστειλε μήνυμα και στα ελληνικά σε όλη την Ελλάδα, για να ακουστεί η πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου από μια κοπέλα που στο πρόσωπό της απεικονίζεται η Ελλάδα που ονειρευόμαστε. Ομορφη, δυνατή, πειθαρχημένη, παθιασμένη, ζωντανή, συνειδητοποιημένη. Αλλωστε η δική της γενιά είναι η τελευταία μας ελπίδα να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα προς το καλύτερο.

Η δήλωση της χρυσής ολυμπιονίκη για το γκρεμισμένο γήπεδο
«Ηταν μια απαράδεκτη κίνηση!»
Να ήταν συμβολική κίνηση; Ενα λάθος, κάτι ολότελα βεβιασμένο; Το βέβαιο είναι ότι η ενέργεια του Δήμου Δράμας να γκρεμίσει το προπονητήριο όπου εξασκείτο σε βολές η χρυσή και χάλκινη ολυμπιονίκης μας προκειμένου να δημιουργηθεί ένα καλύτερο, έστω και με κοντέινερ, προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Και αντιδράσεις. Εγινε ακριβώς την παραμονή του θριάμβου της Κορακάκη στο Ρίο και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.

«Αυτό που δεν κάνει πράξη η επίσημη Πολιτεία οφείλει να το κάνει ο δήμος για να στηρίξει τα παιδιά του αθλητισμού. Καθαρίσαμε την ανεπίτρεπτη κατάσταση και το είχαμε δρομολογήσει πριν από έναν μήνα. Είχαμε αποφασίσει μαζί με τον πατέρα της Αννας να τοποθετήσουμε ένα κοντέινερ προπονητικού τύπου ώστε τόσο η Αννα όσο και τα υπόλοιπα παιδιά του σκοπευτικού ομίλου της πόλης να μπορούν να προπονηθούν σε κατάλληλες συνθήκες» τόνισε στην τηλεόραση του Σκάι ο δήμαρχος Δράμας Χριστόδουλος Μαμτσάκος.
Ωστόσο, αμέσως μετά την άφιξή της στην Ελλάδα η Αννα Κορακάκη τόνισε τα εξής εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά της:
«Με εκνεύρισε πάρα πολύ αυτή η είδηση! Ηταν μια απαράδεκτη κίνηση! Θα μιλήσω για το θέμα με τον δήμαρχο όταν επιστρέψω στη Δράμα. Δεν με ρώτησε κανείς, ουσιαστικά έγινε με το «έτσι θέλω». Πιστεύω ότι το έκαναν επειδή ήταν μια εικόνα που δεν… τιμούσε τη δημοτική αρχή. Είχα πράγματα εκεί. Δεν λέω, είναι χρήσιμο να γίνει κάτι καλύτερο, όμως όλα έγιναν τόσο βίαια και βιαστικά» εξήγησε στην αρχική της τοποθέτηση η Aννα Κορακάκη. Και προσέθεσε: «Το ξήλωμα έγινε λίγες ώρες μετά το πρώτο μετάλλιο. Ολα αυτά τα χρόνια έκανα προπονήσεις εκεί. Δεν σεβάστηκαν τον χώρο μας. Επρεπε να κατασκευαστεί ένα νέο σκοπευτήριο αλλά πιο πριν, όταν το χρειαζόμουν. Επρεπε να γίνει προτού πάω στο Ρίο, όμως δεν το είχα».
Το θέμα είναι πως η πόλη δεν έχει, επί του παρόντος τουλάχιστον, ένα καλύτερο σκοπευτήριο. Η δημοσιότητα πέφτει στη Δράμα, αλλά δεν είναι όλα πάντα ρόδινα. Ενα αυτοσχέδιο σκοπευτήριο δεν μπορεί να στεγάζει τις φιλοδοξίες παιδιών που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο, όπως έκανε η Αννα Κορακάκη. Ούτε το ατομικό ταλέντο να σκεπάζει τα λάθη των κυβερνώντων που συχνά-πυκνά τους βλέπουμε μετά από έναν αθλητικό θρίαμβο να εμφανίζονται περιχαρείς σε φωτογραφίες και να κάνουν δηλώσεις…

«Οι δυσκολότεροι αγώνες των δύο δόθηκαν εκτός αγωνιστικών χώρων. Επρεπε να εξασφαλίσουμε τα αυτονόητα με πάρα πολύ σκληρές μάχες για να έχει τις σφαίρες, τα όπλα, χώρο και τον προπονητή στον αγώνα. Αυτό που έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένας καθημερινός σκληρός αγώνας του άντρα μου για να διασφαλίσει ό,τι αναλογούσε στην κόρη μου» είπε στην τηλεόραση του Σκάι η κυρία Φωτεινή, μητέρα της Κορακάκη. Οντως πίσω από τη λάμψη υπάρχουν μέγιστα προβλήματα. Δεν είναι μυστικό ότι μόλις τον τελευταίο καιρό αγοράστηκε ένα εφεδρικό όπλο που ζητούσε εδώ και χρόνια η χρυσή ολυμπιονίκης μας. Αν, δηλαδή, υπήρχε εμπλοκή στο όπλο σε έναν αγώνα, τι θα γινόταν; Θα της έδινε κάποιος αθλητής όπλο δανεικό; Ερωτήματα που μένουν αναπάντητα πολλές φορές και έρχονται στην επιφάνεια συνοδεύοντας την απαραίτητη χρυσαφένια ιστορία ενός πρωταγωνιστή. Αλλά αν τα ξεχάσουμε γρήγορα, το πιθανότερο είναι να ξαναδούμε μπροστά μας ερείπια από ένα γκρεμισμένο γήπεδο ή κάποιο νταμάρι να φιλοξενεί ταλαντούχα παιδιά που πασχίζουν να αποκτήσουν στον (αθλητικό) ήλιο μοίρα…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