«Τραγουδάω με την επτάχρονη εγγονή μου»

Το ραντεβού μας δίνεται αργά το βράδυ. Η φωνή της αντηχεί σαγηνευτικά βραχνή στο δωμάτιο. Αναρωτιέμαι πόσο πολύ την προσέχει. «Καθόλου» απαντά. «Είμαι απρόσεκτη γενικώς. Ευτυχώς έχω ένα λαρύγγι ανθεκτικό. Μάλλον είναι θέμα DNA».

Η Αλέκα Κανελλίδου βρίσκεται απέναντί μου. Αναμφισβήτητα διανύει μια γεμάτη περίοδο. Οι εμφανίσεις της με τον Γιώργο Χατζηνάσιο στις «Γραμμές» στον Κεραμεικό πηγαίνουν εξαιρετικά καλά, με τους ίδιους να έχουν δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα καλοκουρδισμένο πρόγραμμα. «Και να σκεφτείς ότι με τον Γιώργο πρώτη φορά συναντιόμαστε επί σκηνής» αναφέρει. «Μολονότι τον γνωρίζω από 18 ετών και έχουμε κάνει μαζί και τον δίσκο «Μικρές επαναστάσεις» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου το 1988. Ξέρεις, μας ενώνει και κάτι άλλο: αγαπάμε πολύ και οι δύο την τζαζ».

Η μεγάλη της αγάπη

Η τζαζ λοιπόν. Η μεγάλη της αγάπη. Από έφηβη μαζί με τους δίσκους των Beatles και των Rolling Stones άκουγε μετά μανίας και τις μεγάλες ντίβες, όπως την Ελα Φιτζέραλντ. «Θεωρείστε η μεγάλη εκπρόσωπος της τζαζ στη χώρα μας» αναφέρω. «Καλέ, τι είναι αυτά; Σιγά τώρα» με διακόπτει. «Η τζαζ δεν είναι ελληνική μουσική. Μην τρελαθούμε. Αν θέλεις, όλοι εμείς που την τραγουδήσαμε εδώ, την αγγίξαμε με τον δικό μας τρόπο. Δεν ήμασταν μαύρες. Δεν γεννηθήκαμε στο Χάρλεμ. Είχαμε όμως πολύ καλούς έλληνες μουσικούς που την αγαπούσαν και μας τη δίδαξαν. Γιατί δεν μπορείς να τραγουδήσεις μόνο ακούγοντας δίσκους. Εγώ έμαθα τα περισσότερα τραγούδια δίπλα στον Μανώλη Μικέλη. Ηταν ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες τζαζ στην Ελλάδα».

Οι εμφανίσεις σας ήταν πάντα επιλεκτικές, μετρημένες, της λέω. Γελάει. «Μα για ποιες εμφανίσεις μιλάτε τώρα; Κανένας έλληνας τραγουδιστής δεν τραγουδά πλέον πολύ. Σίγουρα εγώ για κάποια χρόνια πράγματι απείχα, και αυτό ήταν μια προσωπική επιλογή. Γιατί το βράδυ δεν είναι εύκολο. Και παλαιά δουλεύαμε επτά ημέρες την εβδομάδα για επτά και οκτώ μήνες. Σήμερα όμως κάνουμε 10 εμφανίσεις τον χειμώνα και 10 το καλοκαίρι, και αυτό δεν αποτελεί θέμα επιλογής. Η κρίση έχει συρρικνώσει τα πάντα. Πατάμε σε κινούμενη άμμο, οπότε το να μιλάμε για επιλεκτικές εμφανίσεις αυτή την περίοδο είναι μάλλον πλεονασμός».

Πάντα πρώτα η ζωή

Οπως παραδέχεται, έβαζε πάντα πρώτα τη ζωή και μετά την τέχνη της. «Ο καλλιτέχνης για εμένα είναι ένας επαγγελματίας. Εχει ένα χάρισμα, του δίνονται κάποιες ευκαιρίες και κάνει τις επιλογές του ώστε να κερδίζει τη ζωή του και να ευχαριστεί τον κόσμο. Από εκεί και πέρα είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος». «Εσείς μαγειρεύετε δηλαδή;» τη ρωτώ. «Βεβαίως, αν και είμαι μαγείρισσα κάτω του μετρίου» απαντά. «Και σιδερώνω, που δεν μου αρέσει καθόλου. Και πλένω τη βεράντα μου, γιατί έχω ένα γέρικο σκυλί που με ταλαιπωρεί πολύ. Ξέρετε, για εμένα πρώτα έρχεται η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η μικρή μου εγγονή έρχεται στο σπίτι και τραγουδάμε μαζί. Είναι επτά ετών, μαθαίνει πιάνο και θεωρεί ότι ήδη συνθέτει. Και μου λέει «γιαγιά, έλα να βάλουμε λόγια στις μουσικές μου»».

Αλήθεια, η ίδια θα έμπαινε ξανά στο στούντιο; «Γιατί να μπω; Υπάρχει σήμερα δισκογραφία; Δεν βλέπετε ότι τα CD τα πωλούν πλέον στα περίπτερα. Ολα έχουν ευτελιστεί. Οσοι όμως έχουμε δίσκους τούς φυλάμε ακόμη, και αυτό σημαίνει κάτι».

Στις επικείμενες εκλογές θα πάει να ψηφίσει. «Αλίμονο αν δεν πάμε. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας αυτό. Νομίζω πάντως ότι η ανέχεια αυτών των 10 χρόνων έχει κάνει τον κόσμο να απογοητευθεί. Εχουν σκληρύνει οι άνθρωποι και δύσκολα προχωράς αν δεν γλυκάνεις. Το βλέπεις και στον δρόμο. Ανθρωποι γεμάτοι νεύρα, φωνάζουν για να εκτονωθούν κάπου, μήπως και γίνει κάτι. Μα τίποτα δεν γίνεται…».