Εχω ξαναγράψει πως ο Θανάσης Χατζόπουλος είναι ένας ποιητής που αλλάζει τα χαρακτηριστικά του από συλλογή σε συλλογή, διατηρώντας από τους παλαιότερους σταθμούς της διαδρομής του ό,τι είναι απαραίτητο για να αναπτύξει τα νεότερα, όλο και πιο απαιτητικά ζητούμενα της δουλειάς του (όταν δεν στρέφεται στην πεζογραφία για να ακολουθήσει εντελώς διαφορετικούς και απρόβλεπτους δρόμους). Αποβάλλοντας κατά κανόνα το προσωπικό και αυτοβιογραφικό στοιχείο από τα ποιήματά του, ο Χατζόπουλος απλώνει τις λέξεις του σε ένα πολύχρωμο και πυκνά υφασμένο δίκτυο, όπου εναλλάσσονται οι πολύστιχες συνθέσεις με τις παραπομπές στη δημοτική παράδοση και τη γενεαλογία των προγόνων, η κρυπτική γλώσσα με έναν πολύ σύγχρονο, σταθερά αντιεξομολογητικό και αντιδραματικό λυρισμό και οι εμπράγματες, απτές εικόνες ή αισθήσεις της φύσης με γενικές, αφηρημένες έννοιες, όπως η καλοσύνη, η προοπτική, η μνήμη και η ταπεινότητα. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο γεννιέται και η υπαρξιακή συνθήκη της ποίησης του Χατζόπουλου: το παιχνίδι της φθοράς, της απώλειας και του αποσυντονισμού ή του διαμελισμού της συνείδησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
