Οταν μικρός πήγαινα Γυμνάσιο-Λύκειο, θυμάμαι ότι έφθανε κάθε χρόνο η στιγμή που στο μάθημα της Εκθεσης έπρεπε να γράψουμε για το «χάσμα των γενεών». Στο μάθημα της Εκθεσης τότε επικρατούσε η εξής παράξενη συνθήκη: από την Α’ Γυμνασίου μέχρι τουλάχιστον και τη Β’ Λυκείου, είχες να γράψεις περίπου τα ίδια θέματα. Ηταν η «αστυφιλία» (που ήταν πάντα κάτι κακό, ακόμα και για όποιον μεγάλωνε σε χωριό και δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται…), ήταν η «διαφήμιση» (που για να πάρεις καλό βαθμό έπρεπε να επισημάνεις ότι ανεβάζει την τιμή των προϊόντων), ήταν οι εντυπώσεις από μια επίσκεψη σε αρχαιολογικό χώρο (που έγραφες διάφορα εθνολατρικά κι ας μην είχες πάει) και ήταν μεταξύ πολλών αναλόγων και το «χάσμα των γενεών». Στο οποίο οι βασικές επισημάνσεις έπρεπε να είναι δύο. Πρώτον, η υποχρέωση του νέου να δείχνει κατανόηση στους μεγαλύτερους γιατί έχουν ζήσει σπουδαία πράγματα. Και, δεύτερον, η επισήμανση ότι η νεότητα είναι κάτι καταπληκτικό, κυρίως για τη χώρα: πάντα την Ελλάδα οι νέοι θα την έκαναν καλύτερη κι αν τολμούσες να υποστήριζες το αντίθετο αλίμονό σου. Για να πάρεις καλό βαθμό σε έκθεση που είχε σχέση με το «χάσμα των γενεών» έπρεπε φυσικά και να επισημάνεις ότι ο κόσμος των μεγαλύτερων είναι μουντός και γκρίζος, αλλά και ως νεότερος να δείξεις την καλή καρδιά σε όσους μεγάλους ένιωθες ότι η εποχή σιγά-σιγά τους προσπερνούσε.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά ελπίζοντας σήμερα στα σχολεία να μη ζητούν πλέον από τα παιδιά να γράφουν τέτοια πράγματα. Οχι γιατί δεν υπάρχει «χάσμα των γενεών», αλλά γιατί ποτέ το χάσμα δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο σήμερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
