Εχει ωριμάσει εντός της ελληνικής ιστορικής κοινότητας η αίσθηση ότι η ανάδειξη της δεκαετίας του 1960 ως ιστορικού αντικειμένου βρίσκεται σε φάση ζύμωσης, καρποί της οποίας σποραδικά εμφανίζονται ήδη. Πρόσφατα, η προφορική ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τον Ιάσονα Χανδρινό (Ολη νύχτα εδώ, εκδ. Καστανιώτη) ή η διερεύνηση των ρευμάτων ιδεών και των πολιτισμικών σταθερών της γενιάς αυτής από τον Κωστή Κορνέτη (Τα παιδιά της δικτατορίας, εκδ. Πόλις) έδωσαν ένα στίγμα πρώιμων κατευθύνσεων της έρευνας.
Η συνολική διερεύνηση της περιόδου όμως περνά αναγκαστικά από την ανάπτυξη μιας συγκροτημένης ιστορίας της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Διαδρομές προσώπων, κινήσεις μηχανισμών, η διαδοχή κομβικών στιγμών της περιόδου απέχουν ακόμη από το να έχουν αποκτήσει το απαιτούμενο βάθος λεπτομέρειας, ενώ κενά για κρίσιμα γεγονότα της πολιτικής και διπλωματικής ιστορίας αναμένουν την κάλυψή τους. Στο πλαίσιο αυτό, και στο σημείο τομής μεταξύ ερευνητικής δημοσιογραφίας και ιστορικής έρευνας, το βιβλίο του διευθυντή της εφημερίδας Καθημερινή Αλέξη Παπαχελά Ενα σκοτεινό δωμάτιο (εκδ. Μεταίχμιο), προϊόν εικοσιπενταετούς αναζήτησης στοιχείων, συνομιλιών με πρωταγωνιστές του προσκηνίου και του παρασκηνίου, αναδίφησης σε μείζονα αμερικανικά αρχεία, συνιστά σημαντική συμβολή στη διασάφηση των περιστάσεων της ύστερης περιόδου της επταετίας, ιδιαίτερα εκείνων του μοιραίου καλοκαιριού του 1974.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
