Η υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης για την Οριοθέτηση των Θαλασσίων Δικαιοδοσιών στη Μεσόγειο μεταξύ της Τουρκίας και της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας (GNA) με έδρα την Τρίπολη επανέφερε στο προσκήνιο των πολιτικών και διπλωματικών κύκλων των Αθηνών το χάος που έχει επικρατήσει από το 2011 και μετά στη Λιβύη. Η απόφαση της Γαλλίας και της Βρετανίας – κατά κύριο λόγο – να ξεφορτωθούν τον επί δεκαετίες ισχυρό άνδρα της χώρας Μουαμάρ Καντάφι υλοποιήθηκε με τις Ηνωμένες Πολιτείες «να ηγούνται από πίσω» («leading from behind»), όπως ήταν η φράση που φέρεται να είχε χρησιμοποιήσει ο τότε αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα. Η «συμμαχία των προθύμων» που δημιουργήθηκε αξιοποίησε τις υποδομές του ΝΑΤΟ και η Ελλάδα συνέδραμε, μαζί με άλλα κράτη, μέσω βάσεων στο έδαφός της για τις αεροπορικές επιδρομές των «προθύμων». Ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν τότε όσα θα επακολουθούσαν και, κυρίως, ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν σήμερα αντιμέτωπη α) με την αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της επί θαλασσίων ζωνών από την Τουρκία στην Κεντρική Μεσόγειο, β) με το ενδεχόμενο ανάπτυξης μιας τουρκικής βάσης στην ίδια περιοχή, αλλά και γ) με την εμφάνιση μιας «δεύτερης Συρίας» ακόμη εγγύτερα στα σύνορά της.

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Έχετε ήδη
συνδρομή;

Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω

Θέλετε να γίνετε συνδρομητής;

Μπορείτε να αποκτήσετε την συνδρομή σας από εδω