Ο συσχετισμός προέκυψε αυθόρμητα. Folli Follie και ΣΥΡΙΖΑ βίοι παράλληλοι. Η επί χρόνια διαπρέπουσα ως πρωτοποριακή πολυεθνική εταιρεία αποκαλύφθηκε ως ολκής απατεών, που εμφάνιζε τεράστια κέρδη και τραπεζικά διαθέσιμα και χιλιάδες ανύπαρκτα καταστήματα στην Ασία, ενώ ήταν ζημιογόνος, με αποτέλεσμα την κατάρρευση της μετοχής της και τις δραματικές απώλειες τραπεζών και αφελών αποταμιευτών που είχαν επενδύσει σε αυτήν προς δόξαν των αδρανών ελληνικών ελεγκτικών αρχών.
Αντίστοιχο και το απατηλό θαύμα των υπερπλεονασμάτων της κυβέρνησης Τσίπρα χάρη στα οποία προσδοκάται ότι δεν θα περικοπούν οι συντάξεις ενώ ταυτόχρονα εξαγγέλλονται αθρόες παροχές ψηφοθηρικής προσδοκίας προκειμένου να αποσπασθεί η πολύτιμη ψήφος στις προσεχείς εκλογές από το δημοσκοπικά καταρρέον κυβερνητικό δικομματικό σχήμα. Υπερπλεόνασμα, άρα success story, και για το εγχώριο ακροατήριο αλλά και για το διεθνές, το οποίο καλείται να επενδύσει σε μια χώρα όπου χάρη στη δήθεν καλή δημοσιονομική διαχείριση επιτυγχάνονται υπερπλεονάσματα και επομένως το θαύμα της ανάπτυξης στο οποίο καλούνται να συμβάλουν οι ξένοι επενδυτές.
Και στις δύο αυτές παράλληλες ιστορίες τα οικονομικά μεγέθη που εμφανίζονται επισήμως είναι απατηλά, αλλά καταπίνονται αμάσητα από διαπρεπείς προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθηγητές της Οικονομικής, πολιτικά κόμματα και αναπόφευκτα δημοσιογράφους, μολονότι η πλάνη ήταν καταφανής. Αρκεί να έβλεπες τη συνολική εικόνα της δημόσιας οικονομίας. Θα έπρεπε δηλαδή να μη διαθέτεις βαρύγδουπους πανεπιστημιακούς τίτλους για να αντιληφθείς ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οπως το παιδάκι του παραμυθιού του Αντερσεν. Επισημαίνω ότι εδώ και σχεδόν δύο χρόνια η στήλη αυτή μάταια προβάλλει την πραγματικότητα που διαψεύδει το παραμύθι του δήθεν υπερπλεονάσματος. Και χρειάστηκε πολύ καθυστερημένα να προστεθούν στην κριτική της στήλης αυτής λεπτομερείς δημοσιογραφικές αναφορές στο πώς προέκυψε ένα πλεόνασμα που θα μπορούσα και εγώ να παρουσιάσω αν δεν πλήρωνα το ενοίκιό μου, τις δόσεις των δανείων μου, τον μπακάλη της γειτονιάς, τη ΔΕΗ και τους φόρους μου και έτσι με γεμάτο πορτοφόλι να κάνω ντόλτσε βίτα (όπως έγραφα στις 30-4-2017). Γιατί τα περίφημα υπερπλεονάσματα για τα οποία έχουμε δεσμευθεί με το νέο άτυπο μνημόνιο θα συρρικνώνονταν, παρά την υπερφορολόγηση, σε απογοητευτικά μεγέθη αν το ελληνικό κράτος πλήρωνε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του, χορηγούσε τις συντάξεις που μάταια επί χρόνια αναμένονται, αν επιστρέφονταν οι φόροι και οι παράνομες περικοπές αποδοχών, κατεβάλλετο το εφάπαξ σε χιλιάδες δικαιούχους που ξεροσταλιάζουν αναμένοντας.
Αλλά έτσι δεν θα επιτρέπονταν γενναιοδωρίες από τα δήθεν υπερχειλίζοντα δημόσια ταμεία. Εχει δε ιδιαίτερη σημασία ότι το υπερπλεόνασμα οφείλεται και στην προκλητική αποφυγή δημοσίων επενδύσεων που μάταια προβλέπονται στον κρατικό προϋπολογισμό. Και μη νομισθεί ότι η αποφυγή δαπανών για επενδύσεις συνιστά εξοικονόμηση, διότι κάθε προϋπολογιζόμενη δαπάνη υπαγορεύεται συνήθως από αδήριτη ανάγκη, η δε παράλειψή τους, εκτός του ότι συνιστά παραβίαση του βασικού νόμου που είναι ο κρατικός προϋπολογισμός, σημαίνει και περαιτέρω υποβάθμιση των κρατικών υποδομών, που καθημερινά καταρρέουν για να έχει πλεόνασμα ο κ. Τσίπρας και να το μοιράζει ψηφοθηρικά σε επιδόματα και διορισμούς. Αλλά έτσι παρεμποδίζεται και η οικονομική ανάπτυξη της χώρας, η οποία επαφίεται πια μόνο στους υποτίθεται προσφερόμενους ξένους επενδυτές. Αλλά περί αυτού την επόμενη Κυριακή.
