Τις προάλλες ήθελα να γράψω εδώ, με αφορμή τη βράβευση του Χρήστου Χωμενίδη με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος, ότι μολονότι είναι εξαιρετική η «Νίκη» του, το μυθιστόρημά του που βραβεύθηκε, η πρότασή μου είναι να διαβάσετε και το εφετινό του πόνημα, δηλαδή τον «Τζίμη στην Κυψέλη», το πιο μοντέρνο ελληνικό μυθιστόρημα, αυτό που αποτελεί μια ωραία σύνθεση για το τι συμβαίνει στη χώρα μας τελευταία, όχι μόνο σε οικονομικό ή πολιτικό επίπεδο, αλλά και στην κοινωνική ζωή της. Αντί να γράψω αυτό, με παρέσυρε η ανάγκη μου να σας θυμίσω να αγαπάτε τους έλληνες συγγραφείς (γιατί είναι προστατευόμενο είδος…) και τον «Τζίμη» τον άφησα στην άκρη. Αλλά ο «Τζίμης» δεν κάθεται ποτέ ήσυχος. Σήμερα, λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, επιβάλλεται να σας μιλήσω λίγο για αυτόν. Σας κάνω μια πρόταση γνωριμίας: οι γιορτινές ημέρες θα σας δώσουν χρόνο να μυηθείτε στην περιπέτειά του.
Τι κάνει ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό; Η ιστορία που αυτό διηγείται; Η πυκνότητα της γραφής του και η ικανότητα του συγγραφέα στην αφήγηση; Οι ήρωές του; Ολα τα παραπάνω; Μην ψάχνετε την απάντηση. Δεν υπάρχει μία και μόνη και ευτυχώς ο καθένας δίνει τη δική του. Στα δικά μου τα μάτια αυτό που βοηθά ένα μυθιστόρημα να ξεχωρίσει είναι η ικανότητά του να βιδωθεί στο μυαλό. Αν για κάποιον λόγο το κουβαλάς στον νου σου και θες με έναν άνθρωπο να μοιραστείς τους προβληματισμούς που κάθε ενδιαφέρουσα ιστορία γεννάει (ή τις σκηνές που κάθε σπουδαία ιστορία περιέχει), το μυθιστόρημα έχει λειτουργήσει. Αν απλώς ακούς τον τίτλο του και θυμάσαι τους λόγους για τους οποίους πέρασες καλά τις ώρες σου μαζί του, όλα έχουν λειτουργήσει. Αυτό συμβαίνει με τον καλό μας «Τζίμη».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
