«Το φετινό Πάσχα θα έχουμε δύο τραπέζια αδειανά…»

«Το φετινό Πάσχα θα είναι πολύ δύσκολο για μας. Η σημαντική και για τους Ουκρανούς χριστιανική γιορτή βρίσκει την 37χρονη οδοντίατρο Ιρίνα, από το Ιβάνο Φρανκίβισκ, στην Αθήνα με τις δύο κόρες της ενώ ο σύζυγός της, επίσης οδοντίατρος, έχει μείνει στην πατρίδα. Εκείνος συνεχίζει να εργάζεται, όπως και η γιατρός μητέρα του και ο ιδιωτικός υπάλληλος πατέρας του. «Δουλεύουν κανονικά, έτσι γίνεται στη Δυτική Ουκρανία. Δουλεύουν και όταν ακούν τις σειρήνες τρέχουν στα υπόγεια. Κάθε χρόνο το Πάσχα η γιαγιά μαγείρευε ένα σωρό φαγητά για το οικογενειακό τραπέζι. Φέτος λείπουν οι εγγονές της, δεν θα μαγειρέψει καθόλου». Η Ιρίνα μάς δείχνει στο κινητό της μια αγαπημένη της φωτογραφία. Είναι η ίδια με τον άνδρα της και τα δυο παιδιά τους τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν μπροστά από το στολισμένο δέντρο στο σπίτι των πεθερικών της.

«Είναι
γενοκτονία»

Ηταν μεσημεράκι της 4ης Μαρτίου όταν με τις δύο κόρες της, τριών και δέκα ετών, επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο που θα τις οδηγούσε μακριά από τον πόλεμο. Εφτασαν μετά από 40 ώρες ταξίδι – ένας επιβάτης δεν είχε διαβατήριο και έπρεπε να ακολουθηθεί χρονοβόρα διαδικασία στα σύνορα. «Ευτυχώς εκεί που περιμέναμε, υπήρχε ένα πάρκο και βγήκαν λίγο οι μικρές, έτρεξαν και έπαιξαν». Στην Αθήνα τούς υποδέχθηκε η μητέρα της, η οποία ζει εδώ περίπου 20 χρόνια. «Στενοχωριέται και εκείνη για τον πόλεμο. Για μένα είναι μια ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί».

Το βράδυ πριν από τη συνάντησή μας οι Ρώσοι είχαν βομβαρδίσει τη Λβιβ, κοντά στην πόλη τους. Μία από τις 5 βόμβες, την οποία απέτρεψε η αεράμυνα της Ουκρανίας, προοριζόταν για το Ιβάνο Φρανκίβισκ. Η Ιρίνα σκέφτεται τους δικούς της αλλά και όλους όσοι για να ξεφύγουν από τον πόλεμο στα ανατολικά, κατέφυγαν στα δυτικά. Μας δείχνει έναν χάρτη – σχεδόν κόκκινη η Ουκρανία. Με το χρώμα αυτό είναι σημειωμένες οι περιοχές όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, θα χτυπήσει η Ρωσία τις εκκλησίες την ημέρα του Πάσχα. Παρακολουθεί συνεχώς από την τηλεόραση, τα κοινωνικά δίκτυα, τι γίνεται στην πατρίδα της. Τη ρωτάμε αν φοβάται μήπως ο κόσμος συνηθίσει, μήπως ξεχάσει τον πόλεμο. «Δεν γίνεται να το συνηθίσει κανείς. Είναι γενοκτονία. Ολος ο κόσμος είδε τι έγινε στην Μπούτσα, τι γίνεται σε άλλες πόλεις».

Παιχνίδι μέσω βιντεοκλήσης

Με τον σύζυγό της επικοινωνούν κάθε μέρα δύο και τρεις φορές. Τα παιδιά προτιμούν να μιλούν μαζί του με βιντεοκλήση. «Εχουν ανάγκη να τον βλέπουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει η μικρή. Του ζητά να παίξει μαζί της. Οταν μας έβαλε στο λεωφορείο ο άντρας μου, του φώναζε «μπαμπά, κάτσε δίπλα μου!». Και τα δύο κορίτσια επί έναν μήνα έκλαιγαν κάθε βράδυ. Τώρα σιγά-σιγά ηρεμούν. Αλλά πού και πού ξαναρχίζουν».

