Στην αρχή μπορεί να αισθανθείς μια παγωμάρα. Λίγο το κρύο έξω το οποίο το νιώθεις να μεταφέρεται αποδυναμωμένο στο εσωτερικό του Μπάγκειου κτιρίου, λίγο η συνύπαρξη των αγνώστων μεταξύ τους θεατών που περιμένουν όρθιοι και με λίγη αμηχανία να ξεκινήσει από κάπου η παράσταση, λίγο έως πολύ ο άντρας που εμφανίζεται και σε πλησιάζει κοιτώντας σε κατάματα με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό του.
Ομως όχι, η παράσταση «Αγάπη ή φαντάσματα ενός Μη Τόπου» της Ελένης Καλαρά, η οποία ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, δεν είναι όσο διαδραστική την προμηνύει το ξεκίνημά της – έστω και αν θα αποδειχθεί τελικά ότι θα συμμετάσχεις σε αυτήν με όλο σου το είναι. Αργά και διστακτικά αλλά σταθερά και κυρίως αμετάκλητα, καθώς οδηγείσαι στον τρίτο όροφο του πάλαι ποτέ μεγαλειώδους ξενοδοχείου και συμμετέχεις στην κουστωδία μιας γυναίκας την οποία πριν από λίγο στόλισαν στο ισόγειο μέσα από ένα τελετουργικό που θυμίζει τόσο γάμο όσο και κηδεία. Θα μπορούσε να είναι το φάντασμα της αγάπης που τριγυρνάει σε αυτόν τον μη τόπο, η νεκροζώντανη πυργοδέσποινα που τελικά θα μείνει παρούσα μέσα από το βιντεο-πορτρέτο της (από την εικαστικό Χριστίνα Κατσάρη) καθώς γύρω της, μέσα και έξω από τα δωμάτια του ορόφου, θα εξελίσσονται η μία μετά την άλλη ιστορίες που προσπαθούν να χαρτογραφήσουν την εσαεί φευγαλέα ιδιοσυγκρασία της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
