Ο μοναδικός Μίκης Θεοδωράκης δεν υπήρξε ποτέ μοναχικός. Φώτισε τη ζωή μας, μας βοήθησε «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», έζησε, έπραξε και δημιούργησε για τους άλλους, τους Ελληνες και τους πολίτες όλου του κόσμου και ανάλωσε την ιδιοφυΐα και το τάλαντό του με τη συνείδηση ότι πράττει «προς έτερον», για τους άλλους. Το έργο και το παράδειγμα της ζωής του, τα εμπνευσμένα τραγούδια, το εκτεταμένο μουσικό, ποιητικό και συγγραφικό έργο και η πολιτική πράξη εκκινούν όλα από την κοινότητα, τη συντροφικότητα και τον συλλογικό αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη, την απελευθέρωση, την ισότητα και την πραγματική ανάπτυξη της προσωπικότητας όχι σαν απομονωμένης ύπαρξης, αλλά ως ατομικού και συνάμα κοινωνικού προσώπου.
Το Σύνταγμα ορίζει ότι «το κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης» (άρθρο 25, Παρ. 4). Για τον Μίκη δεν χρειάστηκε να του ζητηθεί αυτή η εκπλήρωση: συνειδητά και αυτοπροαίρετα επέλεξε από την αρχή να σταθεί πλάι στους άλλους κοινωνούς και συμπολίτες του. Πίστευε πως ο άνθρωπος ολοκληρώνεται με την ενεργό και υπεύθυνη συμμετοχή του στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο ότι αυτός ο υμνωδός και αγωνιστής της ελευθερίας θεώρησε την εκούσια πολιτική στράτευσή του ως πράξη αντίστασης, για να αγωνιστεί αποτελεσματικά για ό,τι πίστευε. Ο Μίκης έμεινε ανυποχώρητος ως την ύστατη ώρα στα επαναστατικά προτάγματα της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Αιτήματα που η νεωτερικότητα τα πλούτισε με εκείνα της οικουμενικότητας και του σεβασμού της ετερότητας. Για τον Μίκη «ελευθερία είναι το δικαίωμα να είμαι υπεύθυνος κάθε στιγμή, σε κάθε περίπτωση. Ελευθερία είναι το χρέος».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
