Για να τον δουν να εκτοξεύεται προς τη Σελήνη μέσα στο υπερμέγεθες ρωμαϊκό κερί που ονομαζόταν «Κρόνος 5» συγκεντρώθηκαν στις 16 Ιουλίου 1969 στο ακρωτήριο Κανάβεραλ 750.000-1.000.000 άτομα, 20.000 επίσημοι προσκεκλημένοι της NASA, 2.000 διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι. Μέσα στη ζέστη και στα κουνούπια της Φλόριδας περίμεναν υπομονετικά, σε απόσταση ως και 20 χιλιόμετρα μακριά από την εξέδρα του πυραύλου στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, κάποιοι από αυτούς μασουλώντας σνακ από αυτοσχέδιες καντίνες, κάποιοι αγοράζοντας περγαμηνές με πιστοποιητικά προσέλευσης που καπάτσοι μικροπωλητές παρείχαν αντί 1 ½ δολαρίου. Η κορυφαία στιγμή του Νιλ Αρμστρονγκ (και του Μπαζ Ολντριν και του Μάικλ Κόλινς) θα ερχόταν αναμφίβολα τέσσερις ημέρες αργότερα, όταν θα πατούσε το πόδι του στη Θάλασσα της Γαλήνης. Η ημέρα της αναχώρησης όμως, κατά μία έννοια, τον έφερε κοντύτερα από όσο ποτέ άλλοτε στο τεράστιο πλήθος των θαυμαστών του. Γιατί ο Νιλ Αρμστρονγκ ήταν πρωτίστως ένα πρόσωπο που περιφρουρούσε την ιδιωτική του ζωή.
Λέγεται ότι ενδεχομένως ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ο οποίος υποδύεται τον Αρμστρονγκ στον «Πρώτο άνθρωπο» του Ντέιμιαν Σαζέλ που μόλις βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, τον παριστάνει ως πιο απόμακρο από ό,τι πράγματι ήταν – αν και ο συνεπιβάτης του στον «Απόλλωνα 11» Μάικλ Κόλινς έχει δηλώσει ότι οι τρεις αστροναύτες λειτουργούσαν ως «φιλικοί ξένοι»: άψογοι επαγγελματίες και συνάδελφοι, αλλά ποτέ τριάδα εκτός του διαστημικού θαλαμίσκου. Πολύ πιο άνετος με τη δημοσιότητα, ο Μπαζ Ολντριν δεν κρύφτηκε ποτέ από το φως των προβολέων. Αντίθετα, ο Αρμστρονγκ υπήρξε εξαιρετικά μετρημένος. Δοκιμαστής πιλότος, απόφοιτος αεροναυτικής μηχανικής του Πανεπιστημίου Περντιού, ο Νιλ δεν τόνιζε ποτέ ότι υπήρξε αστροναύτης πριν από τους αστροναύτες: τον Ιούνιο του 1958 είχε επιλεγεί για το διαστημικό πρόγραμμα της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας προτού αυτό ακυρωθεί χάριν του «Προγράμματος Ερμής» της NASA. Αποσύρθηκε από τη NASA πολύ νωρίς, το 1971, για να διδάξει αεροναυτική επί οκτώ χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι. Απέφυγε προσεκτικά τη δημόσια ταύτιση με τα κόμματα, αν και δέχθηκε να κάνει διαφημίσεις για λογαριασμό της Chrysler το 1979, όταν η εταιρεία αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες.
Αν πιστέψει κανείς τον Τζέιμς Χάνσεν, συγγραφέα της βιογραφίας του με τίτλο «Πρώτος άνθρωπος. Η ζωή του Νιλ Ο. Αρμστρονγκ» (κυκλοφόρησε προ ημερών από τις εκδόσεις Ροπή), στην οποία βασίστηκε και η ομώνυμη ταινία, «η φήμη και τον χρήμα δεν τον συγκινούσαν. Το μόνο που τον συγκινούσε ήταν να πετάει». Οπως μάλιστα δήλωνε ο Χάνσεν σε συνέντευξή του στο NBC News στις 14 Οκτωβρίου, ως και η ίδια η αποστολή στη Σελήνη είχε νόημα για τον Αρμστρονγκ ως πτήση: «Το πιο σημαντικό για εκείνον στον «Απόλλωνα 11» ήταν «να πετάξουμε με τη σεληνάκατο, να έχουμε επιτυχημένη κάθοδο και να μη σκοτωθούμε». Το να περπατήσει στο φεγγάρι σχεδόν ούτε που το σκεφτόταν, ήταν γι’ αυτόν θέμα πολύ δευτερεύον». Κάτι που θέτει αν αμφιβόλω και τον ωραίο μύθο του βραχιολιού της μικρής του κόρης που πέθανε σε ηλικία δύο ετών και το φιλμ τον θέλει να το αφήνει στη Σελήνη. Πράγματι, ο Αρμστρονγκ λοξοδρόμησε περπατώντας για μερικά λεπτά εκτός του σχεδιασμένου δρομολογίου, ήταν όμως έξω από τη γωνία της κάμερας και όλοι τον θεωρούσαν τόσο προσηλωμένο στα προβλεπόμενα, τόσο «straight arrow», ώστε δεν το βλέπουν πιθανό. Ισως ο επόμενος που θα κάνει κάποτε εκείνο το μεγαλύτερο βήμα για την ανθρωπότητα στη Θάλασσα της Γαλήνης λύσει αυτό το αίνιγμα για τον χαρακτήρα του πρώτου ανθρώπου στο φεγγάρι.