Η μεγάλη κόρη της παρακολουθεί διαδικτυακά μαθήματα μέσω Ουκρανίας τις μέρες που δεν κάνει μαθήματα στο Ουκρανικό Πολιτιστικό και Μορφωτικό Κέντρο «Μπερεγίνια». Οταν η Αννα Μαρία είναι στο σχολείο της, η Ιρίνα μαζί με τη μικρή Σοφία Μαρία (το όνομα Μαρία το έδωσε και στις δύο προς τιμήν της Παναγίας) δουλεύει εθελοντικά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας όπου συγκεντρώνεται βοήθεια για την Ουκρανία. Τη συγκινούν οι Ελληνες που προσφέρουν για την πατρίδα της – ειδικά οι μεγάλοι σε ηλικία που φέρνουν από τα φάρμακά τους. Παράλληλα, κάποια απογεύματα η μαμά με τη μεγάλη κόρη παρακολουθούν μαθήματα ελληνικών που οργανώνουν οι «ουκρανές γυναίκες στην Ελλάδα». Παρατηρούμε ότι έχει πολύ μεγάλη δύναμη, παρά τη μικρή της ηλικία. «Είμαι μαμά. Το πιο σημαντικό στη ζωή μου είναι να καταφέρω να είναι καλά ψυχολογικά τα παιδιά μου, γιατί φοβάμαι ότι θα έχει συνέπειες όλη αυτή η κατάσταση» απαντά.

Την προβληματίζει ιδιαίτερα η μικρή της (είναι-δεν είναι 3 ετών). Εχει κολλήσει πάνω της. «Δεν τρώει χωρίς εμένα, δεν κοιμάται αν δεν είμαι δίπλα της». Πιστεύει ότι θα βοηθηθεί πολύ αν πάει σε παιδικό σταθμό – έχει κάνει αίτηση. Οταν η μικρή θα απασχολείται στον παιδικό σταθμό, θα μπορέσει και η ίδια να ψάξει για δουλειά. Γιατί τα χρήματα που έφερε μαζί της σιγά-σιγά εξαντλούνται.

ΥΓ.: Η δραστήρια, δυναμική Ιρίνα βούρκωσε μόνο μια στιγμή. Οταν μας μίλησε για τη βοήθεια και την αγάπη με την οποία την έχουν αγκαλιάσει στο «Μπερεγίνια». Αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη διευθύντρια του Κέντρου Οξάνα Κόζι και τη διευθύντρια του Σχολείου Γκαλίνα Κότσουρ, που είναι παρούσες για να τη βοηθήσουν οποιαδήποτε ώρα, αλλά και την Αννα και τη Νανά από τις «Ουκρανές Γυναίκες στην Ελλάδα».

«Να έχουμε ξανά τη ζωή μας»

Ονειρό τής 37χρονης Ιρίνα είναι «να έρθει η ειρήνη στην Ουκρανία. Να γυρίσουμε πίσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να αγκαλιάσω όλη την οικογένειά μου, να έχουμε ξανά τη ζωή μας όπως ήταν πριν από τις 24 Φεβρουαρίου. Να μη σκοτώνεται κόσμος. Και οι χώρες που μας βοηθούν, να βοηθήσουν περισσότερο να τελειώσει σήμερα, αμέσως ο πόλεμος». Της μιλάμε για τη βύθιση της ρωσικής ναυαρχίδας και τους νέους Ρώσους που πνίγηκαν. «Βεβαίως η ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Αλλά δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε, δεν θα ξεχάσουμε πότε αυτά που κάνουν. Πώς μπορεί, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος να βιάσει ένα 2χρονο παιδί; Δεν γίνεται να το βγάλεις από το μυαλό σου. Ο θάνατός τους είναι κάτι που πρέπει να γίνει, δεν γίνεται αλλιώς».
Επισημαίνουμε ότι οι Ουκρανοί έχουν εκπλήξει όλους με την αντίστασή τους. «Είναι στο DNA μας, κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να γονατίσουμε, αγαπάμε την πατρίδα μας, έτσι είμαστε» λέει. Κι αν αργήσει να τελειώσει ο πόλεμος; «Θα φτιάξουμε μια τεράστια ουκρανική κοινότητα, θα ζητήσουμε ένα μεγάλο σχολείο να διδάσκονται τα παιδιά μας και θα δουλέψουμε εδώ για να προχωρήσουμε τη ζωή μας» απαντά αποφασιστικά.