Μπορεί κάποιος να συνομιλεί επί ώρες ατέλειωτες με την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Η 94χρονη βυζαντινολόγος με τις απίστευτα εντυπωσιακές επαγγελματικές περγαμηνές διαθέτει αστραφτερό πνεύμα, κοφτερό χιούμορ και έναν πλούτο ιστοριών στις οποίες πρωταγωνιστούν ορισμένες από τις πιο γοητευτικές προσωπικότητες που έζησαν στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Συναντηθήκαμε μαζί της στην αθηναϊκή έδρα του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, του οποίου είναι πρόεδρος από το 1993, και μιλήσαμε για την ευτυχία, για το αναπόδραστο βιολογικό τέλος και για το κίνημα #ΜeΤoo. Ακολουθεί μια σταχυολόγηση της συζήτησής μας:
«Στο σχολείο, στον Βύρωνα όπου μεγάλωσα, ήμασταν αγόρια και κορίτσια στο Δημοτικό. Δίπλα μου καθόταν ένα αγοράκι, θυμάμαι ακόμη το επώνυμό του, λεγόταν Μενεμενής, άρα πρέπει να είχε καταγωγή από τη Σμύρνη. Αυτός είχε ένα μολύβι με τέσσερα χρώματα. Εγώ, ως τελευταίο από τα έξι παιδιά μιας οικογένειας πάμπτωχης και με μεγάλη ηλικιακή διαφορά από τα υπόλοιπα – ήμουν η μόνη που έχει γεννηθεί στην Αθήνα, οι υπόλοιποι είχαν γεννηθεί στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας -, έπρεπε να περιμένω να περάσει ένα μολύβι από όλα τα αδέλφια μου και όταν έφτανε σε εμένα ήταν τοσοδά μικρό. Το μολύβι λοιπόν του Μενεμενή το ζήλευα και ήταν το μόνο πράγμα που θέλησα να κλέψω. Δεν το έκανα τελικά. Στη Γαλλία έχω κούτες γεμάτες με μολύβια. Δεν αφήνω να τα αγγίξει κανείς. Τώρα που αποκλείστηκα με τον «κορωνιό» στην Ελλάδα – έτσι τον λέω εγώ αυτόν τον ιό – με πήρε η κόρη μου να μου πει ότι μου διέρρηξαν το σπίτι στο Παρίσι. Μέχρι και πίνακες έκλεψαν, εγώ για τα μολύβια τη ρώτησα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
