Το μακρύ ζεϊμπέκικο της παρακμής

Πόση μιζέρια μπορεί να αντέξει κανείς σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα… Υστερα από δέκα χρόνια κρίσης, ζούμε, βλέπουμε, οργιζόμαστε – όσοι τουλάχιστον δεν το ανέχονται – με το ίδιο περίπου σκηνικό φθοράς και αδιεξόδου. Λίγες βδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές καμιά ουσιαστική συζήτηση, αντιπαράθεση, το ίδιο διχαστικό κλίμα. Ο ίδιος αχταρμάς υποψηφίων από τα κόμματα, λίγες φωτεινές εξαιρέσεις και διάφοροι μαϊντανοί για να μαζευτούν τα ψηφαλάκια του φιλοθεάμονος κοινού.

Ενας οχετός σκανδαλολογίας κατακλύζει τη δημόσια ζωή, τα πάλαι ποτέ ΚΝΑΤ ξανά στο προσκήνιο με λοστάρια απέναντι στους εργατοπατέρες, ενώ τα Καλάσνικοφ δημιουργούν το δικό τους κράτος στα Εξάρχεια. Και από την άλλη πλευρά μια κοινωνία, ή μεγάλο τμήμα της τουλάχιστον, παραδομένη στη λογική του «όλοι ίδιοι είναι», οπότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Για να μη μιλήσουμε για διαρκή ασέβεια στον δημόσιο χώρο, την εμμονή στην παρανομία, την αδιαφορία για τους γύρω μας.

Διαρκές πρότυπο ο ανυπότακτος, πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης Ζορμπάς και το μακρύ ζεϊμπέκικό του διά χειρός Μίκη. Αγαπήσαμε τον ήρωα του Καζαντζάκη – μαζί και η σύζυγος του Πρωθυπουργού που επισκέφθηκε τον τάφο του στα Σκόπια -, μόνο που ο κόσμος άλλαξε κι εμείς, αντί να κοιτάζουμε το μέλλον, νοσταλγούμε και παθιαζόμαστε με το παρελθόν.

Εξακολουθούμε να ζούμε στην εποχή της διαπλοκής, της διαφθοράς, της συνωμοσιολογίας, των μανιχαϊστικών αντιλήψεων, της καχυποψίας, του κομματικού οπαδισμού που μας οδηγούν σε μια συνεχή οπισθοδρόμηση ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια μόνιμη στασιμότητα. Για αυτόν τον ευτελισμό της δημόσιας ζωής οι ευθύνες της κυβερνώσας Αριστεράς είναι τεράστιες.

Μόνο που φοβάμαι ότι η σημερινή απαξίωσή της δεν οφείλεται στην υπόθαλψη και εκμετάλλευση των χειρότερων πρακτικών της μεταπολιτευτικής περιόδου, αλλά στη διάψευση των ελπίδων για επιστροφή στο παλιό, καλό φαύλο παρελθόν. Δεν θα καταψηφιστεί γιατί καθήλωσε τη χώρα, γιατί υπονόμευσε τους θεσμούς, γιατί έκανε καθεστώς την αξιοκρατία, αλλά γιατί δεν υλοποίησε τις ψεύτικες υποσχέσεις που έδινε.

Γι’ αυτό και ελάχιστοι από το πολιτικό σύστημα τολμούν να πουν την αλήθεια, να μη χαϊδεύουν αφτιά. Γιατί συνεχίζουν να προσβλέπουν σε μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το βραχυπρόθεσμο προσωπικό συμφέρον και όχι το γενικότερο συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας.

Χορεύοντας ζεϊμπέκικο όμως και αλληθωρίζοντας στο παρελθόν δεν πάμε πουθενά. Θα συνεχίζουμε να βλέπουμε τα τρένα να περνούν και εμείς θα παραμένουμε θεατές στην αποβάθρα…