«Αυτό το πράγμα με τη μοναξιά έχει παραγίνει». Ο Εντουαρντ Χόπερ (1882-1967) πάντα δυσφορούσε με αυτή που θεωρούσε ως μια μονοσήμαντη ανάγνωση για το έργο του. Οι πίνακές του, ήθελε να πιστεύει, αφορούσαν πολύ περισσότερα από ανθρώπους μόνους βυθισμένους σε μια βαθιά υπαρξιακή μελαγχολία. Oταν, για παράδειγμα, τον ρώτησαν προς το τέλος της ζωής του τι ήταν εκείνο που αναζητούσε ζωγραφίζοντας τον πίνακα «Ηλιος σε ένα άδειο δωμάτιο» (1963), το απόλυτα κενό εσωτερικό ενός δωματίου που το λούζει το φως από το ανοιχτό παράθυρο, έσπευσε να απαντήσει απότομα «αναζητώ τον εαυτό μου», οργισμένος προκαταβολικά για την απάντηση που ανέμενε ο συνομιλητής του – προφανώς σχετική με την πανανθρώπινη συνθήκη της αποξένωσης και της μοναξιάς. Oμως, όπως συμβαίνει με τους καλλιτέχνες που επεξεργάζονται εμμονικά αλλά με παρρησία τις προσωπικές τους ανησυχίες, έστω και άθελά τους φτάνουν να εκφράζουν και τα συναισθήματα των πολλών. Στις πολύ βασικές πτυχές της, η ανθρώπινη μοίρα δεν έχει τρομακτικές διακυμάνσεις.
Μας το θυμίζει μια έκθεση στο Fondation Beyeler στην πόλη Ρίχεν στο ελβετικό καντόνι της Βασιλείας όπου παρουσιάζονται περισσότερα από εξήντα έργα του Χόπερ, περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, ακουαρέλες και ελαιογραφίες που ζωγράφισε από τη δεκαετία του ’10 μέχρι και εκείνη του ’60. Η έμφαση δίνεται στην εμβληματική αναπαράσταση των αχανών εκτάσεων του αμερικανικού τοπίου και αυτή είναι υποτίθεται η ειδοποιός διαφορά από άλλα αφιερώματα που έχουν διοργανωθεί για το έργο του (εν προκειμένω σε συνεργασία με το Μουσείο Whitney της Νέας Υόρκης, στο οποίο βρίσκονται 3.000 έργα, σχεδόν το σύνολο της δουλειάς του).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
