Η επιστροφή του Γιάννη Οικονομίδη στην κινηματογραφική σκηνοθεσία, αρκετά χρόνια μετά το «Μικρό ψάρι» και με φρέσκο ακόμη το μεγάλο του θεατρικό σουξέ «Στέλλα κοιμήσου», μοιάζει συγχρόνως με μια επιστροφή του στο «Σπιρτόκουτο», την ταινία που το 2002 τον έβαλε – και δικαίως – στον χάρτη των πολλά υποσχόμενων νέων ελλήνων κινηματογραφικών δημιουργών.
Το πρόβλημα, αν μπορείς να το αποκαλέσεις έτσι, είναι ότι ο Οικονομίδης ουσιαστικά δεν ξέφυγε ποτέ από την πρώτη του επιτυχία, εκείνο το ξάφνιασμα, τη γροθιά στο στομάχι που αποτύπωνε με φοβερή ένταση την οργή του σύγχρονου «Ελληνίσκου» – απόρροια μιας απόγνωσης και μιας απελπισίας υπαρκτής που σπανίως, ως τότε, είχε συλλάβει το ελληνικό σινεμά. Μόνο που το εύρημα της βωμολοχίας και της ανεξέλεγκτης οργής των αντιηρώων του Οικονομίδη μετατράπηκε τελικά σε (κάτι σαν) στίγμα των ταινιών του, ή αν θέλετε μανιέρα του, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι το ίδιο το σινεμά του, ταινία με την ταινία, δεν ωρίμαζε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
