Σε ένα τοπίο εντελώς διαφορετικό από εκείνα που συναντάμε στα προηγούμενα πεζογραφικά του βιβλία ανοίγεται ο Μάνος Ελευθερίου με το τελευταίο του, μεταθανάτιο μυθιστόρημα. Τοπίο βαριά σκιασμένο, δυσώδες και κλειστοφοβικό. Ενας χώρος απειλής και δυστοπίας. Μια επικράτεια αποκλεισμού και απόγνωσης, που μπορεί, ωστόσο, να εκπέμψει ένα αγαπητικό και παρηγορητικό μήνυμα, εξαγγέλλοντας μια ειρηνική επανάσταση.

 Τι ακριβώς αναζήτησε ως μυθιστοριογράφος ο Ελευθερίου προτού φτάσει στους Ανδρες του αίματος; Η Ελλάδα του φθίνοντος 19ου αιώνα κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο στο μυθιστόρημά του Ο καιρός των χρυσανθέμων (2004), όπου ο θίασος της λατρεμένης από το κοινό αλλά και από τους κριτικούς και τους θεατρώνες Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου ταξιδεύει στη Σύρο για να ανεβάσει τη Φαύστα του Δημητρίου Βερναρδάκη. Η αποθέωση της αγαπημένης ηθοποιού στην Ερμούπολη του 1896 ταυτίζεται με την απεικόνιση της θεατρικής και της μουσικής ζωής σ’ ένα ελληνικό fin de siecle: Αμλετ και Μακμπέθ, όπως και ειδήσεις ή συζητήσεις για τις παραστάσεις της θρυλικής Σάρα Μπερνάρ, τις άριες του Ντονιτσέτι και του Ροσίνι, τα χορωδιακά του Φάουστ και τις φωνητικές επιδόσεις του Καρούζο. Και κοντά σε αυτά η ανάπλαση του υλικού πολιτισμού της αστικής τάξης: από τα σερβίτσια, τα τραπεζομάντιλα και τα έπιπλα των καθιστικών μέχρι τους περίτεχνους καταλόγους της υψηλής γαστρονομίας και τις ετικέτες των ακριβών κρασιών. Ο Ελευθερίου θα μεταμορφώσει την Ιστορία σε ένα είδος θεατρικής παράστασης της καθημερινότητας, βάζοντας στο επίκεντρο έναν άρτια δουλεμένο χαρακτήρα που δεν είναι άλλος από το πρόσωπο της Παρασκευοπούλου.

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Έχετε ήδη
συνδρομή;

Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω

Θέλετε να γίνετε συνδρομητής;

Μπορείτε να αποκτήσετε την συνδρομή σας από εδω